Operaties, Visum en Akosombo

De maandag werd ik niet zo erg plezierig wakker. We wisten al een aantal weken dat er een virus uitgebroken was in Guinnee, maar eigenlijk maakte niemand zich nog zorgen. Ook niet toen het zich uitbreidde in andere landen. We hadden met elkaar afgesproken dat als het virus in Ivoorkust zou uitbreken, dat we dan contact met school gingen leggen om afspraken te maken.
Toen ik maandagochtend op mijn telefoon keek zag ik dat ik een paar berichtjes had vanuit Nederland met de mededeling dat het virus in Ghana zat. Een 12 jarig meisje was eraan overleden afgelopen zaterdag. Mijn maag draaide zich heel even om. Luuk en Sanne zaten al in de huiskamer en we hadden het er even over. Sanne maakte zich absoluut nog niet druk, maar ik kneep 'm toch wel een beetje.. Ik wilde absoluut niet weg vanwege deze reden!
We hadden besloten om toch maar gewoon naar stage te gaan, want om dan met 10e in een huis te gaan zitten leek ons geen goed idee omdat je elkaar dan alleen maar op gaat fokken.

De maandag begonnen we dus op de Eye clinic. We vroegen waar we precies moesten zijn en iemand bracht ons naar de verantwoordelijke.
We hebben gezegd wat we kwamen doen en of het mogelijk was om 2 dagen mee te lopen. Dit was geen enkel probleem. We hebben meegekeken met
Matthew. Al gauw werden we meegenomen voor een rondleiding. We kregen alles te zien, ook de operatie kamer. Dinsdag zou er om 8u een operatie zijn en het was mogelijk om hierbij aanwezig te zijn. We hadden dus besloten om dinsdag vroeg te vertrekken!
Na de rondleiding gingen we weer bij Matthew zitten. Maar omdat hij niet heel veel te doen had, heb ik een boek gepakt over oogziekten. De plaatjes die hierin voorkwamen waren af en toe niet erg plezierig om te zien. Nadat ik het boek doorgebladerd had zijn we naar een ander kamertje gelopen. Daar wordt je zicht getest door middel van een E die steeds kleiner wordt en in verschillende posities staat. In deze kamer kwam er even een momentje jeugdsentiment voorbij. De apparaten, de E in verschillende groten en standen en zelfs de stoel waar ik vroeger als kind al op moest gaan zitten kwamen voorbij. Ik vond het allemaal uiterst interessant, in tegenstelling tot Susanne, die had het al gauw gezien en vond het ook niet echt leuk.
In dit kamertje werkte geen gediplomeerde verpleegkundige. Alleen studenten. Allemaal broeders. Sheperd, Abdul, Sammy (Samuel) en nog een waar ik de naam niet meer van weet. Ze leerde ons hoe we het zicht van de patiënten moesten testen en lieten ons dit dus ook doen bij de volgende patiënten die kwamen.
De dag ging snel voorbij en ik had heel veel zin in de operaties van dinsdag!
Sanne en Remi hadden ook stage gehad en we gingen samen naar huis. Maar eerst: het houtwinkeltje waar mijn 3 wise monkeys zouden staan. Zouden.. De man was er nog mee bezig, maar hij had ze niet gemaakt zoals ik ze besteld had. Ik had ze uit 1 blok hout besteld, en hij had 3 losse apen gemaakt. Ik weet toch zeker dat ik hem dat zeker 3 keer duidelijk heb gezegd, maargoed, hij ging ze opnieuw voor me maken. Alleen moest ik dan wel een week later weer terug komen.
Nog even langs Julius de kleermaker om wat kleren op te halen en dan weer naar huis.

Bij thuiskomst hadden onze huisgenootjes de mededeling dat het 12 jarig meisje niet was gestorven aan het ebola virus, maar ze wisten niet waaraan wel. Dit was dus een hele opluchting, en alle stress van diezelfde ochtend was dus allemaal onnodig geweest..
Die avond hebben we niet veel meer gedaan. Sommige gingen nog een serie kijken en ik ben vroeg mn mandje ingegaan om nog een nachtje slaap in te halen. En ik wilde natuurlijk fris en fruitig zijn voor de Theatreday!

