Saaie week, tof weekend!

Zo, daar zijn we weer!
We zijn alweer in week 3 in Ghana! Wat vliegt de tijd toch ontzettend snel!!
Ik heb geprobeerd het verslag kort te houden, maar dat is me weer niet gelukt. Ik denk zelfs dat ze steeds langer worden...

De eerste dagen van de week zal ik jullie besparen, die bestond namelijk uit heel wat retourtjes toilet, huiskamer en m'n bed...
Stage is er daarom ook niet van gekomen deze week. Susanne was wel gewoon gegaan, maar volgens haar heb ik helemaal niets gemist, dus zo erg is het dan ook weer niet.
Maandag, op de verjaardag van Luuk, hebben we niet veel bijzonders meer gedaan. Zondag hadden we natuurlijk al een 'bescheiden' feestje gehad en maandag had vrijwel iedereen (op de 2 nuchtere, Marjon en ik na) een kater.
Dinsdag zouden we eigenlijk op gesprek gaan bij de directeur, Dr. Laurens (ik denk in ieder geval dat je zo zijn naam spelt) samen met onze coach. Maar omdat ik ziek was, en onze coach ook, is dat er niet van gekomen. Omdat er woensdag iets voorgevallen was met onze driver en Susanne, vonden we dat het niet te lang kon wachten, dus zijn we donderdag naar Dr. Laurens gegaan.
De afspraak die we met Dr. Laurens hadden, was dat Susanne en ik, na iedere stagedag netjes naar huis gebracht zouden worden door een driver. Omdat ik ziek in mijn bed lag, en Susanne wel gewoon was gegaan, dus alleen was, had de driver geen zin om voor 1 persoon naar Golokuati te rijden. Dus bij het eerste het beste taxistandplaats is hij gestopt, gaf Susanne 2 Cedi en zette haar uit de auto. Vanaf daar kon ze het uitzoeken.
Omdat we nog maar 3 weken hier zijn en ze alleen was, kan ik me voorstellen dat je een beetje in paniek raakt. Ze heeft dus de eerste taxi gepakt die ze tegenkwam, maar heeft zo wel 2x de volle mep moeten betalen omdat ze niet wou wachten op meerdere passagiers.
Een normaal bedrag per persoon van Kpando naar Golokuati is meestal 2,5 Cedi. Als de taxi vol had gezeten had de taxichauffeur dus maar 10 Cedi gekregen. Susanne moest nu in haar eentje 20 Cedi aftikken.

De donderdag zijn we dus naar Dr. Laurens gegaan.
We hadden geen afspraak bij hem gemaakt, maar gewoon langsgegaan. Gelukkig had hij meteen tijd voor ons. We liepen door naar zijn kantoor, waar hij in zijn stoel lag, met zijn blote voeten op zijn bureau en de televisie aan. Onze coaches waren er ook bij, maar heel erg veel hebben we hier niet aan gehad...
We zijn gaan zitten en Susanne heeft als eerste haar situatie uitgelegd. Dr. Laurens schrok hier zichtbaar van en verzekerde dat dit nooit meer zou gebeuren. Wanneer dit wel zou gebeuren moesten we absoluut meteen bij hem terugkomen. Desnoods zou hij ons zelf naar huis brengen.
Toen dat opgelost was, heb ik hem gevraagd wat de verpleegkundige zoal allemaal doen op een dag, omdat wij alleen maar op een stoel kunnen zitten en zitten te wachten totdat onze dienst erop zit. Dr. Laurens stelde voor om langs de afdelingen te gaan om aan de verpleegkundige te vragen waar ze mee bezig zijn de hele dag. Ik had gezegd dat ik dat al eens gedaan heb, maar dat ik daar vrijwel geen antwoord op kreeg. We zijn dus de afdelingen op gegaan.

Bij de female ward aangekomen, lagen er maar 3 of 4 patiënten. Het was dus totaal niet druk.
Toch deed iedereen ineens heel erg druk toen ze Dr. Laurens zagen. Dr. Laurens vroeg hen om te gaan staan en gaf 1 verpleegkundige een standje. Zij was vanochtend te laat gekomen en Dr. Laurens moest daar toch even iets van zeggen waar iedereen bij stond. Nadat ze haar standje gekregen had liep bijna iedereen van de afdeling af om 'dingen te doen'. Er waren nog 3 zusters over, zij waren wel daadwerkelijk met de Patiënt Folders bezig bij de patiënt. Dr. Laurens legde ons precies uit hoe het werkte, veel duidelijker in ieder geval dan de zusters hadden gedaan, ondanks zijn onduidelijk gemompel. Hij zei tegen de verpleegsters dat ze ons écht overal in moesten betrekken wat ze deden omdat we niet in zijn ziekenhuis waren om de hele dag op een stoel te zitten.
We gingen ook nog naar de Maternity ward. Hij vroeg of we daar al een keer waren geweest en we hadden gezegd dat we daar 1 dag een dienst hadden gedraaid. Toen we daar aankwamen zaten er heel toevallig 3 Ghanese studenten op een rijtje op een bank, niets te doen. Dat was dus een mooi typisch voorbeeld van hoe wij er elke dag bij zitten. Hij vroeg of ons gevraagd was of we überhaupt iets wilde doen, al was het alleen maar bloeddruk meten. We hebben gezegd dat we aan een aantal buiken hebben gevoeld en geluisterd, maar dat we volgens de verpleegsters verder niets konden doen.
Ook tegen de verpleegsters hier zei hij dat ze ons overal in moesten betrekken, en dat we er niet waren om alleen maar op de bank te zitten.
Nadat we op de afdelingen waren geweest liepen we weer richting zijn kantoor. Ik vroeg hem onderweg naar zijn kantoor wat zijn verwachtingen van ons waren en daar moest hij even over nadenken. Toen we eenmaal in zijn kantoor zaten kwam hij daarop terug. Hij vertelde dat hij alle zusters in het ziekenhuis had opgeleid. Omdat hij natuurlijk ook wel eens een foutje kon maken, verwachtte hij van ons dat wij de zusters zouden verbeteren, wanneer wij zagen dat ze iets niet goed deden. Nou vond ik dat wat kort door de bocht, maar ik had wel het idee dat we ze konden vertellen hoe we het in Nederland doen, dan komt het minder belastend over. Hier zie ik wel een uitdaging in en heb weer hoop gekregen dat de stagedagen minder lang zullen duren als we wél iets te doen gaan hebben.
Na het 'formele' gedeelte, zover het formeel kan bij Dr. Laurens, begon hij gewoon random een beetje te buurten. Hij vond ons gezelschap wel plezierig en begon te vertellen dat hij een aantal keren in Duitsland was geweest. Het hele verhaal heb ik niet precies kunnen volgen omdat hij nogal mompelt, maar in grote lijnen begreep ik het wel. Hij vroeg wat we dit weekend gingen doen. We vertelde dat we vrijdag gingen zwemmen in Ho, en hij wou ons daar wel heen brengen. Dat aanbod hebben we afgeslagen, we hadden onze chauff Michael al geregeld.
We vonden het tijd om te gaan. We hadden met Lukas en Dirk afgesproken om samen boodschappen te doen. Dat zeiden we ook tegen Dr. Laurens, dat vonden we wel een goede reden om weg te gaan. Hij stelde voor dat de driver ons naar het andere ziekenhuis zou brengen, waar Lukas en Dirk zouden staan. Nou is dat maar een kwestie van 10 minuten lopen dus ik zei dat dat niet nodig was, dat we wel zouden lopen. Maar hij stond erop, dus we zijn toch maar in zijn auto gestapt. Omdat we eerder klaar waren dan we gedacht hadden hebben we de mannen gebeld om te zeggen dat we er al bijna waren. Zij hadden bij nader inzien totaal geen zin en puf om nog naar Kpando te komen, dus ze gingen in Golokuati wel boodschappen doen. Ik was ontzettend blij met dat nieuws, want ook ik had geen zin om in de ontzettende hitte nog de markt af te struinen. Ik vroeg de driver daarom ook of hij ons misschien naar huis kon brengen i.p.v. naar het andere ziekenhuis. Hierop zei hij dat hij dat eerst bij Dr. Laurens moest melden, omdat hij eerst zei dat hij binnen 10 minuten weer terug was. Dus wij weer terug naar het ziekenhuis. We konden in de auto blijven zitten (ik weet niet of ik dat al gemeld had, maar dat is dus een dikke, witte Honda waar het plastic nog om de stoelen zit en met een goeie airco!). Toen de driver terug kwam moesten we toch in de blauwe caddy, zonder airco. Dat was wel een beetje jammer, maar Dr. Laurens had een meeting waar hij gauw genoeg heen moest, dus hij had zijn auto zelf nodig. De driver heeft ons toen netjes thuisgebracht.

Ook weet ik niet of ik dit al gemeld had, maar tijdens mijn afscheidsfeestje heb ik van de vriendengroep van Rob een leuk boekje gekregen. Hier staan allemaal leuke verhaaltjes van de vrienden in en voor elke dag een vraag of opdracht. Elke avond, voor ik naar bed ga, vul ik een vraag in die in het boekje staat, er staan datums bij. Woensdag was het opdrachten dag. Mijn opdracht was dat ik een dansje moest doen. Omdat ik wel vond dat ik het moet kunnen bewijzen bij terugkomst heb ik het ook laten filmen. Dit filmpje wil ik jullie niet onthouden, en dat probeer ik dan ook mee te uploaden met het verhaal, maar ik kan niet garanderen dat de site meewerkt, aangezien het internet het hier niet altijd even goed doet.. Ik heb Dirk zo gek gekregen om met me mee te dansen. Bij gebrek aan inspiratie is het dan ook maar gewoon de vogeltjesdans geworden, haha.

Gedurende de week hadden we met z'n alle besloten om vrijdag te gaan zwemmen in Ho. We hadden 2 opties; Het 'Bob Coffie Hotel' of 'SkyPlus hotel'. Omdat in mijn Bradtboekje stond dat het SkyPlus hotel een nogal mooi uitzicht had, hebben we besloten om daar te gaan zwemmen. Onze chauff Michael kende het hotel niet, maar wist er toch met gemak heen te rijden. We kwamen aan bij het hotel, en wow, what a view! Dit was inderdaad een mooi hotel met zwembad en veel uitzicht! We hadden de 10 Cedi p.p. er dus echt wel voor over om hier een dagje te gaan zwemmen. Ook Michael keek zijn ogen uit toen we er waren. We zijn met z'n alle meteen het water ingedoken en hebben een potje waterpolio (waterpolo maar dan anders, haha) gedaan. Totdat het moment kwam dat Dirk zijn schouder uit de kom raakte, toen zijn we maar eventjes gestopt.

Na een dagje dobberen in het water ben ik op een strandbedje gaan liggen, en daar heb ik mijn allereerste FanMilk gedronken! Die goeie tip kwam van Willemijn af en daar ben ik haar zeer dankbaar voor! Wat was dat lekker! Die zullen er nog vele gaan volgen de komende maanden!

We hebben nog wat eten besteld in het hotel en na 2 uur wachten hadden we een goede maaltijd gegeten. We konden zelfs pizza bestellen. Een aantal hadden dit ook gedaan. Wel grappig dat je ze dan in dozen aangereikt krijgt, zodat het lijkt alsof ze gewoon bezorgd zijn door een lokale pizzaria. Of dit ook het geval is, dat weet geen mens.
Michael heeft al de tijd dat wij in het zwembad lagen zitten wachten op ons. Hij heeft zelfs mijn Bradtboekje over Ghana zitten lezen. Dat is toch een grappig gezicht, dat een op en top Ghanees een boekje over Ghana leest.
Rond half 9 zijn we teruggegaan naar ons huisje, wat een uurtje rijden was. Bijna iedereen lag te slapen in het busje, en ik zat lekker met Jack Johnson in mn oren te genieten van de terugweg.

