Laatste weekje in Golokuato!
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
12 Mei 2014 | Ghana, Golokuati
Maar voordat we gaan reizen, zal ik nog even een verslagje geven van afgelopen week.
Toen de vriend van Susanne hier was, had hij stuwbanden meegenomen die Rob in Nederland had gekocht voor in ons ziekenhuis. Maandag zijn Susanne en ik naar het ziekenhuis gegaan voor stage, maar voordat we wilde beginnen zijn we eerst Dr. Lucy gaan zoeken. Omdat de hoofdzuster, Magdelena met vakantie is, moesten we Dr. Lucy daar wel voor hebben. Maar helaas, zij was er ook niet. Dan maar naar Hanson, de directeur. Eerst bij de receptie maar netjes vragen of hij tijd heeft voordat we naar zijn kantoor lopen. De receptioniste heeft meteen argwaan en vraagt wat de problemen zijn dat we eerst Dr. Lucy nodig hadden en nu weer Hanson. We vertelde dat er geen problemen waren, maar dat we hem gewoon graag wilde spreken. We mochten naar hem toe en gingen naar zijn kantoor. Een beetje jammer alleen dat we niet meer wisten welk kantoor van hem was, er zaten er 2 naast mekaar. Dus wij een kantoor binnen. Ik zag al gelijk dat het niet de goede was, maar ik vond het stom om meteen weg te lopen, aangezien de man net degene had gevraagd weg te gaan waar hij een afspraak mee had. Ik deed dus mijn verhaal over de stuwbanden en toen had hij in de gaten dat we Hanson moesten hebben. Hij bracht ons naar het kantoor en daar zat de grote baas! Ik ging zitten en deed wederom mijn verhaal. Ik vertelde dat we 8 weken in zijn ziekenhuis hadden stage gelopen en dat we veel gezien en geleerd hadden, daar was hij blij om om dat te horen. Ik ging verder met de stuwbanden. Ik haalde ze uit mijn tas en legde ze voor hem neer op het bureau. Hij zat er naar te kijken alsof het weet ik veel wat waren. Ik vertelde hem dat ze in zijn ziekenhuis infuuslijnen gebruiken om infuus en bloed te prikken, maar dat wij deze gebruiken en dat deze veel steviger zijn. Toen hij doorhad waar ze voor waren was hij er erg blij mee en hij bedankte ons meerdere malen. Toen was het even ongemakkelijk omdat we beide niet meer wisten wat we nog moesten zeggen. Dus hij pakte alle stuwbanden van zijn bureau, en verplaatste ze naar zo'n sorteerlaatje op het bureau. Daardoor kreeg ik de indruk dat hij er niet blij mee was en dat het dus verspilde moeite en geld was geweest, maar ze waren nu al gegeven...
Susanne en ik gingen naar Public Health. Ik had wel zin om een dag met kindjes door te brengen en eventueel als het erin zat een paar kinderen te vaccineren. De renovatie van het gebouw was al zover gevorderd dat ze inmiddels binnen zaten, in plaats van buiten onder een boom. Ik ging naar de verpleegkundige die de vorige keer zo leuk was. Ik vroeg of het mogelijk was om daar vandaag mee mee te lopen. Ze herkende ons nog gewoon, en zelfs bij naam. Iets wat ik hier nog niet meegemaakt heb, want ze vinden onze namen nogal moeilijk hier. Ze zei dat we dat aan haar verantwoordelijke moesten vragen, maar dat het wat haar betreft geen probleem was. We liepen dus naar de verantwoordelijke en die het kennelijk geen zin om te praten, want ze ging gewoon verder waar ze mee bezig was zonder ook maar enig contact met ons te maken. Ze negeerde ons volledig. We zijn dus maar verder gelopen naar Surgical Ward. Met zo'n chagrijnige zuurpruim een hele dag opgescheept zitten, daar hadden we allebei geen zin in. We gingen dus naar Surgical. De zalen lagen redelijk vol met patiënten en in de zusterspost was geen personeel te zien. Ook iets wat ik hier nog niet veel gezien heb. Ik vroeg de verantwoordelijke die op de gang stond of we vandaag weer mee mochten lopen. Dit was uiteraard geen enkel probleem. We moesten maar even in de zusterspost wachten tot er iets te doen was. En dat duurde niet heel erg lang. De wondzorg begon niet gek veel daarna (laat zeggen dat het een uur of kwart over 9 was inmiddels). We liepen mee met John, de broeder die de wondzorg zou doen. En