De dinsdag ging dus vroeg de wekker.. Om kwart over 7 liepen Susanne en ik naar de taxi´s om naar het ziekenhuis te gaan. Om 8 uur waren we op de eye clinic en we liepen meteen door naar Theatre, de operatiekamer. Daar was nog niemand, dus we besloten om naar hetzelfde kamertje te gaan als gister.
Daar zaten de verantwoordelijke, Matthew, Sheperd, Sammy, Abdul en de jongen waar ik de naam nog steeds niet van weet. Ook zij gingen mee de operaties bekijken. Vandaag was namelijk geen echte werkdag, maar operatiedag.
Matthew zei dat we zaten te wachten op de patiënt, dus we gingen maar op een stoel zitten. 8 uur werd kwart voor 9, en dat werd half 10. Matthew zei dat we naar Theatre konden gaan. We liepen dus met z´n alle daarheen. Hier kwam het typisch momentje ´dooie mus´ weer voorbij, want er was nog steeds niemand.
We gingen terug naar het kamertje en daar hebben we weer gewacht tot kwart over 10. Wederom gingen we toen terug naar Theatre. We gingen daar maar even aan een tafel zitten en nu was het wachten op de arts. Maar ook hadden we nog steeds geen patiënt gezien. De arts hadden we inmiddels zien lopen, dus het kon niet heel erg lang meer duren.. Dachten we althans. Het was inmiddels kwart voor 11 ongeveer toen we onszelf om mochten gaan kleden. We gingen de operatiekamer in en daar werd alles nog klaargezet door de verantwoordelijke. Dit duurde allemaal in en uit en het was eigenlijk best wel koud daar (23 graden is best koud als je 35-40 graden gewend bent...).
Het was 12 uur geworden en Sheperd vroeg of we mee gingen lunchen. Hij had wel vort honger gekregen. Dit vonden wij helemaal geen slecht idee, we hebben ons dus omgekleed en zijn met hem mee naar de kantine gegaan. Ik vroeg onderweg aan hem waarom het zo ontzettend lang duurde. Hij zei dat we op de arts aan het wachten waren. Hij was er wel, maar hij was andere dingen aan het doen. Uh, oke....?
Nadat Sheperd mijn lunch had betaald en hij hier absoluut geen geld voor terug wilde hebben, zijn we terug gelopen naar Theatre. Ze zeiden dat ze net wilde gaan beginnen, we moesten dus snel gaan omkleden!
Het was 1 uur toen de eerste operatie begon. We gingen er 5 zien!! Dit vonden we het wachten dus wel waard.
De eerste 2 operaties waren lensvervangingen. De patiënten moeten eerst op een bed gaan liggen. Daar krijgen ze een spuit in hun onderste ooglid. Dit is de verdoving. Ze laten het een 5 minuten inwerken en dan mag de patiënt naar het andere bed lopen. Daar gaat hij/zij dan op liggen en de operatie kan beginnen. Geen narcose, geen tierelantijntjes. Gewoon beginnen. De eerste operatie vond ik nogal misselijk om te zien eigenlijk. De arts zit dan zo in het oog te poeriken dat je de pijn bijna zelf voelt. Al weet je dat de patiënt geen pijn heeft. Ze geven ook geen kik. Je denkt bijna dat ze toch slapen omdat je ze niet hoort en niet ziet bewegen.
Wat ze allemaal doen tijdens zo'n operatie kan ik niet precies beschrijven. De arts doet zoveel handelingen voordat hij de lens weghaalt en een nieuwe plaatst, en ik weet zelf ook niet wat het allemaal is. Toen de 1e operatie er bijna opzat ontdekte Sammy ineens dat er aan de 'microscoop' of wat het ding ook was van de arts waar hij doorheen keek, dat er een 2e kijker in zat. Wij konden dus met de arts aan de zijkant meekijken wat hij allemaal deed. Toen hadden we het uitgevonden hoor! Ieder keek om de beurten door de kijker en dat was echt veel beter en mooier te zien. Dan wordt het een stuk minder misselijk om te zien allemaal.
Frappant is wel dat als de arts nog bezig is met een operatie, de volgende patiënt al binnen komt en op het andere bed gaat liggen. Deze krijgt dan zijn of haar verdoving en wacht daar totdat de arts klaar is met zijn operatie.
Na 3 kwartier was de operatie klaar en volgde de 2e lensvervanging.
Handschoenen uit, wat alcohol over de arts z’n handen, nieuwe handschoenen aan en hoppa, aan het werk maar weer. Deze operatie ging er hetzelfde aan toe, maar dan aan het ander oog. Omdat wij dichterbij dit oog stonden, konden we het nóg beter zien. Ook deze operatie duurde 3 kwartier.
Na deze 2 interessante operaties kwamen er nog 2 waarvan we nog niet weten wat ze waren. Dit hebben we wel opgeschreven, maar we moeten nog uitzoeken wat het precies was..
Inmiddels was het half 5 en eigenlijk vonden Susanne en ik het wel welletjes geweest. We wilde namelijk voor het donker thuis zijn, en als we de 5e operatie nog gingen zien, ging ‘m dat zeker niet worden, aangezien het hier rond 6 uur pikdonker is…
Bij thuiskomst kreeg ik berichtjes vanuit Nederland. Mn lieve automonteur had een auto staan wat net wat voor z’n kleine zusje was. Rob is ‘m even wezen keuren en nu ligt de keuze bij mij. Maar een nieuwe auto voor de deur hebben staan als ik terug kom in Nederland, dat zie ik wel zitten..

