Another day in St. Patrick Hospital
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
23 Februari 2014 | Ghana, Golokuati
Eerste stage dag
We hadden om 7u afgesproken met onze chauff. Om 7.30u moesten we eigenlijk beginnen in het ziekenhuis, maar omdat we gister een afspraak hadden bij de kleermaker om onze uniformen te halen, en die niet doorging, moesten we daar vanochtend nog voor terug. Dus om 7.30u beginnen, dat zat er niet helemaal in.
Maar no worries in Ghana. We moesten toch nog wachten. We moesten op de hoofdzuster wachten en die kwam rond 8.15u. we vroegen haar om een rondleiding omdat we die bij de eerste kennismaking nog niet hadden gehad. Eerst gingen we naar de maternity ward, verloskunde. Er zaten veel vrouwen te wachten voor consult. Wij zijn doorgelopen naar de overige afdelingen; male ward, female ward en childeren's ward. Na de rondleiding hadden we besloten om de eerste dag mee te lopen op de maternity ward, wij dachten, yes, dit wordt interessant!
En dat was het ook zeker, maar niet zo spectaculair als dat wij verwacht hadden... na een 3 kwartier wachten ongeveer riep de verloskundige ons om mee te lopen. We gingen mee met haar en gingen de zwangere vrouwen controleren. De buik voelen, de buik opmeten en luisteren aan de buik. De verloskundige heeft uitgelegd hoe ze het deed, en liet ons naderhand voelen, luisteren en opmeten. De controle was een kwestie van 2 minuten en dan was de volgende aan de beurt, best wel lopende band werk dus.. Nadat alle vrouwen aan de beurt waren geweest, konden we weer in de 'wachtkamer' gaan zitten om dus te wachten.
Het was totaal niet spectaculair zoals wij eigenlijk hadden verwacht. Tot op een moment dat de verloskundige ons kwam roepen voor een bevalling. Wij sloegen natuurlijk het aanbod niet af en zijn meegelopen. De vrouw lag alleen in een kamertje, zonder man of enige familie erbij.
De bevalling opzich ging redelijk snel. Maar toen we het hoofdje konden zien, zagen we ook dat de navelstreng om het halsje van het kindje zat. Deze is daarom meteen doorgeknipt zodat het kind geboren kon worden. Het kindje was inmiddels al blauw door het zuurstofgebrek. Het kind werd (toen hij geboren was) meteen aan 1 beentje vastgehouden en op zijn rugje geklopt zodat hij zou gaan ademen en huilen. Na enige tijd gebeurde dit inderdaad. Zijn neusje en mondje zijn uitgezogen en hij was slijmvrij. Hij werd in de weegschaal gelegd om te wegen en werd daarna in een doek terug in de weegschaal gelegd. Toen was de moeder weer aan de beurt. Moeder werd eenmalig gekatheteriseerd, wat alles behalve steriel ging. Op dat moment wil je er dan graag iets van zeggen, maar omdat dit onze eerste dag was, en we niet wisten hoe zij normaal te werk gaan, hebben we onze mond gehouden.
Na de bevalling was het lunchpauze. We zijn een rondje gaan lopen en een half uur later hadden we het gezien met de lunchpauze. We hadden eigenlijk een uur, maar er is totaal niets te doen op het terrein en je hebt geen soort van kantine, dus dan is een half uur ook lang genoeg.
Toen we terug op de afdeling waren kwam de verloskundige met het net geboren kindje aanlopen, de moeder zou haar zoontje voor de eerste keer gaan zien. Maar voordat ze de kamer van de moeder in liep, kwam ze eerst naar ons en we mochten het kleine mannetje vasthouden. Wanneer ze geboren worden, zijn ze nog gewoon blank. Niet zo blank als wij zijn, je ziet wel dat ze een tintje hebben, maar ze zijn ook absoluut niet zwart zoals de meeste Ghanese mensen (wat ik overigens niet racistisch bedoel ofzo, maar hier zijn ze ook gewoon écht zwart...).
We hebben nog 10 minuten zitten wachten op niets en toen zijn we met onze coach verder gelopen naar een andere afdeling om af te spreken dat we de dag erna daar zouden komen om mee te lopen. Nadat dat afgesproken was zijn we naar huis gegaan..
Ik ben erg benieuwd of het morgen beter gaat worden...
Stagedag 2
Vandaag begon goed. We hoefde pas om 8u te beginnen, maar omdat de andere studenten om 7.30u moeten beginnen, waren we er al mooi op tijd.
Omdat gisteren niet heel veel te doen was op de maternity ward, hadden we dus besloten om vandaag op de female/male/childeren's ward mee te lopen.
We werden op een stoel gezet om te wachten. Gelukkig was het dit keer niet langer dan anders, korter zelfs. Want na een half uur werden we geroepen dat we met de arts mee gingen lopen. Een super leuke arts was het, die veel moeite doet om het goed uit te leggen aan de studenten. Wel een beetje te veel van het goede was dat we inmiddels met 11 man in 1 ruimte stonden, waarvan ik alleen het personeel even meetel. 1 arts, 2 verpleegkundige en 8 studenten.. Daarom werd het af en toe een kippenhok, zeker omdat niet alle studenten altijd bezig waren met wat de arts te vertellen had, maar met Susanne's en mijn haren aanraken en onze uniformen bewonderen. Ze waren jaloers op ons haar en jaloers op onze uniformen, want ze schijnen zo mooi te zijn, haha. Een aantal studenten vroegen zelfs of ze onze uniformen mochten hebben wanneer we terug naar Nederland gingen.
De eerste visite zat erop, nu door naar de volgende met een andere arts. Deze was iets minder leuk en had ook minder aandacht voor de studenten en verpleegkundigen.
1 patiënt zat vastgeketend aan zijn bed met handboeien. Het was een gevangene en ze wilde niet dat het boefje zou ontsnappen ;)
Na de artsenvisite zijn we weer op een stoel gaan zitten. Dit was wel weer even een domper.
We hebben heel wat patiënten zien komen en gaan. Ongeveer de helft van de patiënten had malaria, en waren daardoor uitgedroogd door de diarree.
Het personeel is de hele dag alleen maar druk met infusen inbrengen, en eruit halen. Heel veel meer doen ze niet, want familie zorgt voor eten en de 'uiterlijke' verzorging.
Tijdens het lange wachten kwam er een vrouw binnen met haar kindje. Ook bij dit kindje moest een infuus ingebracht worden. Dit lukte echter niet. Het zielige manneke is 7x geprikt en toen is het nog niet gelukt. De moeder verdween samen met haar kindje terug naar buiten, maar omdat ik later ben gaan lunchen, heb ik niet meer gezien wat ze verder gingen doen.
Toen het mannetje geprikt werd, kwam er een vrouw binnen met een ontstoken borst. Ze miste gewoon een stuk van haar borst. De verpleegkundige verzorgde de wond, en mw. ging weer naar huis.
Om 12.45u kwam de hoofdzuster naar onze afdeling en vertelde dat er om 13.30u een operatie op de planning stond, en ze vroeg of wij daarbij wilde zijn. Natuurlijk sloegen wij dit aanbod niet af, en zaten om 13.30u helemaal klaar om opgehaald te worden. 13.30u werd 13.45u, wat 14.00u en 14.30u werd. Toen we het wachten beu werden zijn we de hoofdzuster gaan zoeken om te vragen hoelang het nog ging duren, anders wilde we graag naar huis. Zij was nergens te bekennen dus hebben we iemand gevraagd om te kijken hoever ze al waren met de operatie of om te kijken of zij de hoofdzuster zag. Zij vertelde dat ze nog niet waren begonnen, en daar konden we het mee doen.
Uiteindelijk mochten we naar de consulting room gaan waar we op de hoofdzuster moesten wachten. Zij kwam aan en vertelde ons dat we nog op een zuster uit een ander ziekenhuis moesten wachten. Na 10 minuten wachten was de zuster er en zijn we naar de operatiekamer gegaan. We hebben ons omgekleed in een operatiepakje en zijn naar binnen gegaan. De operatieassistent legde vast alle instrumenten klaar voor de chirurg en de patiënt kwam binnen lopen, met een doek omgeslagen. Ze ging op de operatietafel liggen en lag daar een hele tijd voordat er iets ging gebeuren. De arts/chirurg kwam binnen en keek in haar Patiënt Folder. Daar stond in dat ze een te laag HB had, dus moesten ze nog van alles gaan regelen op het laatste moment, terwijl de patiënt poedelnaakt op de operatietafel lag. Wij zijn even in het kamertje van de arts gaan zitten om te wachten. Na 10 minuten ongeveer werden we geroepen dat ze klaar waren om te beginnen. Om 13.30u zou de operatie eigenlijk beginnen, maar om 16.00u was de eerste incisie gezet. Het kindje was na 7 minuten ongeveer al geboren, dat ging allemaal vrij snel, maar ook lomp, dus nu snap ik ook waarom een keizersnede zo'n ingrijpende en heftige operatie is.
De arts heeft er een half uur over gedaan om de patiënt weer mooi te hechten. Dus al met al was het maar een operatie van ongeveer 45 minuten, maar het was toch leuk om het mee te maken. Het was het wachten toch wel waard...
's Avonds toch maar eventjes met onze begeleider gesproken over de gang van zaken en bedacht om morgen nog even af te wachten, en wordt het niet beter, dan moeten we een oplossing gaan zoeken...
De 3e stagedag
Wat was ik blij dat ik thuis was!
Om 8.00u begonnen we weer. We konden meteen met de arts mee lopen. Helaas was de artsenvisite al om 9.30u klaar. Mijn gedachte was al meteen; dat wordt de rest van de dag weer op een stoel zitten.. En krék zo waar 't!
Vandaag zijn er een aantal patiënten naar huis gegaan, en zijn er bijna geen nieuwe patiënten bijgekomen. Weer het enige wat gedaan hoefde te worden, was een infuusje zetten. De broeder van de afdeling (een van de weinige in het ziekenhuis), vroeg of ik een mw. een spuit wou geven in haar spier. Dit aanbod heb ik afgeslagen, omdat hij de spuit al klaar had gemaakt, ik wist niet hoeveel de patiënt moest hebben, ik geen idee had wat het voor medicijn was en waarvoor het diende. Hij zei dat het tegen de malaria was, maar ik had daar toch zo m'n vraagtekens bij, want volgens mij zeggen ze al snel dat het tegen de malaria is.
Ze zeggen wel eens; Time flies when you're having fun! Maar deze dag leek wel tegen de tijd in te gaan. Op een gegeven moment kwamen er 3 Deense meisjes bij ons zitten. Dit waren ook studenten verpleegkundige en liepen ook stage. Zei vertelde dat ze 2 weken in het St. Patrick Hospital hadden meegelopen, 5dagen per week. En ze zagen ernaar uit dat het a.s. dinsdag hun laatste dag was. Zij hebben de 10 stagedagen niet anders ervaren dan wij. Ook zij hebben allemaal maar op een stoel hoeven zitten en niets doen.
Toen werden we plotseling blij gemaakt met een dooie mus.
De hoofdzuster kwam op de afdeling en zei tegen ons dat we naar een bevalling mochten gaan op de maternity ward. Uiteraard wilde we dit wel weer en zijn naar de maternity ward gegaan. Bij aankomst, lag het babytje al in een doek gewikkeld in de weegschaal en werd de moeder al naar haar kamer begeleid. We hebben dus niets van de bevalling gezien. Wel hebben we nog even het wassen van het babytje meegepikt.
Het was eindelijk 13.30u. Dus onze dienst zat erop. We liepen naar buiten om onze driver te zoeken, die ons naar huis zou brengen. Deze was echter niet te vinden, maar hij moest op het terrein zijn, want zijn auto stond er wel. We zijn naar de hoofdzuster gegaan om te vragen waar hij was, zij is gaan zoeken, en daar was hij, onze driver :) Hij had wel het spijtige nieuws, dat we nog even, jawel, moesten wachten... De directeur zou ons namelijk thuisbrengen samen met hem, en die was nog niet helemaal klaar om naar huis te gaan. We hebben daarom nog maar een driekwartier tot een uur gewacht. En toen kwam de directeur eindelijk naar buiten! Susanne en ik liepen al naar de blauwe caddy van de driver, maar daar hoefde we niet in te gaan zitten. We gingen met de Honda van de directeur, waar de stoelen nog in het plastic zaten en de streepjescode op de achteruitkijkspiegel zat. We waren het terrein nog niet af, of ik had al het gevoel dat het de eerste keer was van de directeur dat hij in een auto reed. Hij wist totaal niet wat hij moest doen en vroeg de driver steeds om hulp. Toen we bijna thuis waren (het was bijna 15.00u), stelde de directeur voor om nog een dorpje verder te gaan, naar Hohoe om samen met hem te gaan lunchen. Dit vonden wij absoluut geen goed plan en hebben daarom het aanbod maar vriendelijk afgeslagen.
Wat was ik blij toen we uiteindelijk thuis waren...
Onze begeleider gaat de volgende keer mee naar het ziekenhuis, en we zullen daar een gesprekje hebben over de gang van zaken, want nog 3 maanden zo stagelopen, dat trek ik niet!
To be continued....
'x
We hadden om 7u afgesproken met onze chauff. Om 7.30u moesten we eigenlijk beginnen in het ziekenhuis, maar omdat we gister een afspraak hadden bij de kleermaker om onze uniformen te halen, en die niet doorging, moesten we daar vanochtend nog voor terug. Dus om 7.30u beginnen, dat zat er niet helemaal in.
Maar no worries in Ghana. We moesten toch nog wachten. We moesten op de hoofdzuster wachten en die kwam rond 8.15u. we vroegen haar om een rondleiding omdat we die bij de eerste kennismaking nog niet hadden gehad. Eerst gingen we naar de maternity ward, verloskunde. Er zaten veel vrouwen te wachten voor consult. Wij zijn doorgelopen naar de overige afdelingen; male ward, female ward en childeren's ward. Na de rondleiding hadden we besloten om de eerste dag mee te lopen op de maternity ward, wij dachten, yes, dit wordt interessant!
En dat was het ook zeker, maar niet zo spectaculair als dat wij verwacht hadden... na een 3 kwartier wachten ongeveer riep de verloskundige ons om mee te lopen. We gingen mee met haar en gingen de zwangere vrouwen controleren. De buik voelen, de buik opmeten en luisteren aan de buik. De verloskundige heeft uitgelegd hoe ze het deed, en liet ons naderhand voelen, luisteren en opmeten. De controle was een kwestie van 2 minuten en dan was de volgende aan de beurt, best wel lopende band werk dus.. Nadat alle vrouwen aan de beurt waren geweest, konden we weer in de 'wachtkamer' gaan zitten om dus te wachten.
Het was totaal niet spectaculair zoals wij eigenlijk hadden verwacht. Tot op een moment dat de verloskundige ons kwam roepen voor een bevalling. Wij sloegen natuurlijk het aanbod niet af en zijn meegelopen. De vrouw lag alleen in een kamertje, zonder man of enige familie erbij.
De bevalling opzich ging redelijk snel. Maar toen we het hoofdje konden zien, zagen we ook dat de navelstreng om het halsje van het kindje zat. Deze is daarom meteen doorgeknipt zodat het kind geboren kon worden. Het kindje was inmiddels al blauw door het zuurstofgebrek. Het kind werd (toen hij geboren was) meteen aan 1 beentje vastgehouden en op zijn rugje geklopt zodat hij zou gaan ademen en huilen. Na enige tijd gebeurde dit inderdaad. Zijn neusje en mondje zijn uitgezogen en hij was slijmvrij. Hij werd in de weegschaal gelegd om te wegen en werd daarna in een doek terug in de weegschaal gelegd. Toen was de moeder weer aan de beurt. Moeder werd eenmalig gekatheteriseerd, wat alles behalve steriel ging. Op dat moment wil je er dan graag iets van zeggen, maar omdat dit onze eerste dag was, en we niet wisten hoe zij normaal te werk gaan, hebben we onze mond gehouden.
Na de bevalling was het lunchpauze. We zijn een rondje gaan lopen en een half uur later hadden we het gezien met de lunchpauze. We hadden eigenlijk een uur, maar er is totaal niets te doen op het terrein en je hebt geen soort van kantine, dus dan is een half uur ook lang genoeg.
Toen we terug op de afdeling waren kwam de verloskundige met het net geboren kindje aanlopen, de moeder zou haar zoontje voor de eerste keer gaan zien. Maar voordat ze de kamer van de moeder in liep, kwam ze eerst naar ons en we mochten het kleine mannetje vasthouden. Wanneer ze geboren worden, zijn ze nog gewoon blank. Niet zo blank als wij zijn, je ziet wel dat ze een tintje hebben, maar ze zijn ook absoluut niet zwart zoals de meeste Ghanese mensen (wat ik overigens niet racistisch bedoel ofzo, maar hier zijn ze ook gewoon écht zwart...).
We hebben nog 10 minuten zitten wachten op niets en toen zijn we met onze coach verder gelopen naar een andere afdeling om af te spreken dat we de dag erna daar zouden komen om mee te lopen. Nadat dat afgesproken was zijn we naar huis gegaan..
Ik ben erg benieuwd of het morgen beter gaat worden...
Stagedag 2
Vandaag begon goed. We hoefde pas om 8u te beginnen, maar omdat de andere studenten om 7.30u moeten beginnen, waren we er al mooi op tijd.
Omdat gisteren niet heel veel te doen was op de maternity ward, hadden we dus besloten om vandaag op de female/male/childeren's ward mee te lopen.
We werden op een stoel gezet om te wachten. Gelukkig was het dit keer niet langer dan anders, korter zelfs. Want na een half uur werden we geroepen dat we met de arts mee gingen lopen. Een super leuke arts was het, die veel moeite doet om het goed uit te leggen aan de studenten. Wel een beetje te veel van het goede was dat we inmiddels met 11 man in 1 ruimte stonden, waarvan ik alleen het personeel even meetel. 1 arts, 2 verpleegkundige en 8 studenten.. Daarom werd het af en toe een kippenhok, zeker omdat niet alle studenten altijd bezig waren met wat de arts te vertellen had, maar met Susanne's en mijn haren aanraken en onze uniformen bewonderen. Ze waren jaloers op ons haar en jaloers op onze uniformen, want ze schijnen zo mooi te zijn, haha. Een aantal studenten vroegen zelfs of ze onze uniformen mochten hebben wanneer we terug naar Nederland gingen.
De eerste visite zat erop, nu door naar de volgende met een andere arts. Deze was iets minder leuk en had ook minder aandacht voor de studenten en verpleegkundigen.
1 patiënt zat vastgeketend aan zijn bed met handboeien. Het was een gevangene en ze wilde niet dat het boefje zou ontsnappen ;)
Na de artsenvisite zijn we weer op een stoel gaan zitten. Dit was wel weer even een domper.
We hebben heel wat patiënten zien komen en gaan. Ongeveer de helft van de patiënten had malaria, en waren daardoor uitgedroogd door de diarree.
Het personeel is de hele dag alleen maar druk met infusen inbrengen, en eruit halen. Heel veel meer doen ze niet, want familie zorgt voor eten en de 'uiterlijke' verzorging.
Tijdens het lange wachten kwam er een vrouw binnen met haar kindje. Ook bij dit kindje moest een infuus ingebracht worden. Dit lukte echter niet. Het zielige manneke is 7x geprikt en toen is het nog niet gelukt. De moeder verdween samen met haar kindje terug naar buiten, maar omdat ik later ben gaan lunchen, heb ik niet meer gezien wat ze verder gingen doen.
Toen het mannetje geprikt werd, kwam er een vrouw binnen met een ontstoken borst. Ze miste gewoon een stuk van haar borst. De verpleegkundige verzorgde de wond, en mw. ging weer naar huis.
Om 12.45u kwam de hoofdzuster naar onze afdeling en vertelde dat er om 13.30u een operatie op de planning stond, en ze vroeg of wij daarbij wilde zijn. Natuurlijk sloegen wij dit aanbod niet af, en zaten om 13.30u helemaal klaar om opgehaald te worden. 13.30u werd 13.45u, wat 14.00u en 14.30u werd. Toen we het wachten beu werden zijn we de hoofdzuster gaan zoeken om te vragen hoelang het nog ging duren, anders wilde we graag naar huis. Zij was nergens te bekennen dus hebben we iemand gevraagd om te kijken hoever ze al waren met de operatie of om te kijken of zij de hoofdzuster zag. Zij vertelde dat ze nog niet waren begonnen, en daar konden we het mee doen.
Uiteindelijk mochten we naar de consulting room gaan waar we op de hoofdzuster moesten wachten. Zij kwam aan en vertelde ons dat we nog op een zuster uit een ander ziekenhuis moesten wachten. Na 10 minuten wachten was de zuster er en zijn we naar de operatiekamer gegaan. We hebben ons omgekleed in een operatiepakje en zijn naar binnen gegaan. De operatieassistent legde vast alle instrumenten klaar voor de chirurg en de patiënt kwam binnen lopen, met een doek omgeslagen. Ze ging op de operatietafel liggen en lag daar een hele tijd voordat er iets ging gebeuren. De arts/chirurg kwam binnen en keek in haar Patiënt Folder. Daar stond in dat ze een te laag HB had, dus moesten ze nog van alles gaan regelen op het laatste moment, terwijl de patiënt poedelnaakt op de operatietafel lag. Wij zijn even in het kamertje van de arts gaan zitten om te wachten. Na 10 minuten ongeveer werden we geroepen dat ze klaar waren om te beginnen. Om 13.30u zou de operatie eigenlijk beginnen, maar om 16.00u was de eerste incisie gezet. Het kindje was na 7 minuten ongeveer al geboren, dat ging allemaal vrij snel, maar ook lomp, dus nu snap ik ook waarom een keizersnede zo'n ingrijpende en heftige operatie is.
De arts heeft er een half uur over gedaan om de patiënt weer mooi te hechten. Dus al met al was het maar een operatie van ongeveer 45 minuten, maar het was toch leuk om het mee te maken. Het was het wachten toch wel waard...
's Avonds toch maar eventjes met onze begeleider gesproken over de gang van zaken en bedacht om morgen nog even af te wachten, en wordt het niet beter, dan moeten we een oplossing gaan zoeken...
De 3e stagedag
Wat was ik blij dat ik thuis was!
Om 8.00u begonnen we weer. We konden meteen met de arts mee lopen. Helaas was de artsenvisite al om 9.30u klaar. Mijn gedachte was al meteen; dat wordt de rest van de dag weer op een stoel zitten.. En krék zo waar 't!
Vandaag zijn er een aantal patiënten naar huis gegaan, en zijn er bijna geen nieuwe patiënten bijgekomen. Weer het enige wat gedaan hoefde te worden, was een infuusje zetten. De broeder van de afdeling (een van de weinige in het ziekenhuis), vroeg of ik een mw. een spuit wou geven in haar spier. Dit aanbod heb ik afgeslagen, omdat hij de spuit al klaar had gemaakt, ik wist niet hoeveel de patiënt moest hebben, ik geen idee had wat het voor medicijn was en waarvoor het diende. Hij zei dat het tegen de malaria was, maar ik had daar toch zo m'n vraagtekens bij, want volgens mij zeggen ze al snel dat het tegen de malaria is.
Ze zeggen wel eens; Time flies when you're having fun! Maar deze dag leek wel tegen de tijd in te gaan. Op een gegeven moment kwamen er 3 Deense meisjes bij ons zitten. Dit waren ook studenten verpleegkundige en liepen ook stage. Zei vertelde dat ze 2 weken in het St. Patrick Hospital hadden meegelopen, 5dagen per week. En ze zagen ernaar uit dat het a.s. dinsdag hun laatste dag was. Zij hebben de 10 stagedagen niet anders ervaren dan wij. Ook zij hebben allemaal maar op een stoel hoeven zitten en niets doen.
Toen werden we plotseling blij gemaakt met een dooie mus.
De hoofdzuster kwam op de afdeling en zei tegen ons dat we naar een bevalling mochten gaan op de maternity ward. Uiteraard wilde we dit wel weer en zijn naar de maternity ward gegaan. Bij aankomst, lag het babytje al in een doek gewikkeld in de weegschaal en werd de moeder al naar haar kamer begeleid. We hebben dus niets van de bevalling gezien. Wel hebben we nog even het wassen van het babytje meegepikt.
Het was eindelijk 13.30u. Dus onze dienst zat erop. We liepen naar buiten om onze driver te zoeken, die ons naar huis zou brengen. Deze was echter niet te vinden, maar hij moest op het terrein zijn, want zijn auto stond er wel. We zijn naar de hoofdzuster gegaan om te vragen waar hij was, zij is gaan zoeken, en daar was hij, onze driver :) Hij had wel het spijtige nieuws, dat we nog even, jawel, moesten wachten... De directeur zou ons namelijk thuisbrengen samen met hem, en die was nog niet helemaal klaar om naar huis te gaan. We hebben daarom nog maar een driekwartier tot een uur gewacht. En toen kwam de directeur eindelijk naar buiten! Susanne en ik liepen al naar de blauwe caddy van de driver, maar daar hoefde we niet in te gaan zitten. We gingen met de Honda van de directeur, waar de stoelen nog in het plastic zaten en de streepjescode op de achteruitkijkspiegel zat. We waren het terrein nog niet af, of ik had al het gevoel dat het de eerste keer was van de directeur dat hij in een auto reed. Hij wist totaal niet wat hij moest doen en vroeg de driver steeds om hulp. Toen we bijna thuis waren (het was bijna 15.00u), stelde de directeur voor om nog een dorpje verder te gaan, naar Hohoe om samen met hem te gaan lunchen. Dit vonden wij absoluut geen goed plan en hebben daarom het aanbod maar vriendelijk afgeslagen.
Wat was ik blij toen we uiteindelijk thuis waren...
Onze begeleider gaat de volgende keer mee naar het ziekenhuis, en we zullen daar een gesprekje hebben over de gang van zaken, want nog 3 maanden zo stagelopen, dat trek ik niet!
To be continued....
'x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
