Weeshuizen, Visum verlengen & Kyabobo NationalPark

De maandag heb ik al beschreven in het vorige verslag, dus daar zal ik niets meer over vertellen..

De dinsdag was een dubbelgevoel dag. We hadden eigenlijk stage, maar omdat we afgesproken hadden om al vroeg in de middag naar de weeshuizen te gaan, en dan maar een paar uurtjes stage zouden kunnen lopen, zijn we met z'n alle niet gegaan.
Michael kwam ons weer halen met z'n busje en we reden weer naar Hohoe om naar de weeshuizen te gaan. Als eerste gingen we naar het 'normale' weeshuis; House of hope. Daar werden we binnengelaten, maar werden we wel gevraagd nog een half uur te wachten, want de kinderen waren er nog niet, die zaten nog op school. Toen besloten we om maar eerst naar het andere weeshuis te gaan. Toen we naar de bus van Michael liepen, kwam er een andere (blanke) vrouw achter ons aan die we nog niet gezien hadden. Zij vroeg ons wat we eigenlijk kwamen doen, op een beetje een aparte manier. Achteraf, toen we uitgelegd hadden dat we gewoon wilde komen kijken hoe de kindjes hier leven en wat hun allemaal bezig houdt en dat we nog een kleinigheidje voor de kindjes bij ons hadden, vond ze het alleen maar leuk dat we wilde komen en ze verontschuldigde haarzelf dat ze zo op ons had gereageerd. We hebben een tijdje met haar en haar man staan buurten. Ze kwamen uit Amerika, uit Ohio en ze kwamen al een jaar of 5, 1 of 2x per jaar naar Ghana voor het weeshuis. Voor de rest regelde ze alles vanuit Amerika wat er geregeld moest worden. Ze vertelde dat toen ze er voor de eerste keer waren, er maar 1 gebouwtje stond. Dat was ook niet zo'n groot gebouw. Toen zij zijn gekomen, hebben ze eerst een toiletgebouwtje geplaatst en daarop volgde al snel 2 nieuwe grotere gebouwen. 1 gebouw waar de slaapkamers voor alleen de meisjes waren, en het andere gebouw voor de jongens. Na het babbelen zeiden we dat we over een half uurtje terug zouden komen als de kindjes er waren.
Dus we gingen naar het weeshuis met de gehandicapte kindjes. We moesten bij de directrice eerst op kantoor komen zitten en uitleggen wat we kwamen doen. Toen we binnenkwamen zaten er net 2 vrouwen binnen met een kindje. Het kindje kwam meteen aandacht bij ons vragen, want dat waren ineens wel heel veel blanke mensen in 1 ruimte.. Wij hadden allemaal het idee dat dat wel eens een intake gesprek zou kunnen zijn wat er daar gebeurde. Maar dat wij daarbij zaten, maakte allemaal niet uit. Privacy kennen ze hier niet echt. Na het intake gesprek kwamen wij aan de beurt. Wederom vertelde we wat we kwamen doen en ook voor deze kinderen hadden we een kleinigheidje meegenomen. We besloten om de potloden, pennen, papier en gekleurd papier maar aan de directrice te geven, zodat zij kon zorgen dat iedereen er plezier van had. Ze was hier erg blij mee en ze begon met de rondleiding.
Die begon voor mij heftig. We gingen namelijk naar de eerste kamer, maar voor we die kamer opkonden, werd eerst het slot ervan afgehaald. Je moet je voorstellen dat je een slaapzaal hebt met zo'n 20 stapelbedden waarvan je eerst het slot eraf moet halen voordat je naar binnen gaat. Dit kwam bij mij wel even binnen als een harde waarheid, aangezien die kinderen dus geen kant op kunnen als ze in hun slaapzaal zitten..
