Een onverwachte verrassing, etentje en nachtdienst

Daar ben ik weer met mn verslag, enjoy!

Maandag zouden we dus ons paspoort op gaan halen, waar hopelijk ook ons visum in zou zitten. Luuk, Dirk en ik waren dan ook al vroeg wakker om te gaan. Maar omdat de meiden donderdag gingen zwemmen in Ho, en wij ons paspoort in Ho op moesten halen, besloten we maar om donderdag samen met de meiden te gaan om onnodige kosten te besparen. Daar zit je dan met je goed gedrag, vroeg opgestaan, stage uitgesteld en dan ga je niet, haha. Eigenlijk was deze dag niet zo erg spannend. De huisgenootjes hebben allen aan hun project gewerkt en wat ik gedaan heb, dat weet ik eigenlijk niet eens meer :) Omdat we gisteren deel 1 en 2 van de Lion King gekeken hadden besloten we deze avond maar deel 3 te gaan kijken. Helaas vonden we deze allemaal niet zo leuk en hebben 'm maar afgezet en een andere film opgezet. De mannen vonden dit allemaal prima, die zaten met z'n 3e gefocust naar Game of Thrones te kijken..

Maar toen was het dinsdag en stond ineens een Luuk Ederveen in mijn slaapkamer. Ze wilde toch vandaag ons paspoort op gaan halen omdat het donderdag 1 mei was. En 1 mei betekent hier dag van de arbeid. We wilde het risico dus niet nemen dat donderdag de ambassade niet open was en dat we nog langer moesten wachten. We vertrokken dus optijd naar Ho. We hadden er een uur of 2 voor in gedachten. Het kan wel eens lang gaan duren daar bij de ambassade. We pakte in Golokuati de trotro die eigenlijk zn beste tijd wel gehad had, en we gingen richting Ho. Omdat de trotro z'n beste tijd wel gehad had, gingen we ook niet over de berg waar we normaal over gaan. Dat scheelt al gauw een half uur tot 3 kwartier, dus in plaats van een uur en een kwartier rijden, was het bijna 2 uur rijden.. maar uiteindelijk waren we daar. We zette een lach op en leverde onze bonnetjes in bij de man aan de balie (lachen naar de mensen hier helpt nog wel eens als je iets gedaan moet krijgen). Ik besloot om de wc maar eens op te zoeken aangezien het wel een tijdje kon duren. Toen ik terugkwam was het al bijna geregeld. We hoefde alleen de datum nog maar te controleren dat het visum verliep en we konden weer gaan. Het was dus maar een kwestie van 10 minuten. Is die lach toch nog ergens goed voor geweest. Of misschien lag het aan Luuk en Dirk die de vorige keer met een man hadden staan buurten, die ze nu weer tegen kwamen en hun nog herkende... We zullen er nooit achterkomen. Na deze wel heel bijzonder snelle gebeurtenis gingen we even ergens snel lunchen en wilde we even de stad in om boodschappen te doen. Maar omdat we in Ho nog nooit op de markt waren geweest, wisten we niet waar alles was, ook de markt niet. Dirk en ik besloten dat we het een strakker plan vonden om naar Hohoe naar de markt te gaan, aangezien we daar inmiddels high speed boodschappen kunnen doen. Luuk was het daarmee eens als hij niet mee hoefde. En hij moest nog even een zonnebril kopen. Das een nieuwe tic van 'm. Koop de meest debiele zonnebril die je tegenkomt. Hij heeft er al een stuk of 5 als ik me niet vergis. En ze zijn allemaal even erg!