De stroom was ’s avonds alweer uitgevallen waar weer een mooi potje weerwolven op volgde. Voor m’n huisgenootjes dan. Ik had totaal geen zin in een spelletje en had dus maar een date met m’n laptop geregeld..

De woensdag stond weer in het teken van de dovenschool.
De directrice zat nog in bad, dus we hadden nog geen sleutel. Tot die tijd moesten we even bij ons kamertje wachten. Al gauw kwamen er kindjes naar ons toe die stoelen naar ons toe brachten, zodat we niet hoefden te staan. Ook kwamen al gauw kinderen aan met wondjes. Maar omdat we geen sleutel hadden, en dus niet naar binnen konden, konden we ook nog niets voor de kinderen betekenen. 1 kindje vond het dus wel een leuk idee om mijn volledige aandacht te trekken. In eerste instantie heel subtiel steeds dichterbij komen, maar al snel m’n hand vasthouden, wat knuffelen werd en wat later op schoot zitten werd. Het zijn allemaal zo’n schatjes daar op de dovenschool!!

Rond 8 uur werd het rustig bij ons kamertje. We hadden inmiddels wel de sleutel, maar de kinderen hadden examens deze week, dus ze zaten allemaal geconcentreerd te werken in de klaslokalen. Wat eigenlijk wel een beetje jammer was, want nu hadden wij niets te doen. Gelukkig was Mieke hier natuurlijk op voorbereid, en had haar anatomieboek meegenomen! We hebben maar wat toetsen daaruit gemaakt, die eigenlijk verassend goed gingen en toen kwam de directrice naar ons toe.
Ze zei ons dat we naar huis mochten, omdat we toch niets konden doen nu de kinderen examens hadden. Dus dan zouden we alleen maar moeten wachten tot het 12 uur werd.
Ook vroeg de directrice nog wat we allemaal miste in onze kast, zodat we de kinderen de volgende keer nóg beter konden helpen. Ik zei haar dat we geen schaar hadden, een kapotte thermometer, niet genoeg gaasjes hadden en dat de desinfectie bijna op was. Ze zuchtte een keer, want ze had verwacht dat het er allemaal was, maar ze verzekerde ons dat het de volgende keer klaar zou liggen.

We gingen naar huis en thuis aangekomen lag de stroom er nog steeds uit. Lekker een rustig dagje verder gehad. Het was natuurlijk veel te warm om te wassen, maar zo eigenwijs als ik ben, toch maar even wassen..

’s Avonds lag iedereen al vroeg in z’n mandje vanwege de stroomuitval. Maar 3 van ons lagen al bewust vroeg in bed, en alleen ik wist waarom. Susanne was namelijk donderdag jarig, en de meiden die al in bed lagen, vonden het wel leuk om iedereen om 4 uur wakker te maken om dan vervolgens de slaapkamer binnen te komen om te gaan zingen. Ze vonden het wel zo sociaal om mij dat als enige te vertellen, aangezien ik bij Susanne op de kamer lig..

Na een onrustige nacht werd het 4 uur, en ik werd uit mezelf wakker. Ik liep de kamer in van de meiden en ze hadden er in hun eigen woorden; ‘geen kont zin in’! Dus ze wilde om 7 uur de kamer binnen komen om te zingen. Oke, prima. Terug te bed dan maar. Beetje jammer alleen dat rond 4 uur hier de mis in de moskee begint en er dus een man enorm staat te zingen/preken/weet ik veel wat ie aan het doen is, maar het gaat mènes hard! Hierdoor kun je dus amper slapen. En wanneer je denkt dat je eindelijk weer kunt slapen, komt er een vrouw langs die ook weer óntzettend hard gaat lopen kwèke. Inmiddels zouden we wel gewend moeten zijn aan de vrouw, aangezien ze dit elke ochtend doet, maar als je al zo’n beroerde nacht hebt gehad, is dit niet wenselijk, haha.