De kinderen vonden het helemaal leuk dat wij er waren en lieten ons dan ook graag alles zien van hun huis. Alle slaapzalen, de school waar ze les krijgen, de 'speeltuin', hun keukentje en een jongen die de hele dag kon besteden aan haken. En die maakte mèènes (een nieuw stopwoord dat we allen overgenomen hebben van onze Driek, wat Tilburgs zou moeten zijn voor immens...) veul meters!
De gehele rondleiding is er 1 jongen met ons meegelopen. Wat z'n naam is dat heb ik niet kunnen onthouden, maar ondanks dat is hij wel mn nieuwe vriend!
Na de rondleiding hebben we afscheid genomen van de lieve kindjes en zijn we teruggegaan naar het andere weeshuis. Het half uur had iets langer geduurd, maar dat maakte de 2 Amerikanen niet uit. Ze waren druk bezig met voetballen en tafeltennis spelen met de kinderen. Maar al gauw wilde de kinderen ons alles laten zien, en de Amerikaanse vrouw, Beth, leidde ons rond. Al heel snel kwam er een klein manneke aangerend. Hij pakte vrijwel meteen mijn hand vast en ik moest met 'm meelopen. Dit was Abrahim. Volgens Beth het schattigste jongetje zowa van t weeshuis. Hij is 3 jaar en inderdaad, hij was echt ontzettend knuffelbaar! Hij liet me zijn slaapkamer zien en bleef mijn hand maar vasthouden. Evelien vond dit wel een leuk moment om een foto te maken, en daar zijn dan ook best leuke foto's uitgekomen. Abrahim heeft de hele rondleiding nog mijn hand vastgehouden. Ik weet niet waarom of hoe of wat, maar ik vond het prima. Wat had dat manneke een hoog knuffelgehalte!! Ik zou 'm zo mee naar huis nemen als 't even kon. Maar helaas doen ze in dit weeshuis niet aan adopties. Alle kinderen die hier zitten hebben geen ouders meer of de ouders kunnen niet voor de kinderen zorgen. Ze worden allemaal erg christelijk opgevoed en Beth en haar man Mike willen dan ook dat ze die opvoeding 'volmaken' om het zo maar te zeggen. De kinderen hebben het daar goed in het house of hope!
Er was 1 meisje, het oudste meisje van het weeshuis uit mn hoofd gezegd en ze had een t-shirt aan, wat ook wel weer even bij me binnenkwam. Er stond namelijk op; 'Do you know who my daddy is?' Nou, dat t-shirt dragen in een weeshuis, dan moet je toch wel sterk in je schoenen staan volgens mij..
Beth liet alle kinderen bij elkaar trommelen en ze vertelde hen dat wij nog iets voor ze hadden. Ze gingen allemaal netjes zitten en stelde zichzelf allemaal voor aan ons. Ook wij stelde onszelf voor en gaven de kinderen ook hier pennen, potloden, papier en gekleurd papier. Hier waren ze erg blij mee. Nog even met z'n alle een groepsfoto maken en toen begon het ontzettend hard te regenen. Maar dat maakt de jonge mannen van het weeshuis niet uit, ze gaan gewoon door met voetballen, ook de zoon van Beth en Mike!
Na de rondleiding en de fotosessie was het tijd om te gaan, want het was inmiddels alweer bijna 18.00u. Das in Nederland etenstijd en bij ons ook als het even kan. En vandaag stond er juinsoep op t menu!
Na een lekker bakje juinsoep met geroosterd knoflookbrood en knoflookboter was het tijd voor een eerste aflevering van Band of Brothers! Wat een serie is dat zeg! Ik wou dat ik die al een aantal jaren eerder ontdekt had! Helaas dat er maar 10 afleveringen van zijn...