We wilde een trotro aanhouden bij de weg, maar helaas zaten die allemaal vol. Een chauffeur van een trotro die niet vol zat, maar ook niet naar Hohoe ging, bood ons aan om mee te rijden naar het station voor weinig geld. Wij dus met z'n 3e in de trotro en mee naar het station. We waren nog niet gestopt of de chauff had al een trotro naar Hohoe voor ons geregeld. Ene trotro uit, de andere in. In deze trotro ontmoetten we Rita. Rita is lerares en vroeg wat wij in Ghana deden. Luuk zat naast haar en heeft haar verteld over onze opleiding, stage hier en hun waterproject. Rita vond dit allemaal erg interessant en verteld dat zij een eigen radiozender heeft elke woensdag avond. Ze nodigde ons uit om naar haar uitzending te komen om te vertellen over het waterproject aangezien haar uitzending altijd over het informatie en advies geven aan de mensen gaat over hoe ze gezond kunnen leven. Dat was natuurlijk wel erg leuk! We hebben nog tot aan Golokuati gezellig zitten buurten, daar stapte Luuk uit, en Driek en ik bleven nog even zitten om naar Hohoe te gaan voor de boodschappen. Nog 20 minuutjes kunnen babbelen met Rita en toen was 't gedoan precies. Driek en ik gingen gezellig high speed boodschappen doen en we waren dan ook weer snel bij de taxiplaats met veel boodschappen. Woensdag kregen we namelijk eters en daar hadden we maar vast inkopen voor gedaan. Bij thuiskomst was het al bijna donker en konden we ook al bijna aan tafel. Gekookte yam met groenten en vlees. Hollandse pot, goeie!! 's Avonds was niet zo spectaculair. Ik ben betijds naar bed gegaan (dat wilde ik althans, tot ons pap begon te buurten, haha. Mer 't waar gezellig vadders ;)) en Driek is de keuken ingedoken voor de eerste voorbereidingen voor de zelfgemaakte kipnuggets voor morgenavond.

De woensdag was weer aangebroken en Remi zat een spelletje op haar laptop te spelen. Ylse vond dit wel een leuk idee en zij was dus besmet met het Mystery of the Anchients-virus. Evelien en ik hebben dat virus ook overgenomen en we hebben met z'n 3e eigenlijk heel de middag dat nieuwe spelletje (voor ons dan) gespeeld tot de woonkamer verbouwd moest worden. We hadden de belangrijkste mensen uit het dorp uitgenodigd die erg behulpzaam waren geweest voor het waterproject. De vriend en zus van Susanne zijn afgelopen week ook in Ghana aangekomen en die hadden we dus ook uitgenodigd om te komen eten. Rob had stuwbandjes in Nederland gekocht en had deze aan de vriend van Susanne meegegeven zodat wij ze hier in het ziekenhuis uit konden delen. Maar toen Ruud deze meenam deze avond, had hij nog iets bij. Iets wat ik totaal niet had verwacht. Hij zei; dit was nog een kleinigheidje van Rob... Ik dacht ohjee, nou gaan we het krijgen. Ik maakte het inpakpapier los en toen zat er een fotoboekje in. Zodat ik niet zou vergeten wie er thuis op me wacht. Wat is het toch een schatje af en toe :) haha. Hij had een mooi fotoboekje gemaakt over ons 2 en onze Guus (het konijn, voor de mensen die het niet weten;)) Aangezien ik iedereen al zo mis hier, en met name Rob, kon ik mn ogen dus ook niet meer helemaal droog houden. De vrouwen hier in huis vonden het erg leuk voor me, maar ze zeiden zelf wel jaloers te zijn, haha. Ja, hier scoort ie punten mee! Mr. Cetu, Alloys onze begeleider, Stelle de huisbaas en Wies onze Nederlandse buurvrouw arriveerde en we gingen aan tafel. Met 17 man in onze huiskamer aan een tafel, dat is krap aan, maar het paste! Mr. Keteku was een uur te laat dus we zijn toch maar begonnen met eten. Toen we hem belde en vroegen waarom hij er nog niet was, was zijn antwoord: because of the rain! Ofcourse! Dat was een gevalletje naar de bekende weg vragen aangezien ze hier het huis niet uitgaan als het regent. Maar uiteindelijk was hij er en iedereen genoot van Driek zijn kipnuggets en pastasalade! Stelle was er zo van onder de indruk, ze wilde meer meer en meer kipnuggets en ook nog het recept. We hebben dus vrienden gemaakt!