wat hebben we veel gezien!! Van afstervende tenen door diabetes tot buikwonden die zelfs met hechtingen open gesprongen waren. Van motorongeluk tot verbrande huid. Op de mannenzaal een man waarvan zijn hak bijna weg was van de ontsteking en zelfs nog wat fijne schimmelinfecties aan het scrotum waar je bang van wordt. De huid was zo aangetast dat dat ze de huidskleur van ons hadden aangenomen, maar dan met een schimmel erop. Al met al was het toch leuk om John te helpen met alle wondzorg! De tijd vorderde en het was inmiddels al 12 uur. Normaal gesproken lunchtijd voor ons, maar John bleef zeggen; This is the last patiënt. Oke, dan wachten we nog wel even. Maar steeds als we bij 'the last patiënt' stonden, kwam er weer een verpleegkundige tegen John zeggen dat er nog iemand was. Dit gebeurde zeker 4 keer. Het was dus inmiddels half 2 toen de wondzorg ook écht klaar was. Dus van kwart over 9 tot half 2 alleen maar wondzorg gedaan. Mij hoor je niet klagen!! Omdat we onze lunchpauze gemist hadden, mochten we naar huis.
Toen ik thuis was had ik mn plannen alweer veranderd over de taxi naar Accra volgende week, dus ik besloot Rob nog maar eens te bellen.
Na nog een rustige middag en na het eten met de ouders van Evelien en Marjon, besloot ik om 9 uur maar naar bed te gaan om een nachtje in te halen. Na nog een uur of 2 wakker hebben gelegen viel ik dan toch in slaap.
Dinsdag weer vroeg op want Susanne en ik zouden naar Hohoe gaan om watertanks te kopen voor bij de dovenschool, maar dat is er niet meer van gekomen. Te druk bezig geweest met de laatste dingetjes te regelen voor de rondreis. De rondreis is in ieder geval voor een groot deel uitgestippeld en de spullen die ik mee moet nemen liggen klaar! 's Avonds zijn we lekker wezen uiteten bij het SkyPlus Hotel. Marjon haar vader had ons allemaal uitgenodigd. We hadden onze chauff Michael weer geregeld, en ook nog een taxi, want met 15 man in de bus van Michael, dat past niet. De heenweg ging alles helemaal prima. We hebben erg lekker gegeten en ze hadden Michael en de andere chauff ook een maaltijd aangeboden en 1 biertje mochten ze drinken (het is heel normaal om gewoon te drinken als je nog moet rijden). De chauffs hadden hun maaltijd op en hun biertje en ze vertrokken van tafel. Ik denk nog steeds dat ze naar boven zijn gelopen om daar bier te gaan drinken, want toen we allemaal uitgegeten waren en naar de auto liepen lagen ze allebei te slapen. Michael was zo wakker en leek redelijk nuchter, maar de chauff waar ik bij de auto moest, was niet wakker te krijgen! Michael heeft 'm nog een stomp gegeven waardoor hij wat brabbelde en weer verder sliep. Uiteindelijk werd hij wakker en we konden gaan. Met geknepen billetjes toch wel, want hij reed niet echt veilig. In eerste instantie kwam de kilometerteller niet boven de 30, maar toen hij gestopt was om een zakje water in z'n gezicht te doen om op te frissen kreeg hij weer zelfvertrouwen in het rijden, en kwam de kilometerteller niet meer beneden de 80. Hij hing nog een keer met z'n gezicht uit het raam om het droog te maken, niet in de gaten hebbend dat hij het stuur meenam. Luuk, die voorin zat, trok aan z'n stuur zodat we niet aan de andere kant van de weg in de berm zouden vliegen, en de chauff zei er niets van. Vanaf dat moment was 't al helemaal niet relaxt om in de auto te zitten. Sanne en Susanne lagen te slapen maar ik kon alleen maar op de weg letten, haha. Na bijna anderhalf uur waren we dan eindelijk thuis! Eindelijk weer vaste grond. We moesten nog even wachten tot de rest thuis kwam, want zij hadden de huissleutel. Toen we thuis waren ging iedereen vrij vlug alweer naar bed, het was ook al bijna 11 uur. En morgen stond een dagje zwemmen op de planning. Susanne en ik hadden eigenlijk onze laatste stagedag, maar omdat iedereen (op Evelien en Marjon na, die gingen met de ouders naar Cape Coast) mee ging zwemmen, wilde wij niet achterblijven. Dan donderdag maar de laatste stagedag.