Om 7 uur stond iedereen dus bij ons op de slaapkamer om te gaan zingen en om Susanne haar bed vol te gooien met confetti. Dit gaat ze zeker nog een paar weken tegenkomen! Haha
Ons dagje stond gepland als paspoorten ophalen bij de immigratiedienst en een dagje gaan zwemmen bij het skyplus hotel, waar we al vaker waren geweest. Dus, bikini aan, ontbijten en gaan.
Alleen had niemand regen verwacht… Niemand had er nog überhaupt vertrouwen in dat de regen zou stoppen die dag, op Remi na. En ik ben blij dat ze dat uitgesproken heeft, want inderdaad, we waren in Ho om onze paspoorten op te halen (dat feestje ging niet door overigens. Sanne en Dirk gingen met z’n 2en naar binnen en gaven onze papiertjes af, waar we onze paspoorten mee terug zouden krijgen. Het raampje ging open om ze aan te nemen en ging gelijk weer dicht. 5 minuten later ging ie weer open en er werd medegedeeld dat onze visums nog niet klaar waren en we moesten volgende week maar weer terug komen. Daarvoor ga je dan naar Ho…), even langs de shoppingmall (wat overigens geen shoppingmall te noemen is, aangezien dit een mini-supermarkt is met een soort van mini-blokker erin. Lukas en ik besloten om vrijdag samen te koken, ook al was het mijn en Susanne’s dag om te koken. Lukas en ik wilde ´ns iets nieuws proberen. Fufu met Mawutor’s makreelsaus. We waren benieuwd…)
Na de shoppingmall toch maar naar het hotel, want het was ineens stralend weer.
Lekker gezwommen deze dag, en ik dacht goed ingesmeerd te zijn. Helaas, niets bleek minder waar te zijn. Vanaf m’n voeten tot aan m’n liezen, mn benen waren vuurrood. Op een paar witte stukjes na, die blijkbaar toch wél goed ingesmeerd waren. Beetje jammer dus…

Toen we ’s avonds thuis kwamen deed de stroom het weer (jeuj!) en kon het feestje beginnen. Iedereen had iets van een salade gemaakt, dus de hollandse verjaardag kon beginnen met kipsatésalade, eiersalade, geroosterde pinda’s, tonijnsalade, toastjes en geroosterd brood met kruidenboter. We hebben ons flink vol zitten eten en een lekker pilsje gedronken. Na een vermoeiend dagje aan het zwembad lag iedereen voldaan in zijn bedje.

De vrijdag gingen Lukas en ik dus fufu maken. Voor de saus hadden we nog wel een aantal boodschappen nodig, dus we gingen al vroeg naar de markt in Kpando. Eerst eventjes langs het postkantoor om wat brieven op de post te doen en dan boodschappen doen. Dit was allemaal zo gebeurd. Nu was het wachten op Evelien en Sanne. Zij hadden voor hun project een interview in het ziekenhuis en we zouden elkaar meeten op de markt, omdat we stof moesten kopen. Het is namelijk bijna koningsdag en dat gaan we hier ook vieren! Maar daarvoor wilde we wel met alle meiden een oranje jurkje laten maken. Omdat we geen van alle bereik hadden, werd het dus lastig om elkaar te contacten, en was het maar hopen dat we elkaar tegen kwamen. Lukas en ik wilde net richting ziekenhuis lopen om ze tegemoet te komen, totdat ik iemand hard Mieke! hoorde roepen. Dit was Evelien en ik was blij dat we dat pokke eind naar het ziekenhuis niet hoefde te gaan lopen met die mega boodschappen van ons..
Aan oranje stof komen hier in Ghana, dat is nog een behoorlijke klus. Er zit overal wel een glinstertje of een glittertje op, wat we allemaal niet wilde. Uiteindelijk maar niet te kieskeurig en gewoon het stof gekocht wat we tegen kwamen. Toen nog een kleermaker zoeken die het binnen een week af kon krijgen en dan naar huis!

Lukas en ik zijn maar optijd begonnen met koken, want we hadden allebei geen idee hoe je fufu moest maken en hoelang dat ging duren. Fufu is een soort deegbal van plantain (een soort van bananen) en maïs wat je met soep of met een sausje eet.
Het mooie was dat op de pak stond dat je alleen maar water toe hoefde te voegen. Maar niet hoeveel… Dit werd dus natte vinger werk (letterlijk) omdat we maar een beetje moesten gokken hoeveel erbij moest. Uiteindelijk hadden we een mooie deegbal gecreëerd. Nu hop in de pan en kijken wat ervan komt. De saus was inmiddels al gelukt en smaakte al goed (je moet natuurlijk wel even voorproeven he… haha) maar de fufu leek droog te worden in de pan. Dus nog maar een paar liter water erbij.. Ik vroeg nog aan Lukas of de fufu niet gaar moest worden. Maar hij dacht van niet.

Na een 2 uur in de keuken te hebben gestaan konden we eindelijk aan tafel. Ik was blij dat we nog wat rijst hadden gekookt voor degene die écht geen fufu wilde, want de fufu was echt niet te eten! Hij smaakte alsof ie niet gaar was. Haha. Misschien had ik dan toch gelijk.
We hebben gezworen dat we dit nooit meer zouden maken!
Van de fufu die over was (waar je goed mee kon kleien) werd een mooie fufupop van gemaakt (een sneeuwpop maar dan van fufu, zie foto).

Nog een rustig avondje en dan naar bed, want zaterdag gingen we naar Akosombo. Dit is het uiterste puntje (het begin punt) van de volta rivier.

Michael was er om 9 uur en we konden dus gaan!
Na een aantal uurtjes rijden, kwamen we aan bij het Volta hotel. Daar zouden we een aantal watersporten kunnen gaan doen. Het hotel was erg luxe en we waren dan ook blij dat we daar niet geboekt hadden om te slapen, dat zou ons namelijk behoorlijk wat gaan kosten… Bij de receptie hadden ze een aquarium staan waar je doorheen kon kijken, wat er wel cool uitzag.
De watersporten die we konden doen waren; kajakken, kanoën, waterscooteren en nog een aantal. Evelien, Ylse en ik besloten om te gaan kanoën met z’n 3e. Voor een uurtje was je ik dacht 30 cedi kwijt, dat is dus 10 euro, wat 3 euro per persoon zou zijn dan. Geen geld dus.. Maar na een uur hadden we het ook wel gehad, en gingen om het terras zitten om wat te drinken en te lunchen. Driek motoriek en Susanne vonden het kajakken wel leuk, en gingen dus nog een uur. Na een lekkere clubsandwich en een goed koude fanta was het tijd om richting het hotel te gaan waar we zouden overnachten. Hier hadden we namelijk om 4 uur afgesproken.

We reden naar het hotel, wat niets meer was dan een gebouw met kamertjes. Er stond een 2 persoonsbed in, een tafel, een stoel, een badkamer met douche, wc en wasbak. We besloten om ons op te frissen om naar het continental hotel te gaan, waar we al vaker geweest waren, en dus wisten dat het eten goed was. We gingen er dan ook heen voor het eten, aangezien we niets konden eten in het hotel waar we zouden overnachten.
Maar omdat het water het niet deed, zat opfrissen er ook niet in. Dus maar even andere kleren aan, en gaan met die banaan!

Bij het continental hotel aangekomen hadden we Michael aangeboden met ons mee te eten. Ofja, aangeboden. Het was niet echt een vraag, want hij zou toch nee zeggen. We hebben hem dus maar subtiel gezegd dat ie mee móest eten. Okay okay was z’n antwoord dan ook.
Iedereen had vrij snel z’n keuze gemaakt en Sanne en Remi gingen een rondje lopen. Ze kwamen terug om ons weer mee te nemen. Wij verwachtten allemaal niet zoveel, maar gingen toch mee. Wat bleek nu. We zijn al 3 of 4 keer in het hotel geweest, maar nu pas kwamen we erachter dat ze dieren hielden. Een aantal apen in een kooi, krokodillen, slangen, schildpadden, boskatten of iets dergelijks en konijnen. Die er overigens uitzagen alsof ze nog nooit een mens gezien hadden en om aandacht vroegen. Ze zaten met 5 konijntjes in 1 hok, waar geen eten of drinken in te zien was. Het was echt zielig om alle dieren zo te zien, maar wat doe je eraan…
1 aap stak steeds zijn arm door het hek heen om iets te proberen te pakken, wat hem niet lukte. Toen ik in de gaten had wat hij wilde pakken heb ik het naar hem toegeschopt zodat hij het wel kon pakken. Het was een stuk mango waar hij meteen aan begon te peuzelen. Ook hier leek het wel of hij al dagen niet gegeten had, het arme beestje.. Ik had het dus ook al snel bekeken bij de dieren en ging weer terug naar onze zitplaats. We hebben lekker gegeten en wat gedronken. Tot we er op d’n duur een beetje uitgebonjourd werden. We besloten dus maar om terug naar het voltahotel te gaan, waar we zouden kunnen gaan stappen in de nightclub! Daar aangekomen bleek dat er in onze ogen een besloten feest was met een band. Maar niemand van de Ghanezen die zich daar iets van aantrok. Al gauw werd ik door Michael op de dansvloer getrokken en moest ik dus met m’n nog nuchtere kop met Michael gaan dansen. Wat er dus niet uitzag, aangezien de Ghanezen erom bekend staan dat ze nogal goed kunnen dansen. Haha.

Na een half uur was het afgelopen en gingen we naar de echte nightclub, die een 2 minuten van het hotel af lag.
Er stond geen kiep binnen! We betwijfelde dus of het wel zo gezellig ging worden. Ylse, Susanne en ik besloten dus maar om nog even buiten te wachten, terwijl de rest naar binnen was om de boel te gaan verkennen. Aan de mannen hadden we niets meer, want die waren zo dronken als een tientje, haha. Met Michael erbij trouwens. Ofja, die was niet dronken, maar had toch ook al een aantal pilsjes genuttigd. En dat moest ons ’s nachts nog naar ons hotel rijden….

Uiteindelijk heeft Michael ons overgehaald om naar binnen te gaan en zijn we dus mee gaan partyen met de rest.
En wat was ik uiteindelijk blij dat hij dat gedaan heeft, want wat was het toch gezellig!! De mannen werden steeds meer dronken, en ja, ook Michael… Iedereen was inmiddels wel lekker aangeschoten en toen besloten we maar om naar het hotel te gaan om lekker te gaan slapen.
Op de wandeltocht naar de bus (die dus maar 2 minuten duurt…) zijn Evelien en Luuk in de bosjes beland, en riep Evelien hard naar Michael dat ze haar slipper kwijt was geraakt! Michael bukte zich en pakte de slipper van Evelien op die anderhalve meter van haar vandaan lag. Oeps…

Bij de bus aangekomen had eigenlijk niemand er meer vertrouwen in dat Michael fatsoenlijk kon rijden, hij had behoorlijk wat pintjes weggetikt (dat is totaal niet schokkend hier trouwens. Chauffeurs drinken gewoon wanneer ze nog moeten rijden, en kunnen goed flink zat achter het stuur zitten..). Ylse en Marjon hebben voorgesteld om zelf te rijden, zij waren een van de nuchterste. Maar nee, Michael kon echt nog rijden. Dat bewees hij meteen de eerste minuut. Hij zette de bus in z’n achteruit, en reed zo een stoprandje of iets dergelijks op. Toen hadden we er al helemaal geen vertrouwen meer in!
Maar goed, we hadden eigenlijk geen andere keuze, dus Michael reed naar het hotel. Het was ook nog erg rumoerig in de bus omdat iedereen wat gedronken had. Luuk was zo ontzettend zat gewoon dat hij dingen zei en deed die hij de dag erna niet meer kon herinneren.
Gelukkig waren we veilig en ongedeerd aangekomen bij het hotel. Toen ik m’n bed zag, sliep ik al bekant en toen ik wakker werd dacht ik eigenlijk dat het pas 2 uur later was. Maar het was inmiddels al half 10. Iedereen was al wakker en klaar om naar huis te gaan, terwijl Susanne en ik net aan het ontwaken waren.
Luuk was nog dronken, dus die vond nog steeds alles grappig en de rest zat eigenlijk een beetje brakjes in de bus.
Omdat we niet bij het hotel konden ontbijten, besloten we maar om te ontbijten langs de straat. We moesten toch bij een veerpont wachten om te gaan, dus daar hebben we maar wat gekocht. Lekker, Rijst met gefrituurde kip in de ochtend! Een beetje jammer dat de rijst bij elke hap die je nam, steeds meer naar asbak ging smaken. Maar we hadden in ieder geval iets binnen..

We waren mooi optijd thuis en heb ik een lekker rustig middagje verder gehad. Lekker vroeg naar bed, nog even de hungergames lezen en dan slapen. De wekker stond weer vroeg. De komende week werd namelijk een beetje omgegooid. De maandag zouden we naar de dovenschool gaan i.p.v. woensdag!

‘x