Na het eten begon Stella ineens te zingen, pakten Evelien en Luuk hun djembe's erbij en begon Mr. Cetu op de djembe's te spelen. Dit klonk eigenlijk verrassend goed en het was ook erg leuk. Nadat iedereen uitgegeten was en een pilsje of 2 gehad had, stond Mr. Keteku op om te gaan. Mr. Cetu volgde hem en toen volgde eigenlijk iedereen, dus het was weer optijd rustig in huize Sandy. We hebben nog even gebierpongt en toen ging iedereen al slapen. Ik was dus genoodzaakt om ook maar te gaan slapen, anders zat ik maar in m'n uppie in de huiskamer.

Donderdag werd ik lekker wakker. Ik keek op m'n telefoon en ik zag dat ik een foto had gekregen van Rob. Ik had hem de avond ervoor gevraagd of hij misschien zin had om kaartjes te bestellen voor Jochem Myjer, en jawel, donderdag ochtend hadden we ze al! Nu alleen nog een jaartje wachten tot we er heen kunnen.. De donderdag heb ik lekker rustig aan gedaan door het spelletje maar uit te spelen en 's middags nog even te gaan slapen, want ik had weer gezellig nachtdienst met onze Driek. De nachtdienst begon al goed. Er kwam gauw genoeg een jongen binnen toen onze dienst net was begonnen. Er was iets gebeurd met het voetballen die dag en hij is gewoon doorgegaan tot het toernooi af was gelopen. Wat hij precies had, dat weten we niet. De broeders zaten te twijfelen aan of een zwaar gekneusde enkel of opgerekte enkelbanden. 't menneke had er in ieder geval flink last van. In de tijd dat dat manneke op het bed zat, kwam er een vader binnen met zijn zoontje in zijn armen en een doek op zijn hoofd. Hij werd in de behandelkamer gelegd en de doek ging van het hoofd. En wat daar onderuit kwam... Het 2 jarig manneke was er behoorlijk slecht aan toe. Het is hier heel normaal om zonder motorkleding, helm en met 3 personen op een motor te zitten. De vader zat op de motor, samen met moeder en het kind achter op de rug. Ze kregen een ongeluk en moeder viel van de motor af, op haar rug. Maar daar zat dus haar kind. Chichi, zo heet het manneke, heeft dus een behoorlijke klap gemaakt. De bijgevoegde foto's kunnen daarom ook als schokkend worden ervaren, maar ik wilde ze jullie toch laten zien. Chichi had een behoorlijke hoofdwond boven zijn linker oog. Je kon tot op zijn schedel kijken. We hebben hem eerst volledig moeten verdoven voordat we überhaupt iets met hem konden doen omdat hij zoveel pijn had. Driek hield het manneke vast bij z'n beentjes en Richard (de broeder) en ik verzorgde de wonden. Richard heeft de wond erg netjes gehecht (zie ook bijgevoegde foto) en Chichi werd op een ander bed gelegd. Hij was nog erg suf van de medicijnen en reageerde dan ook niet op zijn vader. De vader schrok hier erg van en ik zag zijn hartslag ook versnellen in zijn shirt. We vertelde hem dat hij niet reageerde omdat hij medicijnen had gekregen zodat hij geen pijn zou hebben. De vader was zichtbaar opgelucht en bedankte ons hartelijk. Chichi werd naar Childeren's ward gebracht en wij konden de behandelkamer opruimen. In de tijd dat Richard, ik en Dirk met Chichi bezig waren, was er nog iemand binnen gekomen. Deze was dus voor Stephen. Hij moest assisteren bij een urineweg blokkade operatie. Dit was ook erg snel gebeurd, want niet heel veel later dat wij klaar waren met Chichi, kwam Stephen alweer terug. En toen kwam het gekneusde enkel manneke weer. Hij had even moeten wachten, maargoed, deze 2 cases gingen even voor. Hij kreeg een of andere warmtezalf (een soort tijgerbalsem) en een drukverband en mocht weer gaan. Hij had best wel even moeten wachten alleen voor tijgerbalsem en een drukverbandje. We hadden alles netjes opgeruimd en konden eventjes gaan zitten. Richard bracht even een zuster naar huis die nog bij ons was want de stroom lag eruit, dus ze was nog maar even in het ziekenhuis gebleven totdat de stroom het weer zou gaan doen. Richard kwam alleen niet meer terug. Niemand wist waar hij was, maar we waren er van overtuigd dat hij er elk moment kon zijn. Stephen wilde net naar bed gaan. Ofnee, hij was al richting zijn bed toen de telefoon ging. Hij sprintte terug naar ons om de telefoon op te nemen. We moesten ons klaar gaan maken voor een spoedkeizersnede. Stephen had inmiddels 2 telefoons in z'n handen. 1 om de anesthesist te bellen, en 1 om Richard te bellen omdat hij ook moest assisteren! Richard hebben we niet kunnen bereiken, dus toen alles gereed was in de operatie kamer hebben Dirk en ik de rol van Richard maar overgenomen. Wij waren de 'niet steriele kant' van de operatie. Als er dus nog iets aangegeven moest worden tijdens de operatie dan waren wij de aangewezen personen om dat aan te geven of om apparatuur aan te zetten.