De rit ernaar toe was prima. Tot het moment dat ik gebeld werd. Ik kende het nummer niet, maar het kwam uit Nederland, dat wist ik wel. Toch maar opnemen dus. En wa denkte, is 't Rob die even mededeelt dat hij slecht nieuws heeft. Er ging van alles door m'n hoofd want z'n stem klonk nogal ernstig. Hij zei dat z'n vlucht geannuleerd was en vanaf dat moment kon ik niets anders doen dan de bus van Michael bij mekaar vloeken. Er was namelijk nog geen alternatief en de opties waren beperkt... Ik kon alleen maar denken dat ze hier niet meer heen kwamen en dat ik dus nog 4 weken alleen in het huis moest zitten. Dat zag ik dus écht niet zitten! Maar gelukkig, een uur later belde hij alweer dat het geregeld was, en ze kwamen een dag eerder! Geluk bij een ongeluk dus! Na nog lekker relaxt aan het zwembad te hebben gelegen was het alweer tijd voor het diner. Iedereen besefte dat dit de laatste keer zou zijn dat we in het SkyPlus hotel zouden eten. En het eten was er altijd goed!! En wederom, deze keer ook weer. We hebben er dus flink van genoten! 's Avonds ging iedereen alweer vroeg naar bed, maar ik had weer een van m'n buien dat ik niet moe was, dus ik besloot maar m'n vorige verslag te typen en online te zetten. Daarna was ik dan eindelijk moe en kon ik ook te bed! Inmiddels was het nog maar 5 nachtjes slapen, waarvan 1 onderweg naar Accra is!
Donderdag was dus de laatste stagedag. We moesten nog een handtekening en een stempel hebben van het ziekenhuis, maar helaas. Degene die we daarvoor moesten hebben was er al de hele week niet. Morgen dus nog maar terug. Voor de rest was het niet zo'n boeiende dag. Op de mega mega regenbui na dan! Wat kwam het er met bakken uit!! Bij deze verklaar ik dan ook het regenseizoen voor geopend. Straten stonden blank en ik stond tot aan m'n enkels in het water. De afvoersystemen hier werken trouwens wel goed! Een paar diepe gutters langs de weg! Na een minuut of 10 was het ergste voorbij en konden we zoetjes aan naar huis. We zijn nog met z'n alle bij het vrouwtje rijst met kip gaan eten (op de mannen na, die hadden Fufuparty met een aantal belangrijke mensen uit het dorp) en 's avonds was het tijd voor bierestafette! We hadden 6 spelletjes; 2x Beerpong, spijkerpoepen, 30 seconds beerpong, ei op lepelloop en naar het hek rennen met een duizelige kop. Dit was allemaal erg geslaagd, we waren alleen al vroeg klaar. Tijdens de beerpong kwam Stella nog langs. Ze had tijdens de Fufuparty toch wel 2 eagles op en was best wel lacherig. Ze zou wel eens proberen om te beerpongen. En dat ging haar nog goed af ook! Spijkerpoepen wilde ze niet proberen want dat zag er niet erg charmant uit, haha.
