Dovenschool, nachtdiensten, Pasen

Good afternoon!
Efoa?
Hier is alles goed! Bij deze alweer een verslag. Ja de 2 verslagen zitten deze keer dicht op mekaar. Maar niet getreurd, na dit verslag zullen jullie even moeten wachten op de volgende…

In mijn vorige verslag ben ik nog iets vergeten te melden. Toen we aan het eten waren in het continental hotel, voordat we gingen stappen de zaterdagavond, hadden we nog een Ghanese les gekregen van Michael. Hij heeft ons verteld hoe de cultuur eigenlijk een beetje in elkaar steekt.
We wisten allemaal al dat korte broeken niet echt gewaardeerd zijn, maar wat de precieze reden daarvan was, dat wist geen mens.. We wisten wel dat het aanstootgevend zou zijn.
Michael vertelde ons echter, dat als wij korte broeken dragen (tot boven de knie) wij de lokale mannen ‘uitlokken’ om te kijken. En wanneer hij dat doet, is dat al een vorm van vreemdgaan. Wij zouden dus de mensen hier triggeren om vreemd te gaan. We hielden er al best wel rekening mee om met een lange broek aan het dorp in te gaan, maar na dit verhaal al helemaal!

Op de vraag waarom er allemaal onafgemaakte huizen en gebouwen in Ghana staan, antwoordde Michael dat de mensen die ze aan het bouwen zijn, vaak meer hebben dan andere. Daardoor staat jaloezie. En de jaloezie gaat ver hier. Want heb jij iets meer dan ik (in dit geval een huis met 2 verdiepingen in wording) dan wordt je gewoon omgelegd. Behoorlijk heftig dus.
Hier in het dorp woont een man, Mr. Ketecu (geen idee hoe je het schrijft..). Dit is een man met veel geld. Hij is een behoorlijk huis aan het bouwen, ook met 2 verdiepingen. Maar hij wordt niet vermoord, omdat hij het zo heeft geregeld dat het lijkt of het huis wat hij aan het bouwen is, 3 eigenaren heeft. Dus wanneer ze niet weten wie de uiteindelijke eigenaar is, is er niets aan de hand.


En dan nu de maandag.
Susanne en ik hadden afgesproken om maandag naar de dovenschool te gaan. Dit omdat we voorgenomen hadden om woensdag naar het ziekenhuis te gaan, om daar wat operaties te zien (operaties worden in principe alleen op woensdag uitgevoerd).
Daar aangekomen werd de deur voor ons open gemaakt en kwam de directrice met een doos aanlopen. Hier zaten allemaal spulletjes in die wij al weken mistte. Watten, Drezz (een soort betadine) en desinfectans. Dit was zeer welkom en we bedankte haar dan ook hartelijk!
De kindjes kwamen alweer gauw langs voor hun wondjes die wij nu beter konden verzorgen met deze nieuwe spullen.
Het was niet heel erg druk, aangezien de kinderen zich allemaal klaar aan het maken om naar huis te gaan. Ze hadden vorige week examens gehad en hadden nu vakantie, dus ze mochten naar huis. Niet alle kinderen gaan allemaal tegelijk naar huis, maar er gingen er behoorlijk wat.
Er kwam een jongen bij ons staan. Dit was dezelfde jongen die ons gebarentaal had geleerd een aantal weken geleden. Hij vertelde dat hij 3 weken naar huis ging en hij wilde ons bedanken voor de tijd dat we er waren geweest. Alle kinderen zijn daar zo lief!
Na een tijdje gezeten te hebben en het niet zo druk was, kwam er een man naar ons toelopen. We hadden deze nog nooit gezien. Hij gebaarde ons (hij is ook doof en kan niet praten) dat we met hem mee moesten. We hebben dus alles opgeruimd en zijn met hem meegelopen.
Hij bracht ons naar de directrice, waar we even op kantoor moesten gaan zitten. We wisten allebei niet wat er ging gebeuren.