Na een aflevering BOB was het tijd om mn mandje in te duiken, aangezien de wekker alweer vroeg stond om de woensdag weer vroeg naar de dovenschool te gaan..

Helaas was de juinsoep van de dag ervoor niet lekker gevallen en konden mn arme darmpjes er nog niet tegen, met als gevolg dat ik zowa de hele nacht wakker gelegen had en t echt niet trok om naar de dovenschool te gaan. Ik heb weer bijna de hele dag in bed of op de bank gelegen.
Marjon, Evelien en ik zijn in de middag even het dorp ingelopen om onze tickets af te laten drukken, aangezien we die nodig hebben bij de ambassade om het visum te verlengen. Natuurlijk zijn we de rest van de middag nog bezig geweest om van een PDF bestandje een word bestandje te maken, want t vrouwtje bij de printer kon geen PDF bestandjes printen..15 minuten voordat het winkeltje sloot is het ons gelukt om alles over te zetten en moest Lukas maken dat hij bij het vrouwtje kwam om het af te laten drukken. Gelukkig is ‘m dat gelukt en konden we met een gerust hart gaan beginnen aan de meidenavond. Omdat iedereen eigenlijk panne gaar was, was de meidenavond niet meer dan een maskertje opdoen, 15 minuten laten zitten en er weer afhalen. Daarna is eigenlijk iedereen vrij snel naar bed gegaan, haha. Zeker voor herhaling vatbaar dus!