Al met al was het een mooie avond, maar omdat we al zo vroeg klaar waren en iedereen toch het nodige gedronken had, was het bedtijd. Nu ik het zo aan het schrijven ben, zijn we allemaal maar degelijk geworden hier. De eerste weken kon het niet laat genoeg zijn en tegen het einde aan wil iedereen vroeg te bed. Haha. Lukas en Luuk gingen nog even door, maar die waren dan ook best wel een beetje beschonken toen ze te bed gingen.
Vrijdag ging voor mij weer vroeg de natuurlijke wekker, want de bedden slapen hier nog steeds niet na 3 maanden! Maar dat was niet erg, want vandaag gingen we wel écht de watertanks kopen. We hadden de directrice gebeld of ze er was, maar ze had geen bereik, ze zou ons terug bellen. We vertrouwde er dus maar op dat ze gewoon op de dovenschool zou zijn. We namen een taxi naar Hohoe voor de watertanks. We hadden 2 mooie tanks van 300 liter uitgezocht en nu moest er nog een kraan op. De verkoper wees ons de winkel waar we die konden kopen en alles was zo gekocht. Susanne en ik waren nog aan het overleggen hoe we de tanks mee gingen krijgen naar de dovenschool, en toen we terug waren bij de verkoper, stond daar ineens uit het niets een witte pick-up. Er zat een blanke man in met een zwart kind. En laten we die man nou net kennen! Ofja kennen, Elco was 1 keer bij ons geweest omdat hij Luuk kende en kwam buurten. Maar daar was ik hem nu heel dankbaar voor! Elco stelde namelijk voor om de tanks in te laden en naar de dovenschool te gaan. De verkoper had nog gezegd dat hij de kraan zou installeren, maar toen puntje bij paaltje kwam, kon hij het toch niet, en besloot Elco zich erover te buigen, maar wel pas bij de dovenschool. Eerst even het kind afzetten, want zijn dochter bleek te zijn (hij woont al 14 jaar in Ghana en heeft hier een vrouw en 2 kinderen). Bij de dovenschool aangekomen werden we meteen door de kinderen die er waren opgemerkt. 3 Jongens kwamen ons helpen en de tanks waren zo geïnstalleerd. Ik was de directrice zoeken, maar die zat in Accra. Zuster Jeannette daarentegen was er wel en was erg blij toen ze de tanks zag! Toen ze allebei klaar waren hebben we nog maar even een foto gemaakt en deze heb ik dan ook toegevoegd. Zowel de kinderen als Jeannette waren er erg blij mee! Ons werk zat er voor vandaag op. Het was allemaal erg vlotjes gegaan, maar dat was niet zo gegaan als Elco niet uit de lucht was komen vallen! We waren hem dan ook een bbq verschuldigd. Helaas hadden we met de groep al afgesproken om 's avonds in een restaurant te gaan eten als afsluiter, dus die bbq ging er niet meer van komen.
's Middags zijn we nog naar de pottenbakkerij geweest in Kpando waar ze toch wel mooie dingen hadden. Niet dat er iets voor mij bij zat om thuis neer te zetten, maar toch hadden ze er mooie dingen. Toen we daarvan terug waren hebben we met z'n alle nog Huize Sandy schoongemaakt en waren dan ook binnen een uur alweer klaar. Vele handen maken licht werk zeggen ze wel eens, maar dat was nu dus zeker van toepassing!
's Avonds dus met z'n alle weer naar Hohoe naar het restaurant Taste Lodge. Als je ooit eens besluit om naar Ghana te gaan bij de Volta regio en je komt in Hohoe, ga dan absoluut naar dat restaurant. Het eten was er erg lekker! Wel een beetje jammer was dat de eigenaar bijna geen drinken meer had. We vroegen wat hij wel had. Hij zei, en ik citeer: yeah, beer en some minerals. Waarop Remi antwoordde dat ze een cola wilde. Ik kan niet precies beschrijven hoe hij keek, maar het was hilarisch! Cola, tja, dat had hij niet meer. Je zag 'm denken; geen cola zeggen, geen cola zeggen en dan vragen ze cola ook nog. Hij had welgeteld nog 2 sprite, een paar alvaro (een soort perensapje) en bier. De mannen gingen dus aan het bier, de sprite werd burgemeester gemaakt en de rest wilde dan maar gewoon een fles water. Maar ondanks het drinken, was het een leuk restaurant wat aan te raden is! Na het goeie eten was het alweer tijd om vroeg naar bed te gaan (alweer?! Ja alweer....)
