3 month's to go... Time flies!

De 4e week stage ging in. Het was weer maandag. Na een tof weekend ging om 6.00u de wekker weer. Wat een domper.
We hadden om 7.00u met Michael afgesproken, maar toen hij er om 7.10u nog niet was, zijn we maar aan het bellen gegaan. Hij bleef maar sorry zeggen en hij zei dat hij een van ons een smsje had gestuurd dat hij niet kon, maar dat er niemand reageerde. Niet gek ook, want niemand heeft ooit een smsje gehad. Maar hij zei dat het goed kwam. En inderdaad. 5 minuten later stonden er 2 taxi's voor de deur die ons naar het ziekenhuis zouden brengen.

Aangekomen bij het St. Patrick Hospital op de female ward, lagen er welgeteld, 4 vrouwen! We gingen om 8.30u met de arts mee visite lopen, maar binnen een uur waren we klaar, als het niet eerder was. Van de 40 bedden lagen er 12 vol. 4 op de vrouwen afdeling, 1 op de mannenafdeling en 7 op de kinderafdeling.
Er was dus weer veel te doen vandaag (NOT!).
Tijdens de visite zag de arts mijn been vol schrammen. Hij vroeg wat er gebeurd was, en alle studenten die erbij stonden begonnen te lachen toen ik zei dat ik nogal lomp was geweest en was gevallen toen we de Afadjato mountain aan het beklimmen waren. Ze lachten mee gewoon uit. En terecht ook, haha.

Het enige wat we vandaag hebben kunnen doen, of eigenlijk alleen maar kunnen zien, was bij 1 vrouw wondzorg. Zij had een buiten baarmoederlijke zwangerschap gehad. Haar kindje groeide in haar rechter eierstok. Ze hebben eerder geprobeerd om het kindje in de baarmoeder te krijgen. Dit bleek niet gelukt te zijn, aangezien het kindje doorgroeide in de eierstok, totdat deze uit elkaar sprong. Het kindje is overleden, de eierstok is verwijderd, en de vrouw zal dus met 1 eierstok door het leven moeten gaan. De wondzorg ging allemaal erg steriel. Zuster Benedicta (de hoofdzuster van het ziekenhuis, overigens ook de enige zuster die volgens mij écht weet wat ze doet) deed steriele handschoenen aan en begon aan de wond, die er trouwens totaal niet uitzag! Het was naar mijn idee erg lomp gehecht en het gaapte zelfs iets of wat. De wond werd goed schoongemaakt met alcohol. Aan de vrouw zag je dat ze er last van had wanneer je aan de wond zat, maar in Ghana schijnen ze daar niet veel om te geven. Pijn uiten ze hier ook bijna niet. Nadat de wond opnieuw verbonden was, was het 'spectaculairste' van de dag voorbij. De rest van de dag hebben we de uren, minuten en seconden af zitten tellen totdat het tijd was om te gaan. De driver was nergens te vinden, dus we vroegen aan zuster Benedicta of zij na kon gaan waar hij was. Hij was in de stad en hij zou er zo aankomen. Inmiddels kwam Dr. Laurens al aangelopen en hij bracht ons naar huis. Ook hij zag de schrammen op mijn been en vroeg hoe ik het behandelde. Toen ik zei dat ik het niet behandelde, dat ik het alleen had gedesinfecteerd toen we thuis waren, was hij niet zo blij met mijn antwoord. Hij had graag gezien dat ik aan de antibiotica was gegaan, maar daar was ik het niet mee eens.
Ik verzekerde hem dat het vast wel goed komt, aangezien de wondjes maar oppervlakkig zijn en dicht. Ook met dit antwoord was hij niet blij. Hij zei dat ik hem meteen moest bellen als de wondjes nat of pussig werden. Nou, dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken Dr. Laurens, haha. Maar hij bedoelde het natuurlijk goed.