De donderdag had ik er genoeg van. Als verpleegkundige geef je patiënten of bewoners medicijnen of zeg je zelf tegen iemand die al een paar dagen diarree heeft dat ie een diarreeremmer moet pakken. Maar zelf ben ik dan te eigenwijs om dat ook te doen. Maar nu was ik het zat en moest ik wel van mezelf. Er stond namelijk een leuke dag op het programma. Tenminste, dat had het moeten zijn.
We hadden om 8.00u met Michael afgesproken om naar Ho te gaan voor ons visum. Maar om 9.00u was Michael er nog steeds niet. We hebben heb regelmatig gebeld waar hij bleef en hij bleef maar sorry zeggen en zeggen dat ie er binnen 10 minuten was. Rond 9.15u was hij er dan ook. Hij zei dat hij echt zijn auto moest wassen vanochtend en dat hij daarom te laat was. Luuk zei m dat ie de volgende keer wel echt optijd moest zijn, aangezien de ambassade om 9u open was en het vanuit Golokuati toch ruim een uur rijden is. Zeker als je de weg niet weet, Michael…
We kwamen dus rond een uur of kwart voor 11 aan bij de ambassade. Eerst werd ons gevraagd om een brief. Gelukkig waren wij op de hoogte dat ze een brief zouden vragen, dus vanuit het ziekenhuis hadden we geregeld dat zij een brief zouden schrijven dat we daar stagelopen, zodat we een visum zouden krijgen. Zonder die brief zou ’t nooit lukken. Ook wilde ze onze tickets zien. Gelukkig maar dat Marjon en ik daar zoveel tijd en moeite in hadden gestoken dus.
We moesten een formulier invullen in HOOFDLETTERS en we moesten het vooral niet verprutsen want ze hadden geen andere formulieren voor ons. Als we iets niet wisten moesten we het vragen.
Nadat we de formulieren in hadden gevuld was het wachten begonnen. Logica kennen ze totaal niet hier. Je geeft het formulier aan de man in het hokje. Hij leest het over en kijkt of je alles in HOOFDLETTERS hebt ingevuld. Wanneer je dit niet had gedaan, zoals natuurlijk wel voor moest komen bij een paar van ons, kreeg je een correctiestift en kon je gaan typexen (of hoe je dat dan ook mag schrijven). Als je het wel goed gedaan had, vroeg het mannetje om je paspoort en een pasfoto. Hij gaf het paspoort door aan de persoon naast zich en die probeerde dan je naam op een papiertje te schrijven. Dit lukte vrijwel niet, en dus moest er carbonpapier aan te pas komen zodat hij het over kon trekken! Sommige van ons hadden geen achternaam of doopnamen op het papiertje gekregen. Ik heet tegenwoordig Cranenboek als het aan hun ligt.
Dan nieten ze je pasfoto aan het formulier en gaan ze het nog een keer checken. Dan zien ze dat je iets niet compleet hebt ingevuld dus mag je er nog wat bij gaan kalken. Dan kom je terug met je formulier en vind hij het eerst belangrijk om te weten of Evelien en ik een tweeling zijn omdat we allebei rood haar hebben en dan pas gaat hij verder. Ook wilde hij weten of we allemaal familie waren, want hij snapte toch echt niet dat we allemaal uit 1991, 1992 en 1993 kwamen. Dat móest wel familie zijn van mekaar!
Na 2,5 á 3 uur en 100 Cedi lichter waren we eindelijk klaar. Het plan om nog even langs de artmarket te gaan zagen we allemaal niet meer zitten. We wilde naar ’t zwembad!
Dit was het zelfde zwembad geworden als de vorige keer dat we gingen zwemmen, omdat we zeker wisten dat het daar goed was. Bij aankomst bleek ’t echt mèènes druk te zijn! En wij maar hopen dat dat niet allemaal in ’t zwembad lag! Gelukkig voor ons lag dat inderdaad niet allemaal in het zwembad, maar zat dat lekker in een vergaderzaal. We zijn dus vrijwel meteen het water in geplonsd. Omdat het lange wachten ons wel hongerig had gemaakt, besloten we maar om gelijk wat te eten te bestellen. En wat is dan lekkerder aan het zwembad in Ghana, na 7 weken vrijwel alleen maar groenten te eten? Juist, een goed belegde pizza en voor de mannen een goeie hamburger. Helaas waren de burgers op, dus dat werd ‘m niet, haha. We hadden met 4 man 2 pizza’s, dat was dus een halve pizza per persoon. En dat hebben we geweten. Want na 7 weken bijna geen vet eten gezien te hebben, viel deze vetbom na een tijdje toch wel binnen! Dat was dus misschien niet zo’n strak plan.
Na nog even gezwommen te hebben werd het al gauw fris toen de zon geen zin meer had om te schijnen.
Het was vort laat in de middag en de zon was onder aan het gaan. Tijdens onze late lunch hadden we maar vast het avondeten besteld, zodat we niet zo lang hoefde te wachten als we zouden bestellen. Maar omdat het wat fris was en iedereen het eigenlijk wel gehad had en naar huis wilde, duurde het toch lang, haha.
Ik besloot om mijn lieve omatje maar even te bellen omdat ze jarig was. Ik had het al vaker geprobeerd die dag, maar ik kreeg steeds de ingesprektoon te horen. Later bleek dat de hoorn er niet goed op lag.
Nadat ik mijn lieve omatje gefeliciteerd had en we even gebabbeld hadden, werd ik aan de hele familie doorgegeven die er op dat moment was. Mamsie, tante Yvonne, en mn 2 lieve nichtjes :)
Dat was wel even een slikmomentje waard aangezien ik me net die week aan het beseffen was dat ik iedereen toch wel een beetje begin te missen…
Na een gezellig gesprek met de familie ben ik maar weer bij de rest aan het zwembad gaan zitten.
Meneertje Luuk Ederveen vond het nogal leuk om iedereen te gaan zitten plagen met kietelen, zeker toen hij doorhad dat bijna niemand daar tegen kon.. Met als gevolg dat ik 3x dezelfde elleboog voor een goeie tegen de leuning van het ligbed aan geknald heb en er een mooi blauw ei op kwam te staan. Luuk, mijn grote dank ;)
Uiteraard moesten we hem wel terug pakken, en dat is ons gelukt.
Tegen half 8 kwam het personeel ons roepen dat het eten klaar was. We hebben gegeten en zijn daarna weer naar huis gereden waarna we alle vrijwel meteen als een blok in slaap vielen…

De vrijdag had ik besloten om vroeg op te staan. Aangezien ik al een 2 weken geen zin had gehad om m’n kleren te wassen, brak nu het moment aan dat ik wel móest. Een wasmachine ga je hier zeker wel waarderen!! Voor de rest van de dag was het lekker rustig aan en niet teveel doen, want we zouden een actief weekend tegemoet gaan!! Maar ’s avonds was het eerst nog even tijd om schoonmoeders te bellen (die haast niet wist wat haar overkwam toen ze hoorde dat ik het was, haha) en voor wat afleveringen van Band of Brothers!
Vroeg het mandje in want zaterdag om 6 uur stond de wekker want Kyabobo National park in het dorpje Nkwanta stond voor de deur! En wat had ik daar mega veel zin in!

Het was het weekend wat we al eerder gepland hadden, maar omdat er een of ander persoon niet mee kon (ik dus) hebben mijn huisgenootjes het verplaatst naar een week later. Het weekend beloofde een mountainbike tocht, een 8u lange wandeling richting Togo waar we mogelijk nog olifanten zouden zien, watervallen en een overnachting in een boomhut.
Michael was mooi op tijd om ons weg te brengen. Hij zou het hele weekend met ons meegaan, inclusief overnachten. Het was een trip van zo’n 4 á 5 uur rijden en we konden het natuurlijk niet vinden. Uiteindelijk hadden we het dan gevonden. Het kon eindelijk beginnen, het weekend waar ik al ruim 2 weken naar uitkeek!!

Dit was een typisch gevalletje van: zal ik je even blij maken met een dooie mus??
Want niets wat we dachten te gaan doen, bleek mogelijk te zijn.
De mountainbikes waren niet in een goede conditie, dus mountainbiken zat er niet in. Dat was de eerste dooie mus al. Oke, dan gaan we door naar de volgende. De tocht van 8 uur. We zouden eerst een tocht van 3 uur moeten lopen naar een ander dorpje. Daar moesten we overnachten in tenten (2e dooie mus), die we achteraf gezien ook nog zelf mee hadden moeten nemen. We gingen door naar de volgende optie over de 8u lange tocht. We waren er inmiddels uit dat dat een tocht van 10 uur bleek te zijn. En dat op 1 dag. Sommige van ons hadden daar totaal geen zin in, en wilde best een tocht van 3u doen en dan nog wachten op degene die de 10u lange tocht wilde doen. Ook ik was voor de 10u lange tocht, kon ik vast mooi oefenen voor de kennedymars die we besloten hebben om te gaan lopen en waar ik nu al spijt van heb omdat ik dan een mooi feestje bij Peters mis… Afijn, nadat we besproken hadden wat we wilde doen, gingen we terug naar het kantoortje. We zouden een gids meekrijgen, maar deze was echt stomdronken! Ook moest hij nog 5 cedi per uur per persoon hebben. Dat wilde dus zeggen voor 10 man, 50 cedi per uur. En aangezien we een tocht van 10 uur wilde gaan lopen en tóch een overnachting zouden willen, werd dit een behoorlijk duur grapje. Daarbij kwam nog dat we 2x entree geld zouden moeten betalen voor het park. We moesten vast in voren betalen. Eigenlijk zouden we 500 cedi kwijt zijn, al weet ik niet eens waarvoor dat allemaal was, aangezien de gids wel duurder zou zijn al die uren. Ook zouden we hem nog moeten voorzien van water en eten, zodat hij sterk zou worden om ons de wandeltocht te leiden. Dit zagen we al niet zitten. We moesten dus 500 cedi betalen. We hebben dit terug kunnen dringen naar 250 cedi als ik me niet vergis.
En toen kwam de 3 dooie mus. De 10u lange wandeltocht bleek niet te bestaan. Ik weet niet precies wat de reden was dat ie eerst wel zou bestaan en toen weer niet en waarom het allemaal mis is gegaan want ik heb er niet bij gestaan toen het uitgelegd werd. Met 10 man in een klein hok staan waar de ventilator niet aanstaat en de gids zo zat als een tientje is, das niet erg prettig.
Toen we inmiddels al betaald hadden was de man blijkbaar een beetje boos, want hij wilde zeker 300 hebben. We hebben met z’n alle overleg gepleegd wat de verdere opties waren, maar niemand vond het de moeite om zoveel geld te besteden aan iets wat we eigenlijk niet wilde. We hebben aan Michael zelfs gevraagd wat hij ervan vond en zelfs hij vond het: Ridiculous! Zelfs Michael vond het te belachelijk voor woorden, we werden gewoon afgezet. We hebben ons geld teruggehaald bij de man en we zijn maar terug naar huis gereden. Een beetje jammer van de reis er naar toe, de verloren tijd, en vooral, het verloren weekend. Want we zouden pas in de middag terug komen, waardoor we geen tijd meer hadden om ergens anders heen te gaan.
Op de terugweg kregen we zelfs, hoe kan het ook anders, autopech. Ofja, het voorwiel lag ineens aan gort en deze moest dus even vervangen worden. Gelukkig is onze Michael ook nog een handige Harrie, want met z’n mega (kleine) krik had ie z’n bandje in een 15 minuten wel verwisseld. Natuurlijk vond ik het leuk om even wat foto’s te maken van het verwisselen en door te seinen naar m’n privé automonteur, broertje lief. Die vond dat natuurlijk wel in zijn woorden: ‘haha sgon´.
Onze tocht naar huis kon vervolgd worden. Driek had besloten om zijn overheerlijke kipnuggets nog een keer te maken die avond en moest dus nog boodschappen doen. Samen met Marjon, Evelien en Susanne ging hij dat dus doen. Lukas vond het een leuke uitdaging om vanuit Hohoe, met een backpack die we samen zouden delen dat weekend en dus vrij zwaar volgeladen, naar huis te lopen. Maar de arme jongen had zich verkeken op de afstand. Bij elke bocht die hij tegen kwam dacht hij dat hij er al bijna was. Wij zaten inmiddels met z´n alle thuis, het eten was al bijna klaar, tot ons verloren schaapje thuis kwam. Hij had toch maar een taxi gepakt aangezien het donker begon te worden en hij toch echt voor het donker thuis wilde zijn.
Na een goddelijk avondmaal met z´n alle hebben we onszelf klaargemaakt want na het verloren weekend gingen we het op een zuipen zetten bij Esther en Yvette. Esther is de ´kroegbaas´ als ik het zo mag noemen van t tentje waar we wel eens gaan zitten. Yvette is haar dochter en de mannen vinden dat ze wel een paar pluspunten heeft.
De biertjes smaakte weer heerlijk, maar na 2 biertjes en alvast een uiteten afspraak te hebben gemaakt na Ghana was het inmiddels al een uur of 1 en werden we eigenlijk een beetje weggekeken. Dus we zijn maar naar huis gegaan. We hebben besloten om ons allereerste weekend in Ghana komend weekend maar ns dunnetjes (dus voor een goeie weer!) over te doen op het mooie eiland Maranatha. Daar weten we zeker dat het goed is!