Zaterdag vertrokken 4 meiden nog een weekend naar maranatha en de mannen gingen op rondreis. We hebben afscheid van de mannen genomen en daar gingen ze dan. 2 goed voorbereid op wandelschoenen, en onze Driek motoriek op z'n slippertjes... haha. Het was ineens rustig in Huize Sandy! Lekker chillmodus aan en alvast foto's uitzoeken die we thuis gaan laten zien! Want ruim 10.000 foto's, daar zullen we ze maar niet mee gaan pesten... 's Avonds nog een filmpje gepland, maar toen bleek dat dat alleen maar de 'achter de schermen' scènes waren, werd 'm dat ook niet meer. En was het nog een rustige avond met z'n 3e.
Zondag druk bezig geweest om een goed hotel te vinden in Accra voor de eerste 2 dagen van de rondreis. En dat was nog niet de makkelijkste klus die ik hier gehad heb. Maar uiteindelijk is het gelukt en heb ik maar via internet gereserveerd. Nu maar hopen dat alles goed is gegaan en dat we dan ook echt een kamer hebben dinsdagochtend! 's Middags nog even een bakje koffie doen bij buurvrouw Wies waar je nooit weg kunt komen omdat ze het zo gezellig vindt als je er bent. De meiden waren inmiddels alweer terug van Maranatha en het was etenstijd. We hadden maar weer wat uit het dorp gehaald, want koken, daar hebben we allemaal al lang geen zin meer in haha.
's Avonds mijn avond mooi besteed aan de backpack inpakken. En natuurlijk paste het niet. Na 3 uur werd ik er chagrijnig van en ben ik te bed gegaan met een kapotte rug van de verschrikkelijke bedden hier..
Maandag, vandaag dus ging weer op tijd de wekker. Er stond nog een hoop op de planning! De laatste dingetjes wassen, wederom naar de dovenschool waar de directrice nu wel zou zijn, naar Kpando naar het ziekenhuis om nu wél een handtekening te krijgen, dit verslag typen en m'n koffer verder inpakken!
Het ging in het begin vrij soepel. Eerst maar naar Hohoe om nog 2 grote zakken rijst te kopen voor de kinderen en een paar voetballen, een taxi zoeken die ons wil brengen en we waren al te laat. We hadden om 10 uur afgesproken maar om half 11 kwamen we dan toch eindelijk aan. De directrice had al gebeld waar we bleven, maar toen ze zag waar we mee aankwamen was het allemaal alweer goed. Ze was 'so gratefull for everything we did'. Ze zei dat de schilder die bijna kwam onze namen op de watertanks zou schilderen, zodat iedereen wist dat wij ze gedoneerd hadden. Ze was er echt heel erg blij mee en dat ze het waarderen. Ook de kinderen waren erg blij. Ook met de voetballen! Ik gooide een bal naar een jongen en hij begon te volleyballen en speelde naar mij. Uiteraard kon ik het niet laten om niet eventjes met 'm te volleyballen. Na een intensieve 10 minuten hebben we nog even een aantal foto's gemaakt en gingen we nog even naar het kantoor van Didi, de directrice. Ze vertelde ons nog een keer hetzelfde verhaal, dat ze zo dankbaar was en toen gingen we weer. We moesten eerst terug naar Kuati om daar de taxi naar Kpando te nemen. Gelukkig had ik nog steeds niet ontbeten en had ik ook nog geen honger... maarja, we hadden niets meer in huis. We gingen dus maar naar het ziekenhuis waar we naar Dr. Lucy zochten. We kwamen bij de receptie aan, en wat een ongelooflijke trien zit daar zeg. We hebben dr al vaker gezien, maar het is echt een ongelooflijk portret. Ze zei dat