Thuis aangekomen heb ik niet meer veel gedaan. Ik heb mijn boek uitgelezen en mezelf even afgezonderd van de rest om een muziekje te luisteren. Luuk had van een local een papaya gekregen. Die hebben we maar even geslacht en opgegeten. De smaak verschilde nogal. Sommige stukjes waren echt heel erg lekker, en smaakte misschien wel ongeveer zoals mango, en andere stukken smaakte naar zurige kots haha.
Lukas had een paar weken geleden gevoetbald met de kinderen van ons compound en had zijn voetzool goed bezeerd. Zijn vel was los aan het bungelen, en hij wilde graag een huiddonor voor mijn been zijn, haha. Hij knipte het stuk huid af, maar hij heeft het goddank, toch maar in de prullenbak gegooid. Maar toch bedankt hoor Lukas!
Na het avondeten en afwassen, ben ik lekker onder een koude douche gaan staan en heb ik de vorige lap tekst geschreven. Omdat internet het zo geweldig goed deed, heb ik maar anderhalf uur hoeven wachten totdat hij de foto's geupload had.
Slapen doe ik hier tegenwoordig slecht. Ik kom maar niet in slaap, maar 's avonds ben ik dan ook totaal niet moe. In tegenstelling tot 's middags. Als ik van stage thuis kom, zou ik het liefst even naar bed gaan, maar als ik dat doe, slaap ik 's nachts al helemaal niet. Ik heb daarom nog even buiten op een stoeltje gezeten samen met Dirk om wat te buurten. Om 23.30u vond ik het toch echt tijd worden om mezelf naar bed te slepen.

De dinsdag
Het werd licht in Golokuati. Alleen Mieke werd wakker om iets voor 6. Mieke stond op om zich klaar te maken voor stage, met de instelling dat we om 6.30u zouden ontbijten en dat om 7.00u Michael voor de deur zou staan. Om 6.20u was er immers nog niemand op. Mieke ging de kamers af en iedereen sliep nog. Toen ik tegen Dirk zei dat het al bijna half 7 was, zei hij; ja dat weet ik, maar we vertrekken pas om 7.45u. oh, kak. Dat was niet helemaal goed gecommuniceerd, ik stond namelijk in de koude douche toen dat gemeld werd, maar goed, ik was toch al vroeg wakker dus erg vond ik het niet..

We waren weer op stage en het begon weer met ons dagelijkse ritueel. Zitten wachten op íets. De arts kwam om kwart voor 9 binnen voor de visite. We liepen hem meteen achterna. Ook deze visite duurde niet erg lang. Op de male ward na dan. Daar lag wederom een boefje geboeid aan zijn bed, wat nogal een lolbroek was volgens mij. Iedereen zat tegen hem te praten in het Ewe en te lachen. Wij konden er natuurlijk niets van verstaan aangezien Ewe het dialect van onze regio is, dus ik zat me inmiddels een beetje te ergeren dat er geen voortgang werd geboekt. Ook viel de stroom nog eens uit, waardoor het alleen maar warmer en warmer werd op de afdeling. Uiteindelijk liepen we dan eindelijk door naar de volgende patiënten en de visite was klaar. Susanne en ik waren het zitten van afgelopen weken beu, dus we zijn een rondje gaan lopen en de camera ging mee. We hebben een aantal foto's gemaakt van het ziekenhuis en van het personeel die veel te graag op de foto wilde.
Ik ben op een gegeven moment naast de broeder gaan zitten om te vragen of hij misschien een lijst had waar alle medicijnen opstaan die ze in het ziekenhuis gebruiken. Zo was ik toch nuttig bezig door uit te zoeken waar ze allemaal voor diende. Hij had er geen lijst van, maar hij zou ze allemaal wel voor me opschrijven. Letter voor letter, anders zou ik het niet kunnen lezen. En inderdaad, hij had er een paar in zijn eigen handschrift geschreven, maar toen moest ik toch even bij hem terugkomen om te vragen wat er stond, want het was echt niet te lezen. De meeste medicijnen kende ik al, aangezien we die in Nederland ook gebruiken en ze hetzelfde heten. Sommige kende ik helemaal niet, maar dat snapte hij wel, aangezien het medicijnen waren tegen de malaria, en die kennen we in Nederland natuurlijk niet.
De broeder begon met praten. Hij vond het leuk dat we Nederlanders waren, aangezien zijn moeder van orgine een Duitse is. Vroeger had hij graag voorgoed naar Duitsland willen vertrekken, maar daar was zijn oma het niet mee eens. Zij had dan ook al zijn papieren van hem 'gestolen', zodat hij het land niet uitkon. Dit vond ik best wel sneu voor hem, omdat hij zo zijn droom niet achterna kon. Hij heeft erge ruzie met zijn oma gehad en inmiddels heeft hij maar nieuwe papieren aangevraagd, want van zijn oma heeft hij ze nog steeds niet teruggekregen. Hij wil op een dag eens naar Duitsland, maar hij weet niet meer zeker of hij dit voor altijd wil.

