De 2e week

Als allereerst mijn excuses voor de schandalig lange verhalen iedere keer. Maar wanneer ik eenmaal aan het typen ben, gaat het vanzelf...
Als jullie willen, wil ik er best op letten dat ik de verhalen wat korter hou, maar ik kan niet beloven dat dit verhaal al korter wordt ;)

Er zijn al 2 weken verstreken. Het lijkt alsof we hier al veel langer zitten dan 2 weken omdat we al relatief veel gedaan hebben, maar van de andere kant, er zijn ál 2 weken verstreken. De tijd (buiten stage om dan) gaat zo ontzettend snel hier. Het scheelt natuurlijk ook wel dat het hier vanaf 18.00/18.30u donker is. Maar dan ook echt donker!

Vanaf donderdag hebben we niet zo heel veel gedaan. Dit kwam misschien ook omdat een huisgenootje al vanaf dinsdag ziek was, en we donderdag besloten hebben om haar naar het ziekenhuis te brengen. Er zijn 2 andere huisgenootjes met haar meegegaan naar het ziekenhuis plus 2 Nederlandse coaches. Vrijdag mocht ze weer naar huis. We stonden om 10.00u al klaar om haar te ontvangen met ons geweldig mooie zelfgeschreven lied met uitbeeldingen, met als achtergrond muziek: Coming home van P. Diddy. Gelukkig stonden we om 10.00u al klaar, want we wilde natuurlijk niet hebben dat we niet klaarstonden als ze thuiskwam. Dat was maar goed ook, want om 15.00u kwam ze al thuis. We hebben dus maar 5u hoeven wachten totdat ze eindelijk thuis kwam. Inmiddels was iedereen al behoorlijk ingekakt, maar toen we de poort open zagen gaan, sprintten iedereen naar buiten, de videocamera werd klaargezet, muziek stond aan, en daar kwam ze aangelopen onder begeleiding van ons muzikale stuk.
We hadden al een aantal scenario's bedacht dat er zou kunnen gebeuren als we het stukje op zouden dragen. Misschien was ze wel erg enthousiast dat we zo ons best hadden gedaan, of ging ze zelfs huilen, maar niets van dat was waar. Ze bedankte ons en liep naar binnen, haha.

Verder hebben we die dag niet veel meer gedaan. 's Middags ben ik samen met 3 andere huisgenootjes gaan winkelen in Hohoe, opzoek naar chocoladepasta en pindakaas, maar helaas. De supermarkt had deze al een aantal weken niet geleverd gehad. 's Avonds hebben we nog een aantal spelletjes gedaan, van jungle speed tot aan krantenmeppertje. En dat alles onder het genot van een drankje en een zoutje en begonnen we ineens om de beurt een liedje te zingen. Uiteraard kon ik het niet laten om dit alles op film te zetten, maar dat filmpje zal ik jullie besparen...

En toen was het alweer zaterdag. De dag begon uiteraard met het ontbijt met z'n alle waar een potje Risk op volgde. En ja hoor, voor de allereerste keer in 21,5 jaar heb ik gewonnen met Risk!
Het erop volgende potje verloor ik overigens grandioos...
Rond 14.00u hebben we met een aantal huisgenootjes 'wat' oudere spelletjes gespeeld, zoals; mens erger je niet, rummikub en pesten, haha. Dit ging nog door tot een uur of 21.30u! Snel even een lekker koude douche en dan nog even met z'n alle gezellig buurten en gaan slapen. Zondagochtend zou er al vroeg een activiteit op het programma staan. Om 7.00u om precies te zijn.

Het was zondagochtend 6.00u toen Dirk iedereen wakker ging maken. Om 7.00u begon de mis namelijk in de kerk tegenover ons huis. We wilde erg graag zien hoe de mis er in Ghana uitziet en eraan toegaat.

We kwamen de kerk binnen, maar het was totaal niet druk, terwijl ik had verwacht dat het ontzettend druk zou zijn.
Een van onze coaches zat voor ons, en vertelde dat veel Ghanezen nooit precies om 7.00u in de kerk zitten. Wanneer de pastoor aan het preken is, mogen ze immers niet de kerk binnen omdat de pastoor dan gestoord wordt tijdens het preken. Pas wanneer er gezongen wordt mogen ze naar binnen.

De pastoor werd in de parochie opgehaald door het koor, zij liepen allemaal samen richting de kerk onder begeleiding van hun eigen zang en instrumentale kunsten.
De pastoor en het koor waren binnen en de muziek ging gezellig nog eventjes door. De pastoor begon te preken en het eerste half uur kon ik er wel naar luisteren. Ik verstond er helemaal niets van, want de taal die ze spraken was Ewe (zeg; eywee). Maar het was wel leuk om te luisteren. Maar na een half uur vielen mijn ogen bijna dicht. Niet dat het niet interessant was, maar meer omdat het nog zo vroeg was en we gister niet heel vroeg naar bed waren...
Ik had besloten heel eventjes mijn ogen dicht te doen. Om de zoveel tijd eventjes de ogen open om te laten zien dat ik nog aanwezig was en dan de oogjes weer dicht, haha. Dit heb ik met tussenpauzes, alles bij elkaar een half uurtje volgehouden.
Tijdens de mis wordt er erg veel gezongen door het koor. Alle mensen in de kerk zingen dan vrolijk mee en iedereen staat te 'heupwiegen', of hoe ik het ook moet omschrijven. Dit ziet er wel erg leuk uit. Het zijn ook niet de saaie liedjes zoals in Nederland de Halleluja's etc. Toen kwam de collecte. Elke rij banken kwam om de beurt naar voren, naar het altaar. Iedereen gooi 1 losse cedi in een grote bak en gaat weer zitten. Tijdens en na de collecte was het weer tijd voor muziek. En toen was daar de hostie. De helft van de mensen die in de kerk zaten bleven zitten. Of meer dan de helft zelfs. Het principe in Ghana is dat je pas de hostie mag gaan halen wanneer je getrouwd bent. Dus als je niet getrouwd bent, is het een soort van 'straf' dat je de hostie niet mag halen. Ook wij bleven dus braaf in onze bank zitten. Na de hostie was het weer collecte. Weer moesten we naar voren lopen en een losse cedi in de bak gooien. Daarna was de mis afgelopen en zijn we naar huis gegaan.

Na 1 potje risk gedaan te hebben, ben ik weer terug mijn bed ingegaan. Ik voelde dat het in mn buik niet helemaal lekker ging, dus even rusten op bed leek me een goed plan.
Lunch heb ik maar overgeslagen, dat leek me verstandiger en rond 15.00u kwam ik weer uit bed. Voor de rest van de middag heb ik niets gedaan als op de bank gezeten en op en neer naar de wc gelopen. Jezus wat is dat een drama. Zeker omdat we de zondagavond een surpriseparty georganiseerd hadden voor ons huisgenootje Luuk, die vandaag (maandag) jarig is. We hadden op stage geregeld dat we vandaag vrij waren, dus konden we zijn verjaardag goed vieren.
We hadden hem totaal verrast om 22.00u dat we morgen niet naar stage hoefden en dus de avond mooi door konden halen. Een aantal boodschappen waren al gedaan, dus de toastjes konden op tafel! Voelde bijna zoals in Nederland, alleen dan zonder het kaas/worstplankje..
Samen met Marjon, een ander huisgenootje wat vorige week ziek was geweest en in het ziekenhuis had gelegen, ben ik gezellig nuchter gebleven. En wat was dat grappig! De mannen zag je beetje bij beetje meer dronken worden, zo dronken dat er inmiddels alweer vanalles is gesneuveld hier in huis. Maar no worries in Ghana! Haha

Ik ben om 02.00u naar bed gegaan omdat mijn buik begon te rommelen, maar de mannen hebben doorgehaald tot een uur of 04.00u. Toen Luuk lag te slapen zijn ze nog met 3 man zn kamer binnen gegaan, een emmer water over hem heen gegooid en een zak confetti erop los gelaten. Toen we hem vanochtend zaten zitten was t behoorlijk grappig dat alle kleuren van de confetti nog op zn lijf zaten (had je waarschijnlijk bij moeten zijn..)

De grond is flink geschrobd en gedweild wat wel ontzettend nodig was na gisteravond en alles is netjes opgeruimd. Het huis mooi versierd met slingers en ballonnen en Stella, onze huisbeheerster, had een cake gebakken.

Vanmiddag niet veel meer gedaan. Wederom een potje Risk, wat gelezen en wat overlegt wat de plannen van aankomend weekend zijn, al zijn we daar nog niet aan uit. En toen was het alweer tijd voor het avondeten. Susanne en ik waren aan de beurt om te koken, en we hebben spaghetti gegeten.
Iedereen is op moment pannegaar, dus heel laat zal het vanavond niet worden, aangezien we morgen wél naar stage moeten.......

Bye!
'x