Dr. Lucy er niet was dus m'n broek zakte al bijna af. Maar gelukkig bedoelde ze alleen dat ze niet in haar kantoor was, maar wel in het ziekenhuis maar ze wist niet waar. Dus we gingen haar maar zoeken. Na 10 minuten hadden we haar gevonden, maar ze zat nog in artsenvisite. Na 5 minuutjes wachten mochten we toch even tussendoor naar binnen om een handtekening te laten zetten. Ze hoopte dat we nog een keer terug kwamen en dat ze het fijn vond dat we hier waren geweest. Ik verzekerde haar dat ik nog terug kwam, en dat is ook zeker de bedoeling, over 3 weken als we onze rondreis in de volta regio afsluiten. Nog even naar het postkantoor en naar de bank. Waar we bij het postkantoor binnen 5 minuten weer buiten stonden, zo stonden we bij de bank lang te wachten. Als we dat hadden gedaan in ieder geval. Er stonden echt mènes mensen maar ik dacht niet dat die allemaal moesten gaan pinnen. Maar wel dus. Toen er 1 klaar was en iedereen opstond om een stukje te verplaatsen, was het duidelijk dat ik niet de enige was die wilde pinnen. Ik besloot dus maar om naar de andere bank te lopen, 50 meter verderop. Maar helaas. Daar aangekomen werkte de automaat niet. Inmiddels had ik het wel vort gehad en wilde ik naar huis. Nog steeds zonder ontbijt. Toen we dan eindelijk thuis waren besloot ik maar om een kop noodles te maken, die ik ontzettend ben gaan tegeneten, maarja, je moet iets... De meiden hadden tijdens de lunch een vreetfestijn gehad om nog een keer alles te eten wat lekker was geweest hier. Maar omdat ik alles nog 4 weken kan eten, heb ik daar niet aan meegedaan. Vanavond gaan we dat vreetfestijn afsluiten met rijst van het vrouwtje. Waar ik dan wel weer aan mee ga doen, want ook ik moet die rijst 3 weken missen!
's Middags nog maar een poging gedaan om m'n backpack in te pakken, en het paste nu al beter. Nu paste de rest alleen niet meer in m'n koffer, die ik naar de buurvrouw moet brengen om daar op te slaan. Daar heb ik nog eventjes de tijd voor, want om 8 uur moet hij binnen zijn, want dan gaat ze te bed. Ik moet dus een beetje op gaan schieten met dit verslag! De laatste dingetjes moeten nog ingepakt worden en dan zijn we er klaar voor. Vanavond om 12uur zal Michael hier zijn om ons naar Accra te brengen. De meiden gaan richting Nederland, en voor mij begint het leukste dan eindelijk. Hier heb ik lang naar uitgekeken, maar morgenvroeg om 5 uur landen dan toch echt Rob en Tinus om onze rondreis van 4 weken te beginnen! Wat ons precieze plan is moeten we nog even met z'n 3en bespreken, maar ik weet zeker dat dat helemaal goed gaat komen! We hebben er alle 3 heeeel erg veel zin in dus dat is alleen maar goed.
Dit was het dan voor nu. Voorlopig het laatste verslag. Ik verwacht dat ik nog wel een verslag zal schrijven als we de laatste week hier in Kuati zitten of als ik thuis ben, maar voor zeker 3 weken is dit de laatste.
Bedankt allemaal voor de leuke berichtjes die ik gekregen heb hier, de leuke reacties via de site, voor het lezen en de interesse! Over 4 weken, op 7 juni zal ik weer op Nederlandse bodem staan en zie jullie dan allen snel! Kan niet wachten om weer iedereen te zien en te knuffelen!
Thanks allemaal voor de support en tot over 4 weken!!
'x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley