Week 8, we zijn al bijna op de helft!

Maandag surgical
De maandag was weer de dag van het Magret Marquet Catholic Hospital. Eigenlijk afdeling Maternity, maar omdat Susanne daar vorige week al had gestaan toen ik niet mee was gegaan, besloten we om nu maar naar Surgical ward te gaan. We hadden wel zin in een paar mooie wondjes.
We kwamen aan op Surgical en we werden meteen erg vriendelijk ontvangen. Die dag kwam er nog 1 andere stagiaire vanuit het ziekenhuis daar stage lopen en 1 nieuwe werknemer, die beide nog ingewerkt moesten worden. Wij konden dus mooi met dat inwerk programma mee doen. Inwerken stelt alleen niet zoveel voor hier. Je krijgt een rondleiding over de afdeling, er wordt uitgelegd waar alles ligt wat je nodig hebt en dan is 't aan het werk. Tijdens de rondleiding vertelde de broeder dat ze alles aan het renoveren zijn. Daarom liggen op Surgical ward ook een aantal patiënten van Medical ward. En er lagen patiënten van surgical bij maternity ward. Op maternity ward aangekomen tijdens de rondleiding lag er 1 vrouw in bed. Ik vroeg wat de vrouw had omdat ze hier lag. Hij zei dat ze een uterus extractie had ondergaan. Hij vroeg me of ik wist wat dat was. Toen ik ja zei keek hij me met open ogen aan. Hij ging doorvragen wat het dan was om me te testen. Ik zei dat ze een baarmoederverwijdering had en nu stond ie met een mond vol tanden. Hij had even niets meer te zeggen. Ik denk dat ie verwachtte dat ik alleen maar ja zei om door te gaan met het programma.. Na het inwerken was het tijd voor werk. Er wordt eerst schoongemaakt. De ramen, ventilatoren, kantoor, alles. Ook wij werden verzocht om te gaan schoonmaken. Maar daar zijn we natuurlijk niet voor. Natuurlijk begrijp ik dat ze verwachten dat we dat gaan doen, maar wij komen om iets te leren, en ramen afstoffen en met een tóód rondgaan, daar leer ik niets van. Wij besloten dus maar om even langs Nurse Magdaleine te gaan, zij wilde nog graag ons rooster hebben wat we zelf mochten maken waar we elke week heen gaan. Dit was binnen 10 minuten ook weer geregeld en zijn daarom even naar OPD gelopen naar Dirk. Hij had het erg druk daar, dus we hebben hem maar niet van zijn werk afgehouden. We zijn teruggegaan naar Surgical ward waar we Abraham tegen kwamen. Abraham is een broeder van het St. Patrick Hospital waar we gezellig mee konden kletsen. Het was dus wel leuk om hem daar te zien, maar hij was te druk om nu te kletsen. Maar hij zei dat hij het leuk vond om toch nog even te buurten later die dag.
Toen we naar de zusterspost liepen zeiden de verpleegkundige dat ze gingen beginnen met de artsenvisite. Deze was niet heel erg boeiend. De arts was niet erg spraakzaam en er lagen ook maar weinig patiënten. Na de artsenvisite was het tijd voor de wondzorg. We hebben maar 1 wond gezien, maar die was behoorlijk vies. Het schrale vrouwke had een behoorlijk abces op haar bil waar flink pus uit kwam. Een broeder heeft de wondzorg gedaan en alles ging heel netjes!
De rest van de dag was niet meer zo boeiend. We zijn nog even naar maternity ward gelopen om te kijken hoe het met de couveuse was die de andere meiden uit t huis daar neer hebben gezet vanwege hun project. Er hebben inmiddels al verschillende kindjes ingelegen waarvan er nu 1 of 2 overleden zijn, maar die ook al met 25 weken geboren waren. 1 kindje is overgeplaatst naar een beter ziekenhuis en het kindje wat er nu in ligt leeft nog steeds.

Toen we thuis waren kwam er een vreemde man en onze buurtkindjes bij ons aan de deur. Hij riep ons naar buiten en Luuk is gaan kijken wat er aan de hand was. Wij zaten allemaal een aflevering van Band of Brothers te kijken, dus we waren te gefocust bezig.. De man sprak totaal geen Engels. Alleen Ewe en Frans. Dat kennen wij natuurlijk niet, dus onze buurtkindjes moesten het vertalen voor ons. De man had een boskat meegenomen en hij vroeg of wij deze misschien wilde hebben. Het was een ontzettend mooi en klein beestje. We hebben hem geaaid en vastgehouden en stiekem wilde we hem graag hebben. Maar we waren allen zo verstandig genoeg om dat niet te doen, aangezien we bijna elk weekend weg zijn en het gewoon niet handig is om bij ons thuis een boskat op de voeden.
Toen we de man vroegen hoe hij aan het beestje kwam, reageerde hij heel nuchter dat hij ‘m bij zijn moeder had weggehaald. Dit vonden wij allemaal niet kunnen en hebben hem gevraagd of hij het katje terug bij zijn moeder wou zetten, als de moeder hem al niet afgestoten had….. Omdat wij het beestje niet op wilde voeden, vroeg hij ons wel geld om melk te kunnen kopen voor het katje. Dit hebben we uiteraard niet gedaan omdat we wel kunnen raden dat het dan niet aan het katje besteed wordt maar aan hemzelf… We hebben de man ook vriendelijk verzocht om weer weg te gaan, want hij bleef maar plakken.. Toen was het weer band of brothers tijd :D


De dinsdag, weer een dagje naar Surgical.
We waren bewust iets later naar stage gegaan, om het poets gedeelte te vermijden. Om half 9 kwamen we aan, en vrijwel meteen konden we meelopen met de wondzorg. We stonden bij een mevrouw met een beenwond waar je U tegen zegt. Een broeder vroeg me of ik de wondzorg wilde doen. Ik twijfelde geen moment en zei gelijk ja. Als ik in ieder geval instructies kreeg wat ik moest doen.
Hij had zelf het verband er al afgehaald, maar dat had ik ook niet willen doen, aangezien ze hier geen materialen hebben zoals wij in Nederland, waardoor het verband aan de wond vastgeplakt en je het weer helemaal open haalt. De vrouw vond het ook alles behalve prettig!
Ik heb de, wel oppervlakkige, pussige wond schoongemaakt en opnieuw verbonden. Dit was nog best wel een klus om alles netjes schoon te maken, maar het was uiteindelijk gelukt. De vrouw bedankte me vriendelijk en we gingen weer verder. Later vroeg ik nog aan een zuster hoe het kwam dat haar been er zo aan toe was. De zuster zei dat het ooit begonnen is met een klein krasje of schrammetje, maar op de een of andere manier is het gaan ontsteken of iets dergelijks waardoor het nu er zo uitziet (zie foto). De vrouw schijnt veel te laat naar het ziekenhuis te zijn gegaan waardoor het er nu zo uitziet…

Verder was er nog een man die een motorongeluk had gehad. Hij zag er goed aangedaan uit. Veel wondjes en hij liep mank van de pijn. De zuster heeft bij hem zijn wondjes schoongemaakt en dat was het.

Ook was er nog een man die zijn kaak uit de kom had. Er stond een arts bij hem en een anesthesist geloof ik. Want die gaf hem een infuus met een flink aantal pijnstilling en spierverslappers. De man was inderdaad behoorlijk slap maar moest op een bank blijven zitten. De andere arts deed handschoenen aan en ging met zijn handen in de man zijn mond. Dit gezicht is niet te beschrijven. Het gaat zo ontzettend lomp! Ik kon het niet laten om m’n gezicht te vertrekken als ik de man dan ook hoorde. De anesthesist zag dit en verzekerde me dat de man geen pijn had. Maar ik hoorde hem toch echt!
De kaak schoot nog steeds niet terug en de man werd op een tafel gelegd. Hij kon amper op zijn benen staan en werd dan ook geholpen door de 2 artsen. Nu duurde het nog een tijdje voor hij eindelijk terug schoot. Ik heb niet gezien dat de kaak terug schoot, maar ik ga ervanuit dat hij teruggeschoten is.

Na onze stage zijn we naar een woodart kraampje gegaan tegenover het ziekenhuis. Ze hebben daar erg veel mooie spulletjes uit 1 stuk hout gesneden! Maar toch stond er niet iets bij wat ik persé wilde kopen. Ik vroeg de man of hij de 3 wise monkeys kon maken. Dit kon hij zeker, dus deze heb ik dan maar besteld! Deze zou maandag klaar zijn, dus ik ben erg benieuwd naar het resultaat!

Het was ook kookdag voor mij, dus even een rondje over de markt om boodschappen te doen zat er ook nog bij. Goei gevulde groentesoep met knoflookbrood! En veul knoflook op t brood! Haha

Na het vele knoflook Robje even gebeld (het is maar goed dat ie de geur niet kon ruiken, anders was ie van zn stokje gegaan..). Uiteraard waren mijn credits na 10 minuten al op en kon ik eerst het dorp weer in om credits te kopen. En natuurlijk, bij het eerste kraampje wat ik tegenkwam, zat de man er niet die het verkocht, dus kon ik nog verder het dorp inlopen. Maar ik had ze uiteindelijk en kon weer gezellig even babbelen :D

De woensdag gingen we weer naar de dovenschool.
Bij aankomst vroeg de directrice al gelijk waar we afgelopen week waren. Dit zouden ze in het ziekenhuis nooit opgemerkt hebben. Ik vertelde haar dat ik ziek was geweest en dat we geen telefoon nummer hadden om haar te bellen. Gelukkig begreep ze het en alles was goed. Om half 7 zouden we moeten beginnen met wondzorg tot 8 uur is ons tijdens de introductie gezegd. Maar nu werden we meteen naar ‘ons hok’ gestuurd zodat de kinderen zelf naar ons toe konden komen. Het was heel eventjes druk. Een half uurtje ofzo. Een paar kinderen tussendoor en om 8 uur was het hartstikke stil. De lessen begonnen namelijk, en daar zaten we dan. Er was nu helemaal niets meer te doen.
Susanne en ik besloten dus maar om vast een beetje te brainstormen wat we met het geld gaan doen wat ik ingezameld heb. Hier hebben we nog niet heel veel voor kunnen bedenken, maar het begin is er!! Nu even in Nederland uit laten zoeken wat het allemaal moet gaan kosten en eventueel al gaan bestellen!

Om 12 uur zat onze stagedag er alweer op en zijn we naar huis gegaan. We zijn naar het station gebracht waar we een andere taxi konden nemen. We stapte ergens in waar al een man in de auto zat. Hij draaide zich naar ons om en begroette ons. Hij vroeg ons waar we vandaan kwamen en hij vertelde dat hij erg blij werd als hij blanke mensen zag. Dat wilde namelijk zeggen dat zij iets goeds kwamen doen voor zíjn land. Dit was Yaw. Yaw is een typisch Ghanese man. Een beetje Bob Marley maar dan jonger. Hij had van dat rasta haar met dreadlocks of iets dergelijks, verschillende ringen en armbanden met de Ghanese vlag en ontzettend vriendelijk! Wat was dat een leuke man. Ik denk dat hij een van de leukste Ghanezen is die ik tot nu toe ontmoet heb!
Hij heeft een eigen bedrijfje op de Wli Falls. Daar schijnt nog een klein dorpje te zijn wat hij weer graag op de kaart wil krijgen. Toen we in Golokuati waren gaf hij me zijn site zodat we die eens konden bekijken. Hij vroeg ook nog of hij zijn telefoonnummer achter mocht laten, maar dat heb ik maar afgeslagen..
En toen was het ’s middags (voor mij dan, voor Nederland was het inmiddels avond) tijd om eens gezellig te skypen met Pietertje, Roeltje en mijn lieve Jong Nederland kindjes!
Ik zag wel weer dat ze nog niets veranderd zijn. Nog steeds zo giebelig en spraakzaam zoals altijd… haha

Na het skypen en het eten was het tijd voor de laatste aflevering van BOB. Wat zonde zeg!

Donderdag twijfelde ik of ik vroeg op zou staan of een keer uit zou slapen.. ik besloot om maar gewoon uit te slapen aangezien dat dat wel weer een week zou duren voordat dat zou kunnen. Maar helaas, om half 8 werd ik alweer wakker. Ik besloot maar gewoon om op te staan en mn wasje te doen.
Na mn wasje heb ik mn laptop aangezwengeld en ben ik begonnen met foto’s opslaan aangezien mijn extern geheugen ooit eens een keer kapot was gegaan, waardoor ik al mijn foto’s kwijt was. Ik vond dit dus een geschikte dag om ze allemaal op nieuw te gaan downloaden. Maar omdat internet hier niet snel is, heb ik daar de hele dag over gedaan, en nu heb ik nog niet alles..
Uiteindelijk viel de stroom weer eens uit en was het weer tijd voor een avondje weerwolven!
Om even af te koelen na het weerwolven en omdat het in huis warmer was dan buiten besloten we maar om een nachtwandeling te maken.
Dan weer gauw naar bed, want vrijdag stond een onwijs weekend voor de deur!!


En toen was het alweer weekend. En wat voor een weekend!! We hadden weer een relax weekendje op Maranatha gepland. Daar waren we al eens geweest, dus we wisten dat het daar goed was! Vrijdag optijd vertrokken, 9 uur stond Michael weer voor de deur. Na een busreisje van 4 uur ongeveer kwamen we bij de boot aan. Tassen inladen en gaan! 10 minuutjes met de boot en toen was het geweldige eiland weer daar; Maranatha! We waren er relatief vroeg, dus er was nog niet veel te doen, maar we hadden via een Nederlandse coach die in Ada Foah (het dorpje bij Maranatha) zit, gehoord dat het ontzettend druk zou worden dit weekend…

Na een dagje chillen op het strand bij de zee en bij de rivier viel te avond en was het tijd voor een klein feestje. Dat hadden wij in gedachten in ieder geval aangezien dat de vorige keer ook zo was. Maar helaas.. de muziek ging niet aan deze avond en dat vonden we eigenlijk wel heel erg balen.
We besloten ons eigen feestje maar te maken. Lukas had inmiddels zijn eigen spelletje met bierdopjes verzonnen; doppen.. een ontzettend slecht spel eigenlijk, maar gelukkig had ie er zelf lol in. De sangria die we die avond deelden, ging overigens wel erg hard aangezien het een drankspelletje was. Degene die niet mee deden met zijn spel, eigenlijk alle vrouwen op Remi na, zijn maar een potje Jungle Speed gaan doen. Blijkbaar waren we een beetje luidruchtig want er kwam een blanke man naar ons toe gelopen. Heel stil kwam hij bij ons staan en observeerde waar we mee bezig waren. Dit bleek Philippe te zijn. Een belze ‘zandophoger’, zoals hij zelf omschreef. We stelde Philippe de keuze om het spel mee te spelen en hij haalde zijn collega’s Niek en Jonie erbij. We hebben het spel uitgelegd, maar toen de mannen het niet konden winnen hadden ze er geen zin meer in. Vooral Philippe was de opgever. We hebben een beetje zitten buurten, en Marjon wilde toch wel graag weten wat het beroep ‘zandophoger’ nu was. Volgens mij zijn we daar nog steeds niet helemaal aan uit.. Maar het schijnt dat zij de soort duinen maken die op het eiland lagen om het water laag te houden. Ik vond het in ieder geval maar een raar verhaal.
De sangria ging lekker bij Lukas en mij want na 1 pak volgde al gauw de 2e en ook de 3e. Philippe stelde voor om naar een kroeg te gaan dichtbij het eiland. Marjon, Sanne, Evelien, Luuk, Susanne en ik vonden dit wel een strak plan en besloten met onze belze vrienden mee te gaan. Er kwam een auto aanrijden waar we nooit met z’n alle in konden. We zijn dus maar in 2 partijen gegaan. Wat overigens erg gezellig was in de auto!!
Bij de kroeg aangekomen was er niets te doen. We hebben geprobeerd er nog iets van de maken, maar Luuk kwam uiteindelijk met het verlossende voorstel om gewoon te gaan.
Helaas hadden we nu geen auto en moesten we dus een half uurtje ongeveer teruglopen over de ‘duinen’ of wat het dan ook voor moest stellen. Na ongeveer een kwartier kwam dezelfde auto aanrijden als waar we mee gebracht waren. Niek stapte uit en vroeg of zijn chauff ons naar het eiland moest brengen. Dat aanbod sloegen we natuurlijk niet af! Niek vertelde ons nog dat hij niet snapte waarom Philippe ons mee had genomen. Hij had hem namelijk al gezegd dat er die avond niets te doen zou zijn, maar Philippe had ons toch overgehaald. Ook had hij gevraagd aan hem hoe wij dan weer terug naar het eiland zouden moeten zonder auto, waarop zijn antwoord had gevolgd: I don’t care…
Toen was Philippe bij ons afgeschreven. Maar Niek is een top gast! Zijn chauff heeft ons teruggebracht en we zijn gauw genoeg maar naar bed gegaan. De zaterdag beloofde ons namelijk een drukke dag… Chillen op het strand! haha

De zaterdag was ik alweer vroeg wakker. Dat verbaasde me ook niets, want slapen hier in Ghana, dat kan ik nog steeds niet.. Ik besloot dat als ik binnen 10 minuten niet weer zou slapen dat ik op zou staan en bij de zee ging zitten. Maar ik sliep alweer… 9u stond het ontbijt al op ons te wachten dus we moesten er wel uit. Na het ontbijt kwam er een man naar ons toe die ons een boottocht aanbood. Hier waren we het bijna unaniem over eens dat we die gingen doen in de middag, om maar even iets anders te doen. We hebben lekker een beetje relaxt op het strand totdat er 5 andere studenten uit Ada Foah aankwamen. We hadden met ze afgesproken dit weekend omdat het bijna hun laatste weekend in Ghana was en we wilde ze nog eens zien. Veerle gaf ons de tip om nog te gaan waterscooteren/jetskiën. Na enige tijd bellen en regelen was de jetski er dan. Maar als we dit nog met z’n alle wilde doen, zou de boottocht erbij in schieten. Met wat geregel en geschuif hebben we het toch beide kunnen doen.
Ylse en ik gingen als eerste op de jetski. Allebei 0 ervaring. De man zei ons dat we de startknop in moesten houden. Oke. Prima. Ik zat als eerste voorop aan het stuur. Ik hield de startknop in. En de motor starten. Maar we kwamen nog geen 2 meter vooruit, haha. Ik had inmiddels de knop maar los gelaten en een hendeltje gevonden. Ik besloot om die maar eens in te duwen. En daar gingen we! Na wat rond gecruised te hebben en af en toe een keer gewisseld te hebben besloten we dat de 20 minuten die we gekregen hadden wel inmiddels voorbij waren. Dat was ook op een paar minuten zo, want de man begon al te zwaaien.
Maar wat was dat gaaf zeg!! Als we dat nog eens kunnen doen hier, zou ik het zeker weer doen! En dat voor maar 33 Cedi per persoon! Al is het dan wel maar 10 minuten…

Nadat iedereen aan de beurt was geweest hebben we met de meiden de boottocht gedaan. Gewoon wat varen over het water, niets bijzonders, maar wel erg mooi. We hadden een tocht van ongeveer 2 uur.

Na even gebadderd te hebben in de volta rivier was het tijd om ons nette pak aan te trekken. Ik had natuurlijk niet in de gaten dat alle meiden een jurk mee hadden genomen, dus ik viel een beetje buiten de boot toen ze die allemaal aan hadden. Gelukkig was Marjon zo lief om een extra jurkje aan me af te staan, en heeft zelfs deze meid wéér een jurkje aangehad hier! Het moet toch niet gekker worden…
Eerst even een groepsfototje maken met z’n alle en daar kon ‘De Peter’ natuurlijk niet aan ontbreken.
‘De Peter’ is de move die Peter (onze Nederlandse begeleider in de eerste paar weken) maakte toen hij met ons op Maranatha was en een aantal pintjes had gedronken.. Wij moesten deze move even nadoen, en zie hier (de foto) het resultaat.. (de goede peter move is een combinatie van Lukas en Dirk, de jongen links in het blauwe shirt en de jongen rechts naast mij).
We hadden echt een mega mega avond! Totdat onze meneer L. Ederveen het weer nodig vond om wederom (net als de vorige keer op maranatha) ons allemaal 1 voor 1 in de volta rivier te gooien.. en dat bleef niet bij 1 keer. Ik heb er zeker 4 keer ingelegen. Ik ben bij de 4e keer ook maar gestopt om mezelf te verzetten want ik wist dat dat geen zin had..
Marjon was van het foto’s maken deze avond, en Luuk en ik vonden het dus júist leuk om al deze foto’s te gaan verpesten met een photobomb! En dat is ons goed gelukt al zeg ik het zelf!
De avond ging veel te snel en het was al snel laat. Ik vond dat het tijd was voor een strandwandeling. Helaas kon bijna niemand zich in die mening vinden en gingen er al een aantal naar bed. Dus alleen Luuk en ik gingen een wandeling maken. Na bijna het hele strand van de zee en van de volta rivier gehad te hebben kwamen we weer terug waar het feestje plaats had gevonden. Iedereen was er al weg, op een aantal van ons na. Zij zaten foto’s te kijken die deze avond gemaakt waren. Alleen deze avond al zijn er meer dan 300 gemaakt! Hahaha!

Het was inmiddels half 4 en ik vond het toch wel tijd om mijn bedje op te gaan zoeken. Ik wilde namelijk mijn momentje rust bij de zee toch gaan voortzetten die ik eigenlijk de dag eerder al wilde doen. Dus mijn wekker stond alweer op kwart voor 6 om om 6u aan het strand te zitten. Dit werd uiteindelijk moeilijk opstaan en heb mezelf dus ook echt uit mijn bed moeten schoppen. Maar om half 7 zat ik dan ook echt aan het strand. En wat is dat lekker zeg. Niemand om je heen als alleen de zee en een muziekje in je oren. Rabius (alle honden die we tegen komen in Ghana noemen we Rabius, herleid naar de ziekte die ze over kunnen brengen..) kwam inmiddels bij me liggen en bleef daar ook een tijdje liggen. Na een uur of anderhalf hadden meer mensen het idee om rustig aan de zee te zitten en ging de lol er voor mij vanaf. Om 9u besloot ik dus maar om maar gewoon aan de tafels te gaan zitten, waarna het ontbijt al snel weer volgde.
Na het ontbijt tasje inpakken en wachten totdat het half 11 was, zodat we terug konden naar Michael, zie om 11 uur zou staan te wachten. Maar helaas stond hij daar niet. We begonnen ons dus al zorgen te maken dat hij ons in de steek zou laten. Maar gelukkig was hij er om kwart over 11 wel en konden we terug naar huis! Even een tussenstop maken bij een hotel om wat te eten en ’s avonds rond een uur of 7 kwamen we thuis weer aan. Iedereen was eigenlijk pannengaar en we hebben maar lekker rustig aan gedaan. Niemand had wat te eten nodig omdat onze lunch vrij laat was geweest, zo rond een uur of half 4.
We hebben thuis even alle foto’s gekeken van maranatha en jezus, wat zijn die grappig geworden. Zeker 7 van de 10 foto’s zijn door Luuk en mij gephotobombt en dat maakte het des te grappiger! We hebben met z’n alle dan ook echt in een scheur gelegen!

Dan maar weer optijd het mandje in want stage stond weer voor de deur… Wederom stond Maternity ward eigenlijk op de planning, maar Remi en Sanne besloten om daar heen te gaan, aangezien het hun laatste week stage was en ze nog een bevalling mee wilde maken. Susanne en ik besloten dus om de maandag en dinsdag door te brengen op de Eye clinic!

‘x