De keizersnede werd erg snel en zonder moeite gedaan en het kindje huilde ook flink. Hij werd meegenomen door de verloskundige en het hechten kon beginnen. Ook dit werd mooi gedaan, op de laatste hechting na, die vonden Dirk en ik allebei nogal lomp gezet. De vrouw werd naar de recovery gereden en mocht daar uitslapen. De operatiekamer werd opgeruimd en wij gingen onszelf omkleden. We hadden verwacht dat Richard op Emergency zou zitten als we terug waren, maar nee, toen we aankwamen was er nog steeds geen Richard. Het was inmiddels een uur of half 5 toen we klaar waren en dus eventjes konden gaan liggen. Dirk en ik hebben een uurtje geslapen en toen we terug kwamen op de ´personeelspost´ stond Richard ineens de instrumenten van de operatie schoon te maken. Uh, what just happend?! Dirk en ik waren allebei erg verbaasd dat hij er ineens uit het niets stond maar we zeiden er niets van. Pas toen hij ons naar huis bracht om 8 uur zei hij dat hij in slaap was gevallen en zijn telefoon op stil stond, hij had dus niet in de gaten dat Stephen hem 4x had proberen te bellen! Maar hij bedankte ons hartelijk voor onze rol in de operatie. Had ie toch maar weer geluk dat Dirk en ik hadden besloten om te gaan! Toen we thuis kwamen zijn we lekker gaan slapen, en toen was het alweer vrijdag.

Die hebben we dus geslapen. Het was lekker rustig in huis aangezien alle meiden weg waren. Iedereen was richting Accra. Evelien en Marjon gingen hun ouders ophalen en de rest ging naar de Artmarket.

Ik ben opgestaan rond een uur of half 2 maar was nog steeds erg moe. Rond 4 uur besloot ik dus maar om nog even een uurtje te gaan liggen want er stond weer een nachtdienst op het program. Ik werd wakker gemaakt om 6 uur omdat de mannen bij het vrouwtje wilde gaan eten. Op mijn vriendelijk verzoek hebben ze gewoon eten gehaald in plaats van het daar te eten. Dat gaf mij namelijk nog wat tijd om eventjes wakker te worden onder een koude douche en me vast klaar te maken voor de nachtdienst. Dirk en ik wilde net vertrekken toen iedereen thuis kwam. We hebben even ons verhaal gedaan wat we afgelopen nacht hadden gezien en toen moesten we echt gaan, we waren al te laat voor onze dienst..

De weg van ons huis tot aan het ziekenhuis was nog even spannend. We waren bijna zelf op de Emergency belandt, aangezien een tegenligger niet helemaal op zijn eigen weg helft reed. Onze chauff dacht nog dat de tegenligger het wel in de gaten kreeg naarmate hij dichterbij kwam, maar dit bleek niet zo te zijn, waardoor onze chauffeur abrupt aan zijn stuur moest trekken zodat we bijna de sloot in belandden. Hij kon hier niets aan doen, maar iedereen was flink geschrokken. Zo ook hij zelf!! Hij ging namelijk flink op de rem iedere keer als hij een tegenligger voorbij reed. Dan reed hij bijna stapvoets voorbij om maar niet hetzelfde weer te hoeven meemaken. I.p.v. 8 uur kwamen we om half 9 aan in het ziekenhuis. Stephen en Richard zaten al op ons te wachten. We hadden namelijk weer een keizersnede. Richard verzekerde ons dat we dit keer niet de steriele kant hoefde te zijn tijdens de operatie, maar gewoon mochten kijken. Hij was niet van plan om te gaan slapen namelijk, hij schaamde zich volgens mij een beetje dat hij er de vorige nacht niet was geweest toen hij er wel moest zijn..

Deze keizersnede ging iets minder goed dan de dag ervoor. De vrouw was al natuurlijk aan het bevallen op maternity toen er gebeld werd. Het moest dus snel gebeuren want het kindje was al onderweg! De arts die de keizersnede zou uitvoeren had de buik al open liggen toen hij erachter kwam dat hij het kindje niet kon pakken. Het kindje was al te ver ingedaald zodat hij er niet bij kon. De verloskundige moest het kindje dus vanaf de onderkant terug omhoog duwen zodat de arts het kindje kon pakken. Hij had de navelstreng om z'n nekje zitten en hij huilde ook niet. De navelstreng werd goed gedaan en afgeknipt en het kindje werd op zijn rugje geklopt. Het schreeuwde een paar keer toen hij met de verloskundige mee ging. Al was hij wel behoorlijk blauw. Niet heel veel later hoorde we het kindje flink huilen, dus iedereen was opgelucht. Nu kon het grote hecht avontuur weer beginnen. Dit ging allemaal soepeltjes en de arts was weg. Hij deed niet de moeite de vrouw nog even schoon te maken en in het ander bed te leggen. Dat hebben Stephen en ik dus maar gedaan. Tijdens dit schoonmaken heb ik m'n telefoon ook nog maar even zwemles gegeven. Mijn telefoon zat in m'n borstzakje van mijn operatiepak en toen ik bukte om het doekje uit te spoelen, waar we net de moeder mee gewassen hadden, viel m'n telefoon in het emmertje troebele water. Ik had even een seconde nodig om te bedenken hoe het kon dat m'n telefoon in die emmer lag toen ik besefte dat ie er wel zo snel mogelijk uit moest om te voorkomen dat ie het niet meer zou doen. Ik heb 'm op de grond gepleurd en ben verder gegaan met de patiënt. We hebben haar op een ander bed gelegd en naar de recovery gebracht. Toen was het tijd om te kijken of m'n telefoon het nog deed. En alles deed het nog gelukkig.

De operatiekamer was nog niet opgeruimd of de volgende zat al klaar in een rolstoel. Weer een keizersnede. De anesthesist (een vervelende Spanjaard die geen woord Engels kent) had volgens mij nogal haast want hij gebaarde maar dat de jonge vrouw op het best moest gaan zitten. Hij had de ruggenprik al klaargemaakt maar er was op maternity nog niet aan de vrouw gevraagd hoe ze wilde bevallen. De vrouw wilde natuurlijk bevallen met dat beviel (haha woordgrapje;)) de vervelende Spanjaard niet zo. Maar toch werd de vrouw weggehaald uit de operatiekamer om natuurlijk te gaan bevallen en daar hoefden wij niets bij te doen, dat was aan de verloskundige. Wij gingen dus terug naar Emergency. Wederom ging Richard weg om te slapen, maar hij verzekerde ons dat z'n telefoon op geluid stond dus we konden hem altijd bellen. Wat er de vorige nacht was gebeurd, dat ging hem geen 2e keer gebeuren!! Ook Stephen ging naar bed en Dirk en ik vonden ook wel dat we een uurtje rust verdiend hadden. 1 uurtje zei Dirk nog toen hij zijn wekker zette. Maar dit ene uurtje werden er uiteindelijk 5 die we op de bank hebben doorgebracht. We waren allebei behoorlijk moe en er was toch niets te doen, dus waarom dan ook niet. Wederom om 6 uur stonden we op en dan was het nog 2 uurtjes vertoeven. Driek zei nog; oh ik trek het echt niet om nu nog 2 uur daar te gaan zitten. Ik ben veel te moe! Maar wees niet bang, hij heeft het gered! We zijn om half 7 met een halve stok kaarten begonnen met pesten en om half 8 (toen ik de meeste potjes gewonnen had!!) vonden we het mooi geweest. We gingen ons omkleden en Richard, die er toen ook weer was, bracht ons weer netjes naar huis.

De ouders van Evelien en de vader van Marjon waren inmiddels bij ons en we gingen met z'n alle ontbijten, waarna Driek en ik ons bedje ingedoken zijn. Maar niet voor lang, want ik ken mezelf, als ik dan te lang naar bed ga, dan slaap ik de nacht erop niet meer. Dus niet meer dan 2 uurtjes geslapen en toen was het voor mij alweer zaterdag. 4 huisgenootjes waren naar Shai Hills, dus het was weer lekker rustig in huis. Susanne en ik gingen nog even bij Alloys langs om alles af te sluiten. Hij zou namelijk maandag weer naar huis gaan. We hebben nog een bak koffie gedronken en toen zijn we weer naar huis gegaan. 's Avonds hebben we wederom nog een potje bierpong gedaan en toen zijn we allemaal naar bed gegaan.

De zondag was lekker rustig. We hebben met z'n alle lekker ontbeten en Luuk en ik zijn een wandeling gaan maken. Als je hier een half uurtje loopt, kun je leuke stukjes bos in die weer een hoop zijtakken heeft. Hier hebben we dus een paar mooie zijtakken gehad en hebben ons een goed uur vermaakt. Waar ook mooie foto's uitgekomen zijn. Op een gegeven moment waren we zover dat we een hutje zagen. 1, in the middle of nowhere. Een bed, een paar pannen, maïskolven, een pak sigaretten, een machete (een soort kapmes) en een paar regenlaarzen. Maar niemand die erbij was. We liepen weer terug en hebben nog wat zijtakken gehad. Toen we helemaal terugliepen kwam er ineens een fietser aan. Hij stopte en begon een babbeltje. Hij vroeg of we het mooi vonden en of we toevallig the village hadden gezien. We beschreven wat we hadden gezien, en dat was zijn gedachte van een village. Al hebben wij daar toch een andere gedachte bij. De man fietste verder en wij liepen verder. Er was nog 1 zijtak, maar als we die nog deden, dan zouden we nog een uur weg zijn. Opzich zou dat niet erg zijn, we hadden thuis toch niets beters te doen. Maar er begonnen zich wat blaren te vormen rond m'n kleine teen en dat was alles behalve prettig. Zeker aangezien we nog een half uur terug moesten lopen naar huis. We besloten dus maar om naar huis te wandelen. Onderweg zijn we nog een dooie schorpioen tegengekomen waar we natuurlijk nog een foto van moesten maken.

's Middags was het tijd voor een spelletje en de avond was wederom niet erg spannend. Ik wilde optijd gaan slapen omdat we weer naar stage moesten maandag. Alleen viel dat slapen niet echt mee. Ik lag redelijk optijd in mn bed, maar ik heb nog tot een uur of 3 wakker gelegen. Nachtdiensten zijn misschien hier niet erg praktisch voor mij..

Maandag gaan we de stuwbanden in het ziekenhuis afgeven en ik ben erg benieuwd wat ze daar van gaan vinden!! So, to be continued!

'x