Toen we thuis waren zijn we allemaal vrijwel meteen naar bed gegaan, iedereen was pannegaar.

De zaterdag stond voor de deur, en we hadden 'the funeral off the chief' op het programma staan. Tenminste, dat dachten we. Wederom waren we verkeerd ingelicht (onze coach vertelt ooit dingen die achteraf niet blijken te kloppen). We hadden er allemaal best wel zin in om naar de begrafenis te gaan, want een begrafenis van de chief van een dorp, dat kom je niet gauw tegen!
Nu was het geval dat de chief al een jaar begraven was, maar er nog geen nieuwe gekozen was. Het principe hier is dat wanneer er iemand doodgaat, deze wel begraven mag worden, maar er mag geen ceremonie plaatsvinden. Dat mag pas wanneer er een nieuwe chief is. Zaterdag was de ceremonie voor alle 40 personen die in het afgelopen jaar overleden waren. We hadden er niet meer zoveel zin in, maar we zijn toch maar gegaan, want ook dit maak je niet zo vaak mee.
En goddank maar! We kwamen het dorpje Agbome (wij dachten dat het 8 bomen hete, Stupid :)). Ondanks dat de mensen in Ghana erg vriendelijk zijn, voelde we ons niet helemaal welkom in het dorpje. De Ghanezen zeiden wel 'you're welcome' maar zo voelde het totaal niet. We werden allen op een stoel gezet, want de ceremonie zou beginnen. Het was inmiddels 14.00u. Er kwam een groep mensen aanlopen die muziek begon te maken. Het was een soort van optocht, maar dan maar met 4 groepen mensen.
De mensen dragen allemaal iets roods. Rood is de kleur van rouw, omdat wanneer je rouwt, dan huilt. En wanneer je huilt, kleuren je ogen rood. Vandaar dat de kleur rood veel gedragen wordt.
Er werden schoten afgevuurd waarvan het geluid nogal binnenkwam!
Toen het inmiddels 15.30u was, en de ceremonie nog steeds niet was begonnen, zijn we maar naar huis gegaan. We konden geen taxi krijgen, want die waren er gewoon niet. We zijn dus maar gaan lopen. Op een gegeven moment komt er een busje aangereden wat zich omdraaide toen hij ons zag zwaaien. Hij wilde ons wel naar huis brengen. En dat was de meeste luxe taxibus die we tot nu toe hier gezien hebben. Elektrische ramen, airco en degelijke banken! We hebben zijn telefoonnummer gevraagd voor een eventuele andere keer als onze eigen chauff niet kan. We hebben hem ook meteen gevraagd voor de zondag. Michael kon ons namelijk niet naar de Afadjato mountain brengen, de hoogste berg van Ghana. We spraken 7.00u af, want we hadden gehoord dat het een uur rijden was en we wilde er optijd zijn, voordat de zon op z'n sterkst was. Hij benadrukte nog wel even dat hij niet teleurgesteld wilde worden, maar we verzekerde hem dat hij dat zeker niet werd. Voor 150 cedi hadden we dus een afspraak staan op zondagochtend 7.00u.

Iedereen werd wakker in Golokuati...
De wekker stond vroeg en we ontbeten gezamenlijk. Om 6.50u stond de taxi al voor de deur. Dus iedereen ging snel snel doen.

Om 7.00u zaten we dan ook echt in de taxi. Op naar de berg!
Goeie bergschoenen aan, voldoende water mee, een bikini en handdoek (we zouden een tussenstop doen bij de Tagbo Waterfall in Togo) en niet te vergeten, een fotocamera.

Na een half uur rijden (wat een uur tot anderhalf uur scheen te zijn, weer de coach..) waren we er. We betaalden en we kregen 2 gidsen mee. Het eerste gedeelte lopen was echt lopen. We dachten, als het zo 3 uur doorgaat, dan tekenen we ervoor!
Helaas! Jezus wat was dat tocht. Ik kreeg ineens respect voor de mensen die de Mount Everest beklimmen!! Het zweet gutste eruit en de conditie werd aardig op de proef gesteld. 1 huisgenootje dacht dat ze het niet meer aankon en dacht te gaan flauwvallen. Ze heeft meerdere keren gezegd dat ze om zou draaien, maar we hebben haar met een aantal man kunnen motiveren om tóch doorgegaan! En she did it! We all did it! Daar stonden we dan, een uur en een kwartier (dus geen 3u -> coach) later, heel wat liters vocht verloren, heel wat klimmingen gemaakt en trots op onszelf dat we het hadden gedaan.
Het was een beetje mistig, maar wow, wat een uitzicht toch nog! Het was echt heel erg mooi. We hadden daar wel een tijdje kunnen blijven zitten, maar de gidsen bleken nogal haast te hebben, want ze kregen honger en wilde gaan eten. We moesten dus terug naar beneden. Alles ging goed, totdat Sanne en ik bedachten om een bocht af te snijden. Het leek gewoon op een pad, maar toch ging het niet helemaal goed... Sanne kon zich vastgrijpen aan een boom, maar ik ging vol onderuit. Na een dubbele koprol en wat rondgetol kwam ik tot stilstand tegen Susanne. Blij dat ze daar stond, want stond ze daar niet, had ik nog wel even doorgerold vrees ik. Gelukkig kwam ik er letterlijk zonder kleerscheuren vanaf, alleen een goed geschaafd linkerbeen, maar dan ook wel helemaal mijn linkerbeen. Achteraf kwam ik erachter dat ik mijn camera 5 minuten daarvoor in mijn broekzak had gestopt, om me eventueel vast te kunnen houden aan een boom of iets dergelijks. Toen ik me dat realiseerde keek ik meteen en hij zag er nog goed uit. Ik zette hem aan, en toen kreeg ik een baalmomentje. Het scherm was totaal onbruikbaar, een sluitergeluidje maakte hij niet meer, dus ik wist ook niet of hij nog foto's zou maken. Hoe ging ik dit aan Rob vertellen.... Gelukkig vond hij het niet erg, maar toch, dat baalmomentje heb ik nog de hele dag gehad...
We zijn rustig aan doorgelopen naar beneden en toen we beneden waren, hebben we de afslag gemaakt naar de waterval. De gidsen hadden geen zin om met ons mee te gaan, dus we besloten om maar zelf te gaan, het zou 3 kwartier lopen zijn en we moesten vooral links aanhouden. Zo gezegd zo gedaan. 3 kwartier later waren we er dan ook écht. Jezus wat was dat water welkom om in af te koelen. En wa denkte, staat er een bord dat je niet mag zwemmen. Maar zo eigenwijs als wij waren, en we hadden al aan de gidsen gevraagd of het mocht of niet, en zij zeiden van wel, zijn we het water ingegaan. Verder dan mijn benen ben ik niet gegaan, want djezus wat was dat water koud! Ik heb mijn been maar eventjes gespoeld maar daarna heb ik afgekeken hoe een aantal huisgenootjes zichzelf aan het pesten waren door het water in te gaan.

Na een uur hadden we het wel gezien. Hij was mooi, de waterval, maar het water was veel te koud, dus heel spectaculair vonden we hem niet.
Nog eens 3 kwartier teruglopen en toen waren we weer bij het taxibusje terug, die al die tijd op ons heeft staan wachten. Achteraf gezien was 150 Cedi veel te veel voor de kleine afstand die we hadden gehad, maargoed, wij dachten dan ook dat we ruim een uur onderweg zouden zijn en de afspraak stond al, dus we konden niet meer terug.

De taxichauffeur heeft ons netjes thuisgebracht en we hebben gezamenlijk nog geluncht.
Verder hebben we niet veel meer uitgespookt de zondag. 's Middags zijn er een aantal naar bed gegaan en 's avonds hebben we wat spelletjes gespeeld.
Vroeg naar bed, want de eerste stagedag stond weer voor de deur...


Enjoy,
'x