Zuster Benedicta kwam ons halen. Er was een man binnen gekomen die bamboe tegen zijn hoofd had gekregen. Hij had een flinke gapende wond, een centimeter of 2 boven zijn wenkbrauw. Zuster Benedicta zou hem wel even hechten (wat in Nederland dus echt niet mag!).
Hij kreeg een verdoving en nondedju die zag er pijnlijk uit! Je zag ook aan de man dat het alles behalve prettig was. Maar hij voelde na de spuit niets meer. Het hechten kon dus beginnen. Benedicta begon. De man had geen pijn wanneer de naald in zijn huid kwam. Totdat er een aantal minuten verstreken. Benedicta wilde persé nog 2 hechtingen erin doen, maar de huid leek steeds stugger te worden. De man riep dan ook regelmatig van de pijn. Het zag er zo onplezierig uit dat ik de pijn bijna zelf voelde. Het hechten gebeurde trouwens in de operatiekamer. Toen het hechten klaar was, mocht de man opstaan en zijn medicijnen gaan halen. Toen hij opstond stootte hij zijn achterhoofd ook nog eens aan de operatielamp. Ik vond het eigenlijk wel zielig, maar ik kon mijn lach bijna niet inhouden, want dat was echt een stomme actie hoe het eruit zag.
Na het hechten en de lunch die daarop volgde, verveelde we ons weer een beetje. Nog 3 kwartier en dan konden we naar huis.
Susanne ging weer een rondje lopen, en ik raakte met zuster Terety (ofzoiets) aan de praat. Ze liet foto's zien van haar en haar vriend, en verwachte hetzelfde van mij. Ik liet een foto van Robje zien en ze vroeg of we getrouwd waren. Ik zei dat we wel samenwonen maar dat we niet getrouwd zijn. Dat was toch een verhaal apart. In Ghana blijf je bij je ouders wonen totdat je getrouwd bent, dan pas ga je samenwonen. Ze snapte ook niet dat je in Nederland zelf kunt bepalen of je gaat trouwen of niet, en wanneer je gaat samenwonen. Na alle gekheid op een stokje, wilde ze ons Ewe gaan leren. Dit zag ik wel zitten dus ze pakte een stuk papier. Ze had 7 woorden opgeschreven met erachter de betekenis in het Engels. Ze zou ons morgen gaan overhoren en de Ewe les gaan vervolgen. Ik ben dus erg benieuwd, want dat taaltje vind ik wel leuk!


De woensdag!
Ik had echt totaal geen zin in stage. Aangezien we de dag ervoor ook alweer niet veel hadden gedaan.
De dag begon zoals eigenlijk alle anderen. Op een stoel zitten en vervolgens met de arts meelopen. Dit was een erg snelle visite, ondanks dat het erg druk was vergeleken met de dag ervoor. De visite was niet heel bijzonder, maar toen we terug kwamen op de zusterspost stonden er 2 agenten met 2 boefjes. 1 verging van de buikpijn en 1 ondersteunde hem. Het boefje had zoveel pijn dat hij niet kon lopen. Zijn medeboefje had hem daarom maar opgepakt en in een stoel gezet. De arts stond nog bij ons en pakte een spuit. Hij stak de naald in zijn buik en 'tapte' 10ml vocht uit de buik. De arts wist meteen wat het was en zei dat hij maar even op de maleward op een bed moest gaan liggen. Dus het ene boefje had hem weer opgepakt en naar de maleward gedragen. De arts deed handschoenen aan, pakte een infuusnaald en een infuuslijn en ging naar de maleward. Ik ging uiteraard achter de arts aan.
Het boefje lag op bed en de arts bracht de infuusnaald in, in zijn buik! Hij sloot de infuuslijn aan en liet het vocht eruit lopen in een bak. Ik was stomverbaasd. Ik dacht namelijk dat de blaas wel iets dieper zou liggen dan dat het eigenlijk doet. Het vocht was namelijk gewoon urine. Het boefje kon niet meer zelf plassen.
Toch vond ik dit een frappante manier om urine uit de blaas te krijgen.. Ik vroeg de arts daarom ook waarom hij niet gewoon een katheter plaatste i.p.v. een infuuslijn te gebruiken. Hij zei dat hij dat niet deed omdat hij niet wist wat daaronder allemaal gebeurd was en of de prostaat misschien vergroot zou zijn waardoor hij weerstand zou voelen. Ik vond dit een relatief raar antwoord, maargoed, ieder zijn ding zullen we maar zeggen. Ook liet de arts alles in 1x afvloeien, wat we in Nederland ook niet zouden doen omdat dat niet goed is voor de patiënt.
Het was inmiddels al wat later en Susanne en ik hadden besloten om naar huis te gaan, omdat onze coaches 's middags nog op bezoek zouden komen. Na een 3 kwartier wachten op de driver, die nergens te bekennen was, kwam er een andere man aangelopen die ook in het ziekenhuis werkt, maar wat zijn functie is moet je me niet vragen. Hij stelde voor om ons naar huis te brengen. Nou, heel graag! Eenmaal in zijn auto, startte de motor niet. Great! Na een 10 minuten geprobeerd te hebben om de motor te starten, lukte het dan eindelijk en we gingen naar huis.
Thuis aangekomen kreeg ik het bericht van Robje, dat de laatste lading kleding weer 1114 kilo op had gebracht, wat wil zeggen dat er weer €557 aan het potje is toegevoegd om hier goed te besteden!
Susanne en ik zijn eventjes langs Wies gegaan, onze Nederlandse buurvrouw die hier al een aantal jaren woont, om te regelen dat we tijdens onze rondreis onze koffers bij haar mogen achterlaten, omdat we ze niet mee willen nemen tijdens het backpacken... Ik had niet verwacht dat het een probleem zou zijn, maar ik wou het toch even zeker weten. Maar inderdaad, het was geen enkel probleem. Toen we net naar huis wilde gaan, begon het te regenen. Eerst dacht ik, oh dat halen we nog wel om naar huis te gaan, totdat we de deur uitliepen en het er echt met bakken tegelijk uit kwam. Aloys, een van onze Nederlandse coaches zei dat het een 10 minuten zou duren, dus we zouden wel eventjes wachten. Het begon steeds harder en harder te regenen. We hebben dus gewacht totdat het over ging. Dat was een half uur later. Toen we weer thuis kwamen hadden de huisgenootjes het hele huis alweer droog gemaakt, want het was flink binnen geregend, en zelfs de bedden die onder de ramen stonden waren flink nat, op de mijne na :D haha
Onze huisgenootjes vonden de regen wel grappig en zijn in de regen gaan douchen, wat ik ook wel snap, want met het geweld waarmee de regen naar beneden kwam, zo'n douche hebben we hier nog niet gehad! Na de enorme regenbui met heel veel wind, zijn de mannen naar het dorp gelopen om daar de mensen te helpen met de schade, want die was er nogal. Daken die van huizen waren gevlogen, bomen die om waren gewaaid en takken van afgebroken waren en puin op de straat.
Het was meteen een heel stuk afgekoeld, dat was wel even lekker!

's Avonds zijn er een aantal Nederlanders aangekomen bij ons huisje, 1 docent van onze huisgenootjes, Cees, de oprichter van Ghanagangers (de stichting die alles rondom de stages in Ghana regelt) en nog 2 andere docenten. Ook onze Ghanese begeleider Mawutor was hierbij. Zij had haar dochtertje Theresa, van 6 maanden bij. Dat kindje heeft zo'n ontzettend hoog knuffelgehalte! Ik kon het ook niet laten om Theresa even vast te houden en te knuffelen! Mawutor heeft hier totaal geen problemen mee en liet ons onze gang gaan. Theresa vond mijn ketting nogal interessant, dus daar heeft ze ook lang mee zitten spelen. Iedereen van de groep, inclusief de mannen wilde haar graag weer even vasthouden, het was immers alweer 3 weken geleden dat we haar gezien hadden. Mawutor liep met de docenten mee naar hun accommodatie en liet Theresa achter bij ons, zodat wij nog even konden knuffelen met haar. Het is ook zo'n makkelijk kind! Ze vond het helemaal niet erg dat we haar steeds doorgaven, foto's maakten, knuffelde en kietelde. We hebben haar toch maar terug gebracht naar Mawutor en zijn zelf naar binnen gegaan. Omdat het 's middags flink geregend en gewaaid had was de stroom uitgevallen, en vonden wij het wel een geschikt moment om een potje te gaan weerwolven bij kaarslicht. Dit hebben we dan ook de hele avond gedaan!

Independence day!
Het was 6 maart, en dat is independence day, ofwel, onafhankelijkheidsdag. Dit is een hele happening hier in Ghana, en de kinderen van de school naast ons compound waren dan ook al maanden bezig om elke ochtend 2 uur lang te marcheren.
Om 8 uur waren we op de bestemming waar het allemaal zou gebeuren. Natuurlijk was het veel te vroeg, maar ons werd 8u gezegd dat het begon. We hebben op een bankje zitten wachten totdat het zou beginnen. De scholen uit de hele regio kwamen aanlopen en dus zijn we maar naar de tenten gelopen. Daar kregen we door een docent van de basisschool die we inmiddels kennen stoelen aangewezen. We hadden een van de betere plaatsen. Op een stoel, uit de zon, en niet hutje mutje bij elkaar. Het orkest begon te spelen, de 'soldaten' (ik weet niet hoe ik ze moet noemen) begonnen te marcheren en de kinderen gingen in per groep op hun plaats staan. Na een veel te lang verhaal, een leuk stukje van de kinderen van the kindergarden en het rondje lopen van de president van de regio was dan eindelijk het marcheren aan de beurt. De kinderen hadden veel tijd en moeite hierin gestoken en ze wilden dan ook dat het perfect ging! Het orkest begon weer te spelen en de kinderen kwamen per groep aanlopen. De meeste groepen marcheerde inderdaad heel goed tegelijk en deden dan een leuk soort van danspasje voor bij de president en liepen dan door. Een enkeling was a-ritmisch waardoor ze totaal uit de maat mee marcheerde en de danspasjes niet konden. Zij werden dan ook flink uitgelachen door de toeschouwers. Als je het kunt, ben je geweldig en krijg je een applaus, maar wanneer je het niet kunt wordt je net zo makkelijk uitgejoeld!
Na het marcheren, wat vreselijk lang duurde, kwam er nog een bedankje aan iedereen die belangrijk is in het dorp, en zelfs wij werden als groep genoemd. Hierop volgde nog een prijsuitreiking aan de kinderen die een quiz op school hadden gewonnen. Zij hadden een bijbel en 50 cedi (wat gelijk staat aan 15 tot 20 euro) gewonnen.
Hierna was het afgelopen en gingen de kinderen voetballen op het veld. Wij zijn naar huis gegaan en hebben
's Avonds was het de bedoeling om met zn alle bier te drinken en jungle speed te spelen, maar toen we het bier gehaald hadden met een aantal en zagen dat het in het dorp best wel gezellig was, hebben we besloten om het dorp in te gaan. De mannen hadden hun Afrikaanse pakje aangedaan en de vrouwen hadden allemaal een jurk aangetrokken. Eerst zijn we naar een Icebar gegaan. We konden hem eerst niet vinden, wat niet gek was, want hij was niet open. Speciaal voor ons, omdat we met 10e waren is de bar open gegaan. Weinig Ice aan en in deze bar te zien, maargoed het was gezellig en het bier smaakte goed. Remi en ik hebben zelfs rode wijn ontdekt! Na de icebar zijn we het dorp terug ingelopen. We kwamen uit bij het communitycenter waar veel jongeren waren. We zijn naar binnen gegaan en we kregen gratis entree omdat we blank zijn. Je moet het communitycenter voorstellen als 4 muren tegen elkaar als een rechthoek en open lucht. Geen bar waar je drinken kan bestellen en geen hangtafels of iets dergelijks. Er is wel muziek en een hoop zwarte mensen. En ze hadden ons opgemerkt. Vooral de zwarte mannen hadden de vrouwen onder ons opgemerkt! Zelfs de kleinere kindjes. In eerste instantie wilde ze alleen dansen wat al snel volgde in handjes vasthouden, steeds dichterbij komen en uiteindelijk gewoon door 2 negerkindjes gesandwicht worden. En dat bleef niet alleen bij de kindjes, ook de jongere jongens, van onze leeftijd en ouder kwamen ons sandwichen en wilde met ons dansen. Onze eigen mannen hebben ons daarom ook vaak moeten 'redden'. Wanneer zij dan met ons danste bleven ze weg, maar zodra ze ergens anders gingen staan, kwamen ze weer terug. Ik ben die avond ook met 3 mannen getrouwd geweest, met alle 3 onze eigen mannen. Iedereen van ons trouwens, dus elke man van ons was dus getrouwd met 7 vrouwen, zo slecht hebben ze het dus nog niet hier;)

Toen de negerkindjes en jongeren steeds handtastelijker werden hebben Evelien, Ylse en ik besloten om naar huis te gaan. We hebben nog even zitten buurten in de huiskamer en zijn toen naar bed gegaan. Toen wij net naar bed gingen kwam de rest thuis. Zij hebben nog een watergevecht gehouden in de huiskamer waardoor een aantal dingen lekker doordrenkt waren, haha.


De vrijdag zijn Susanne, Dirk en ik samen met het clubje docenten en Peter naar de dovenschool gegaan. Voor Susanne en mij puur functioneel, maar Dirk wou graag zien hoe het daar was. We hebben met de directrice gepraat wat er allemaal gebeurd op een dag en hebben een rondleiding gekregen. Jezus wat een stilte daar! Dat besefte ik me pas toen we de kindjes een film zagen kijken zonder geluid (de kinderen hadden een vrije dag na Independence day). Toen kwam het ineens aan dat ze niet kunnen praten en niet kunnen horen. De kindjes zijn ondanks dat wel erg vrolijk en gelukkig! Een paar van de oudste kinderen waren hard aan het studeren voor hun examen.
Na een interessant gesprek en rondleiding zijn we de taxi weer ingestapt. Dirk, Susanne en ik zijn in de stad (Hohoe) uitgestapt om boodschappen te doen en de rest van het clubje reed verder naar Kpando voor een presentatie van onze huisgenootjes over premature baby's en de couveuse die ze zelf in elkaar hadden gezet.
Susanne en ik hadden gekookt en na het eten hebben we een avondje jungle speed en kaartje zuigen gehad, wat overigens wel echt heel erg grappig was!


Monkey Sanctuary stond voor de zaterdag op het programma in het dorpje Takoradi. Omdat we hoorde dat we hier maar 2 uur konden vertoeven zijn we pas 's middags gegaan, we wilde 's avonds namelijk gaan uiteten en dat wilde we eigenlijk samen combineren. Na entree te hebben betaald ging er een gids mee naar de apen. Hij gaf ons bananen die we de apen konden geven. De apen waren ook erg gretig naar de bananen toe en sprongen zelfs op je om de banaan te pakken te krijgen. We liepen verder naar de bossen, maar het begon te regenen. En voor een goeie! De gids zei dat we beter konden gaan schuilen, want als het regende konden we toch geen apen zien. We hebben staan schuilen tot de regen over was en zijn teruggegaan. Helaas was er geen aap meer te zien die onze banaantjes wilde. Maar ook de plek was niet erg groot. Wij hadden het veel groter verwacht en misschien zelfs een beetje willen vergelijken met de apenheul in Nederland, maar er was maar 1 soort aap te zien hier, en ook nog niet eens veel, dit was dus een hele teleurstelling. We waren 2 uur later dus alweer thuis (heenweg, het verblijf daar en de terugweg meegerekend).
Op de terugweg besefte Remi en ik ons dat we 's ochtends hadden gewassen (ik was er anderhalf uur mee bezig geweest! Een wasmachine ga je hier wel waarderen!!), en dus onze was nog buiten hing. Gelukkig had Stella, onze huisbazin onze was onder het afdak gelegd en dus was het niet heel erg nat. We hebben de middag nog samen thuis doorgebracht en zijn al optijd vertrokken naar Kpando waar we gingen uiteten. Omdat we met 10 waren moesten we met 5 man in 1 taxi. Dat was dus spoonen op de achterbank met 4 man. Hier zijn natuurlijk leuke foto's van gemaakt.
Zonder de lokale bevolking en de taxichauffs hadden we het restaurant nooit gevonden, we moesten namelijk een steegje in, waar we normaal nooit in zouden lopen. Dit scheen toch een van de betere restaurants te zijn van Kpando. Luuk, Dirk en ik besloten om even te gaan pinnen nadat we hadden besteld, want dat zou toch wel even duren. We zijn naar de pin automaat gelopen, en toen de mannen gepind hadden was de automaat leeg. Nog niet gepind dus. Terug naar het restaurant waar we nog 2,5 uur moesten wachten op ons eten. Ik had een kruidige rijst met kip en vis besteld. Zo naïef als ik was, had ik niet verwacht dat ik de kop van de vis zou krijgen. Natuurlijk had ik dit wel kunnen verwachten, maar dat de vis me ook nog echt aan zou kijken had ik dan weer niet verwacht. Ik heb daarom mijn kop ook maar gewisseld met de staart van Lukas. De vis was echt ontzettend lekker, maar zelf ontleden vind ik toch minder! Na een goede maaltijd zijn we de stad ingelopen op zoek naar een taxi. Die waren er genoeg, maar de chauffs waren allemaal stomdronken! Daardoor was het moeilijk om een goede rit terug te vinden. Vandaar dat ze dus ook adviseren om vooral niet 's avonds over straat te gaan. Uiteindelijk hebben we een nuchtere (denken we tenminste) chauff gevonden en mochten we op de achterbank weer gezellig spoonen. De chauff was zo klein, dat we van de achterkant niet eens zagen dat er iemand achter het stuur zat, haha!
Thuis veilig aangekomen en relatief optijd naar bed, want de zondag had een zwaar programma!


Terug naar de Wli falls voor een wandeltocht van 6 uur!
Ofja, wandeltocht.... het was een hele beklimming!

We hadden Michael gebeld of hij ons kon brengen naar de Wli Falls. Helaas kon hij niet, maar hij zou iets regelen. We zijn naar de taxiplaats gelopen en toen kwam er net een busje aanrijden. Deze had Michael dus geregeld. We hebben een prijs afgesproken en zijn gegaan. Toen we er waren kregen we wat onenigheid met het personeel van de Wli Falls. Ze waren ons ontzettend aan het afzetten voor de wandeltocht. We moesten per persoon 3 cedi per uur betalen aan de gids. Dit hoefde de vorige keer niet en daar waren we over aan het discussiëren. Charles, de gids die we de vorige keer hadden kwam naar mij en Sanne toe. Heel sneaky vroeg of zelfs verzocht hij ons vriendelijk om tegen het personeel te zeggen dat hij de vorige keer onze gids was, hij wou namelijk wel geld verdienen! We vroegen wat dat voor ons opleverde en hij zei dat de prijs per uur dan zou dalen. We zijn terug naar het personeel gegaan en hebben het inderdaad gezegd. We moesten wel bewijzen dat Charles echt onze gids was de vorige keer, anders ging het niet door. Gelukkig hadden we foto's van hem van de vorige keer, en dus was Charles weer onze gids. De tocht kon beginnen! Deze keer waren we maar met 8, aangezien Susanne niet fit was, en Ylse niet gelukkig werd van een wandeltocht van 6 uur.
We gingen al meteen een pad op waarvan we zeker wisten dat die al een tijd niet belopen was. Na een paar minuten was het al meteen klimmen. Het was allemaal erg steil maar het uitzicht was al meteen prachtig! Hoe zwaar het was zal ik jullie allemaal besparen, want dat was 't! We kwamen uiteindelijk terecht bij de Upper Falls. Hier hebben we een duik in het water genomen, mooie foto's genomen, geluncht en nog lekker liggen relaxen. Na een uurtje waren we weer bijgetankt en konden we weer door. We moesten dezelfde weg terug omhoog als waar we vandaan kwamen. Jezus die was zwaar. Zelfs Charles zei dat het eigenlijk veel te warm was op moment om deze tocht te doen, maar hij had respect voor ons allemaal dat we al zover gekomen waren. Erg veel mensen hadden na een paar meter al opgegeven en waren omgedraaid. Op het kruispunt aangekomen, zijn we de andere kant opgegaan om de tocht te vervolgen. Dit duurde nog ongeveer 2 uur. Toen we weer beneden waren, waar we ervoor konden kiezen om naar de lower falls te gaan, waar we al eerder geweest zijn of naar de uitgang te gaan, hebben we Charles gezegd dat we de weg naar de lower falls zelf wel vort kende en gaven hem z'n geld. Die arme man was zelf ook vort flink afgepeigerd en we wilde het hem niet aandoen om die oude man nog langer te pesten als we de weg zelf ook kende. We zijn dus alleen gegaan. Dit was nog geen 10 minuten lopen vanaf de plek waar we uitkwamen en zijn toen weer meteen het water ingegaan. Na wat zwemmen, zonnen en relaxen zijn we na een uurtje ongeveer weer teruggelopen. Dit was nog eens 45 minuten lopen, maar gelukkig allemaal vlak. De spieren hadden het inmiddels weg gehad en waren flink verzuurd. Maar damn wat voelde het goed toen we het met z'n alle boven aan de waterval en ook weer allemaal onder aan de waterval stonden! Op de terugweg naar de taxi kwamen we onze chauff tegen. Hij was een beetje nijdig omdat wij gezegd zouden hebben dat hij maar 4 uur hoefde te wachten, terwijl we hebben gezegd dat we 6 of 7 uur weg zouden zijn. Maar ook dat is allemaal opgelost. We zijn nog even blijven plakken bij de souveniertjes en ik heb een aantal mooie maskers gekocht voor thuis aan de muur!
Thuis aangekomen konden we gauw genoeg eten en ging iedereen in een lekker koude douche. We hebben met z'n alle Despicable me gekeken en zijn daarna naar bed gegaan, want we moesten natuurlijk weer naar stage de volgende dag...

Die stage dag was vandaag, en die zal ik jullie besparen, want wederom, is er geen donder gebeurd. Ik was vandaag alleen omdat Susanne ziek was, en om kwart over 8 zeiden ze al dat ik mee moest komen en handschoenen aan moest doen. Nou ik wist niet wat me overkwam! Ging ik al zo snel iets doen?! Nadat ik mijn handschoenen aan had gedaan zei de zuster; ok, now you are cleaning. Uh, pardon? Yes, you can wash the windows. Uh sorry? Ik zette een fake smile op, pakte tegen al mijn principes in een doekje. Ik heb 4 ramen afgestoft en heb mijn handschoenen uitgedaan. Toen een andere zuster vroeg of ik klaar was en ik ja antwoordde, zei ze; nee hoor, je moet de nachtkastjes en de infuuspalen nog doen. Ik heb haar genegeerd en ben mee artsenvisite gaan lopen.
Ook nu was de artsenvisite weer niet boeiend. Het was wederom niet druk.

Ik heb in de gaten gehouden of de driver op het terrein kwam gereden, en zodra ik hem zag (om 12u) heb ik hem gevraagd of hij me naar huis wilde brengen. Ik zat namelijk vol met frustratie. Dr. Laurens vond dat ik vroeg naar huis ging, en ik heb daarom maar even een smoes opgehangen dat dat kwam omdat ik een afspraak had met een van onze coaches.

Het plan is om morgen naar het andere ziekenhuis te gaan van onze huisgenootjes om daar iets te regelen omtrent een stageplek, want nog 8 weken in dit ziekenhuis, dat trek ik echt niet! Mijn streven is dat woensdag mijn laatste dag wordt in het St. Patrick Hospital..

To be continued...


'x