De zondag hebben we lekker uitgeslapen en kreeg Sanne het in haar bol om naar Kpando te lopen. ze kreeg maar 2 medestanders mee, haha. De mannen, Susanne en ik zijn de bush in gelopen om daar maar een wandelingetje te maken. En dit was zeker geslaagd! We hebben een leuke wandeling gelopen en wat leuke kiekjes en selfies met Luuk en Driek gemaakt. Ook een kinderlijk takkengevecht tussen Driek en Luuk mocht natuurlijk niet ontbreken…
Natuurlijk was ik me vergeten in te smeren, met als gevolg dat mijn schoudertjes wel een beetje rood waren. Waarop Lukas lekker nuchter reageert: oh, je had m’n zonnebrand wel mogen lenen..
Bedankt Lukas, bedankt… vooral dat je daar nu pas mee komt. Bedankt :)
Bij terugkomst bij ons huis hebben we nog een lekker rustige middag gehad.
Tegen 5 uur kwam Mister Cetu (een docent op school vlak bij ons huis en een man die nogal bekend is in het dorp) langs om ons eten te brengen. Zijn vrouw had het voor ons gemaakt. Rijst met een makreelsaus. Dit was best te doen, maar ik had liever de rijst van ’t vrouwtje waar we al vaker rijst hadden gehaald..
Nog maar een paar afleveringen Band of Brothers en toen was het alweer bedtijd.

De maandag zou in het teken staan van Maternity ward! Ik had er zin in!

‘x