De directrice begon. I’m so greatfull for you! You did a very good job! En; We’re gonna miss you around!
Uhm, dankje, maar we zijn nog niet weg?
Ze zei dat dit onze laatste dag was, aangezien de kinderen nu en de komende weken naar huis gaan. Dit zou voor ons betekenen dat we het niet druk zouden hebben en dus alleen maar zouden moeten wachten tot de dag erop zat.
Toen viel het kwartje, ze wil ons écht bedanken voor de tijd dat we hier waren. En als we nog eens terug wilden komen, moesten we zeker even bellen! Maar dat is ook zeker wel het plan!!
De kinderen hadden haar gevraagd of ze iets voor ons wilde halen om ons te bedanken. We kregen dan ook allebei een lap stof van 3 meter waar we zelf iets voor konden laten maken. Echt een mooi gebaar!

Omdat ik natuurlijk wat geld ingezameld heb en dat ook zeker mede aan de dovenschool wil besteden, vroeg ik de directrice wat ze écht nodig hebben voor de kinderen. Al gauw vertelde ze dat ze een tekort aan eten hebben. Ik dacht meteen, shit, daar kan ik natuurlijk niets mee, en ik wil ze geen geld geven.
De directrice ging verder. Omdat de ouders van de kinderen niets betalen aan de educatie (gewoonweg omdat ze daar het geld niet voor hebben, en als de school dat wel zou vragen, dan zouden de kinderen daar niet op school zitten) heeft de school maar weinig geld te besteden. Al het geld wat ze hebben komt van de overheid af. Inmiddels kregen ze nog maar 1/6 deel van wat ze ooit gekregen hebben. Dit is dus minimaal. Ik ga dus proberen om ze blij te maken met een paar grote zakken rijst, zodat ze die in ieder geval kunnen eten. Verdere etenswaren wordt lastig hier. Maar wel hebben ze ook nog jerrycans nodig. Op het gehele terrein zijn maar 2 waterpompen. Dus als de kinderen ’s nachts dorst hebben en iets willen drinken, moeten ze eerst een heel eind lopen naar de pomp om daar een bekertje vol te doen. Ze zou dus graag jerrycans met een kraantje hebben. Hier ga ik dan dus ook achteraan of ik die hier kan krijgen, en anders maar vanuit Nederland. Ik denk dat dit voor hun een mooi afscheidscadeau is als ik hier wegga!

Verder heb ik een rustig dagje gehad. Beetje aan school werken nog, boek lezen en toen was het alweer tijd om te slapen. Op naar de dinsdag, naar het ziekenhuis.

Dat was het plan in ieder geval. Dirk had maandag besloten dat hij nachtdiensten ging draaien de dinsdag en woensdag op Emergency/Theatre. En ik vond dat een mooie kans om mee te gaan. Wellicht hadden ze een paar spoedgevalletjes in de nacht. Ik besloot dus om dinsdag niet naar stage te gaan, maar samen met Driek de nacht in te gaan.
De dinsdag me maar niet te druk gemaakt dus, want ik moest natuurlijk energie besparen ;) Het enige wat op de planning stond was even naar het houtwinkeltje om m’n wise monkeys op te halen. En wat is ie gaaf geworden!! (foto)

Om half 8 was het zover. Driek en ik liepen naar de taxiplaats. Waar het op dat tijdstip nog best lastig was om aan een taxi te komen. Maar als je wat meer betaald, dan kom je een heel eind. Dus om 8 uur waren we bij het ziekenhuis. Een nachtdienst duurt hier van 20.00 tot 08.00u. behoorlijk lang eigenlijk.
Driek en ik kwamen aan bij emergency, maar er was niemand. Er zat alleen een moeder met haar dochtertje te wachten tot ze geholpen werd. We liepen naar Surgical Ward om te kijken of er daar iemand was van emergency, maar nee. Ze zaten allemaal in de kantine. Ze hadden een klein afscheidsfeestje van 2 artsen die weg zouden gaan. Dus om half 9 konden we de Emergency op. Daar ontmoette we broeders Richard en Stephen. Dirk kende Richard al van een eerdere stagedag. Daar was hij ook door uitgenodigd om mee te komen draaien in de nacht. Richard moest nog even wat vrienden van het ziekenhuis naar huis brengen, en dan kon de nachtdienst écht beginnen. We begonnen dan ook met het kleine meisje wat zat te wachten. Ze was gevallen en had een snee net onder haar wenkbrauw wat gehecht moest worden. We moesten haar met 4en vasthouden en Richard zou dan hechten. Stephen, ik, driek en de moeder hadden haar goed vast en Richard begon. Het meisje was zo bang dat ze alles bij elkaar schreeuwde en huilde. Maar toen het klaar was, toen was alles ook weer goed. We kregen zelfs nog een hand van haar, ook al hadden we haar zo stevig vast moeten houden.

Voor de rest van de avond/nacht, is er niets gebeurd… Dit was wel saai eigenlijk, maarja, niets aan te doen. We hebben gezellig zitten buurten met de broeders en ze hebben ons zelfs leren hechten. Dit is trouwens wel echt tof om te doen!! Een beetje jammer dat wij dat niet mogen in Nederland..

De broeders gingen te bed, want ze waren moe, en toen zaten Dirk en ik alleen op Emergency. We hebben maar wat zitten buurten, zitten lezen en zitten eten. En toen vond ik het ook wel tijd om een powernapje op de bank te doen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zei tegen dn Driek dat ik een half uurtje ging liggen. Maar toen mijn wekker een half uur later ging, had ik totaal geen zin om op te staan. Ik heb toen mijn wekker gezet op een half uur later. Helaas is die niet afgegaan, of ik heb ‘m gewoon echt niet gehoord. Want wat een half uur moest zijn, werd uiteindelijk 2 uur. Maar er was toch nog niets gebeurd, dus ik ging weer bij Driek zitten. Hij vond het nu tijd om te gaan slapen, dus hij ging op de bank liggen. 10 minuten later was hij alweer terug. Hij vond het al genoeg geweest, haha.

Tegen 6 uur werd Stephen wakker en om 7 uur Richard. En om 8 uur waren we weg. We zijn door Richard naar huis gebracht en ik ben mn mandje ingedoken. Even lekker slapen. Ik had namelijk besloten dat ik de dag erna nog maar een dag mee zou gaan.

Het was dus inmiddels alweer woensdag 14.00u toen ik wakker werd. Ik dreef zowat mn bed uit. Dus het was even lekker onder een koude douche en eigenlijk ‘wachten’ tot het weer half 8 was, dat we konden gaan. Ondanks dat er niets gebeurd was de vorige nacht, hadden Driek en ik er allebei zin in om toch te gaan. We hadden er vertrouwen in dat er wel iets móest gebeuren. Susanne ging vanavond ook mee.

Aangekomen bij de Emergency was alleen Stephen er nog maar. Hij zei dat Richard er zo aan kwam. Oke, prima. In Nederland is ook wel ooit iemand een kwartiertje te laat…
20.00u werd 22.00u. Toen kwam Richard binnen. Hij moest eerst even een voetbalwedstrijd kijken, want Real Madrid zou moeten voetballen.. Toch apart ooit hier, de cultuur… Niet naar het werk komen, om maar even een voetbalwedstrijd te kijken. Dat zouden we in Nederland maar moeten proberen, op wat voor werkveld dan ook.
De rustige avond vorderde en we hebben ons nog maar eens over het hechten gebogen.
Richard stelde voor om even naar huis te rijden om zijn externe schijf te halen. Daar stonden veel foto’s op van patiënten die hij had behandeld afgelopen jaren. Toen hij terug kwam kregen we een hele presentatie over de Emergency. Hier zaten een aantal serieuze zaken tussen van patiënten waarvan ik niet had gedacht dat zij het overleefd zouden hebben. Maar dat hebben ze toch echt.
Na de presentatie gingen Stephen en Richard weer slapen, en ik vond dat ook niet zo’n slecht idee. Ik ging maar weer de doctors room in om op de bank te gaan liggen. Al gauw volgde Dirk me achterna om op de andere bank te gaan liggen. We hadden tegen Susanne gezegd; een uurtje, dan zijn we terug. Maar dat uurtje was 4 of 5 uur geworden. Best lekker vonden Dirk en ik, maar wel een beetje lullig voor Susanne natuurlijk. Die kon namelijk helemaal niet slapen in het ziekenhuis. Zij was dus ook doodop om een uur of 6.
De hele nacht is er niets gebeurd. Tot om 6 uur een arts binnen kwam en zei dat er zo een operatie zou beginnen. Dirk en ik vonden dat helemaal leuk! Susanne minder, die was te moe en begon zich niet fit te voelen.
Om 7 uur kwam de patiënte binnen. Ze had een liesbreuk wat geopereerd moest worden. De hele operatie was het voor mij akacadabra wat ze aan het doen waren. De artsen waren wel vollop aan het buurten met elkaar. Niets anders dan in Nederland dus. Gewoon over het weekend buurten terwijl je aan het opereren bent. De operatie heeft tot 8.15u geduurd en om 8.45u waren ze helemaal klaar met alles opruimen en etc. We zijn toen ook naar huis gegaan. We hebben dus gewoon nog overuren gemaakt ook! Weer bracht Richard ons naar huis en kwam zelfs nog even binnen. Maar dat duurde niet lang.
Driek en Susanne zijn allebei hun mandje ingekropen en ik ging m’n was doen. Ik had genoeg geslapen die nacht en was dan ook totaal niet moe. De rest van de huisgenootjes waren naar het zwembad gegaan en zouden ons visum ophalen. Maar alweer een dooie mus. Zij hadden hun visum en paspoort terug, maar de ambassade vond het nu leuk om te zeggen dat iedereen het zelf op moest komen halen. Wat de vorige keer dus niet gezegd is, toen zeiden ze namelijk dat 1 iemand het voor iedereen op mocht halen. Hier moet ik dus nog een keer voor terug..
De hele dag heb ik een beetje tijd voor mezelf gehad, aangezien Driek en Susanne in bed lagen, de rest was weg, en ik was wakker. Lekker rustig!

Toen Dirk wakker werd zijn we maar begonnen met rummikub. Lekker jeugdsentiment, want dat deed ik vroeger vaak met ons omake!

Inmiddels was het tijd om te avondeten, dus we zijn naar t rijstvrouwtje gelopen om daar te eten. Toen we daar weer weg wilde lopen begon het onwijs hard te regenen. Wij besloten dus om maar even te schuilen. Maar het werd van kwaad tot erger. Maar als het hier regent, duurt het nooit lang. Na 10 minuten was het dan ook alweer droog en konden we naar huis. Alles stond alleen wel blank…

Weer verder met rummikub tot de huisgenootjes thuis kwamen. 3 van hen gingen al naar bed en 2 deden er mee rummikub. 1 huisgenootje was donderdagochtend al vroeg vertrokken om in zijn eentje op pad te gaan. Hij zou dan ’s avonds ook niet thuiskomen. Op een gegeven moment ging iedereen naar bed, op Driek na. Nog maar wat potjes rummikub dan… om half 12 had Driek t ook wel gezien en ging ook naar bed. Ik was nog steeds klaarwakker en was ook totaal niet moe. Om half 2 dwong ik mezelf toch maar om te gaan slapen..

Maar om half 7 werd ik natuurlijk alweer wakker. Goeie nachten hier!
Al vroeg met de meiden Kpando ingegaan om onze jurken op te halen die we hadden laten maken voor koningsdag! Deze waren niet zo mooi geworden dan we gehoopt hadden, maar he, voor 1 dag waar niemand je kent…

’s Middags Robje nog maar even gebeld en toen was het tijd om buiten te gaan douchen. Het begon weer te regenen en wij zagen weer de uitgelezen kans om buiten te douchen. Helaas regende het niet heel hard, waardoor het lastig douchen was… Iedereen heeft zich in z’n oranje jurk gehesen en er is een mooie foto gemaakt. Toen gingen we voor een vroeg diner. Sanne en Marjon zouden namelijk nu de nachtdienst in gaan. Terwijl zij aan het ploeteren waren op Emergency (not! Bij hun is ook niets gebeurd…) hebben wij met de overige huisgenootjes wat drankspelletjes gedaan. Luuk was inmiddels terug van zijn avontuur alleen en besefte toch wel dat Ghana geen land is om alleen te backpacken. Hij was ook eerder naar huis gekomen dan hij eigenlijk gepland had.
Ylse kwam op het idee om beerpong te doen, maar dat heb ik overgeslagen. Ik kreeg namelijk een foto van mijn lieve vriendinnetjes die allemaal bij elkaar zaten bij de Pesos. Ik had geen van alle nog over de telefoon gesproken, dus nu vond ik het juist wel leuk om ze even te bellen en iedereen aan de telefoon te hebben! Dit was wel heel erg gezellig, en ik besef nu ook steeds meer dat ik ze wel mis! Maar nog even 7 weekjes bikkelen tot ik iedereen weer kan zien!
Na 45 minuten en iedereen gesproken te hebben, waren mijn huisgenootjes inmiddels lichtelijk beschonken en zat iedereen behoorlijk op z’n praatstoel. Na nog een biertje met ze hebben meegedronken vond ik het rond half 12 ook wel welletjes geweest en ben mn bed in gegaan.

En alweer werd ik vroeg wakker. Maar dat maakte niet uit, ik had een dagje aan school werken gepland staan. Daar heb ik dan ook bijna de hele dag aan gewerkt. ’s Ochtends even met Driek en Susanne Kpando in om boodschappen te doen voor het avondeten. Toen ik de taxi in wilde stappen nog bijna m’n enkel gebroken door een verloren steen, maar toen gingen we toch echt boodschappen doen. We wisten wat we wilde koken, dus het was alleen het zoeken van de boodschappen op de markt. Binnen 10 minuten hadden we die gevonden en konden alweer naar huis. Dat was dus echt high speed boodschappen doen. Binnen een uur waren we dan ook alweer thuis (het is een 20 minuten rijden met de auto, enkel..)
De rest van de dag stond in het teken van school dus en ’s avonds was het tijd voor, jawel; Hutspot met rookworst! De rookworst had Lukas zelf bij zich, maar wilde er wel eentje afstaan aan zijn lieve lieve huisgenootjes, haha.
Helaas was het toetje van mij en Susanne niet gelukt. We hadden zelf ijsjes gemaakt, maar die waren nog niet helemaal bevroren. En aangezien de stroom er weer uitlag, dachten we niet dat dat die avond nog zou lukken. We besloten dus maar om ’s avonds de cake aan te snijden die Stella voor ons gemaakt had, nog voor Susanne haar verjaardag van ruim een week geleden..

We hebben bij kaarslicht wat zitten buurten, maar het duurde niet lang voordat de eerste al naar bed gingen. Dit was rond een uur of 8 al. Ik had totaal nog geen zin om naar bed te gaan!!
Toen iedereen besloot naar bed te gaan, zijn Luuk en ik naar buiten gegaan om daar nog maar even af te koelen en sterren te kijken. Aangezien het buiten koeler was dan binnen…
We raakte zo aan de buurt dat we maar een avondwandeling zijn gaan maken. We moesten natuurlijk wel stil zijn voor de huisgenootjes die al in bed lagen, dus dat vonden we een goed alternatief. Na een kilometer of 4 zijn we toch maar omgedraaid omdat we anders wel heel lang weg zouden zijn. 2 uur later waren we dan ook thuis en was het inmiddels 01.30u.

Vandaag ging weer vroeg de wekker. Susanne, ik en Luuk hadden besloten om naar de kerk te gaan voor de paasmis. Deze was niet heel veel anders dan de vorige mis die ik hier meegemaakt heb. Alleen werd er nu meer geld en geschenken gegeven. Ook waren de mensen in hun allerbeste kleren.
Na 2 uur was de mis zo goed als voorbij en zijn wij de straat overgestoken om naar huis te gaan. Waar een Paasbrunch op volgde. Iedereen had íets gemaakt en kon het vreetfestijn dus beginnen. We hadden geroosterd brood, eiersalade, kruidenboter, wentelteefjes en fruitsalade. Dit was wel echt goeie en iedereen zat dan ook goed vol.

Inmiddels is het 14.00u en heb ik dit verslag geschreven. Ik wilde het perse vandaag posten, omdat jullie anders lang moesten wachten. Vannacht zullen we namelijk met z’n alle vertrekken naar Cape Coast en dergelijke. Lekker een paar dagen langs de kust vertoeven en naar de touwbruggen. Om de week af te sluiten met koningsdag in de hoofdstad Accra waar een feestje zal zijn! We kijken hier allemaal erg naar uit, maar het wordt dus wel vroeg opstaan morgen, aangezien we om 4 uur vertrekken!

Nog 7 weken jongens, dan ben ik alweer thuis. Het gaat ontzettend snel, maar ik kan niet wachten tot het 14 mei is, dat Robje en Martijn hier zijn!

See you guys!
‘x